Gisterenavond hadden we nog contact met George van de ´Zsa-Zsa'. Alles wel a/b en ze bereiden zich ook voor op de komende depressie. Volgens George komt die vanaf vannacht vanaf 04.00 uur over ons heen. Ook René sluit zich daar bij aan. Hij heeft de Gribfiles over de digitale zeekaart geprojecteerd en laat me precies zien welke dag, op welk punt en hoe laat we zoveel knopen wind zullen gaan krijgen. Voor dat het donker wordt gaat er nog een tweede rif in het grootzeil en de twee voorzeilen krijgen de oppervlakte van een optimisten zeiltje. De barometer is in 24 uur negen punten gedaald. De plankjes gaan in de kajuit ingang. Van slapen komt niet veel. Je ligt te schudden in je kooi. George en René krijgen helemaal gelijk, de hele nacht al tegen de dertig knopen en een krimpende wind. Maar vanaf dat het licht wordt begint de wind pas echt hard door te zetten. De golven bouwen zich op tot indrukwekkende hoogte. Binnen, met het schuifluik gesloten hoor je de golven tegen de romp bonken. Buiten openbaart zich een machtig schouwspel. Als er voorzichtig een vaag zonnetje doorbreekt zit ik te genieten in de kuip. Overal brekende golven die een lang wit, groen en turquoise spoor achter laten. Enorme kuilen water komen achterop de 'Robeyne' aanrollen. De Oceaan laat zijn tanden zien en dit is nog maar kinderspel. De windmeter op 35 knopen en schiet in vlagen over de 40. Windkracht 7 met uitschieters naar 8. Ons trouwe schip jaagt met volle snelheid door onstuimige zee. Het is waar ik diep in mijn hart altijd naar heb verlangd, om te ervaren en mee te maken. Hoe ziet de Noord Atlantische oceaan eruit onder zulke omstandigheden en hoe gedraagt een zeilschip zich bij zulk weer. Genoeg kan ik er niet van krijgen probeer de beelden op mijn netvlies te safen. René bakt pannenkoeken met spek en het is nog vroeg in de ochtend als we samen zitten te smullen. Er moet toch heel wat veranderd zijn in mijn lijf, dat ik onder deze omstandigheden drie van de vette jongens zit weg te werken. Eigenlijk hoort daar jenever bij, maar dat gaat voor mij een brug te ver. Omstreeks drie uur in de middag begint de wind te ruimen en lijkt minder te worden. De twee bomen moeten uit de voorzeilen en René zal straks, met life-jack dit keer op het voordek dat karweitje gaan klaren. Er lopen nog steeds enorme golven onder ons door. De depressie trekt in noord-oostelijke richting weg en heeft ons heel wat mijlen verder gebracht. Honderd mijl in de laatste 16 uur. De afstand op de GPS geeft nog 635 naar de Azoren. Alles wel aan boord.
Beer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten