Van maandag 11 juni tot en met woensdag 13 juni 324e dag.

De eerste dag glipt gewoon door de vingers, de gang naar de supermarkt neemt al bijna de hele ochtend in beslag. Maar gewoon rond kijken naar het gedoetje op alle schepen is al iets wat nooit verveeld. Er liggen een paar megajachten waar je je ogen op verzwikt. Zo mooi, zo groot, zo indrukwekkend en waarschijnlijk ook zó duur. Het kan ook anders, hele simpele bootjes van zeven of acht meter waar echtparen al jaren op wonen en intussen de hele wereld overzeilen. Achter ons ligt er zo een, een sympathiek Engels echtpaar en de vrouw des boot zit achter een naaimachine zeilen te repareren. Voor twintig eurootjes per uur probeert ze wat bij te verdienen en aan de stapel zeilen te zien, die er op de kade ligt, heeft ze werk genoeg. “Zo komen jullie hier nooit meer weg” roep ik naar ze, “I am afraid so” is het antwoord van haar man! In de middag wordt het een wandeling naar de oude walvisfabriek. Het is wel duidelijk dat het een belangrijke industrie geweest is en de Azorianen zien de restanten als een toeristische trekpleister. De dinsdag krijgt wat meer structuur, met de hele bubs, het ludieke zestiental wat zondag nog in de kuip zat, gaan we met de ferry naar het eiland Pico. De tocht duurt maar een half uur, de afstand is niet zo groot en de ferry is supersnel. George van de 'Zsa-Zsa' is goed in regelen en binnen de kortste keren staat er een busje en een taxi om ons over het eiland te rijden. De vulkanische eilanden van de Azoren zijn qua natuur bijzonder mooi, erg groen en de kustweg die we volgen levert adembenemende vergezichten op. Onze chauffeuse spreekt perfect Engels, ze heeft jaren in Canada gewoond en heeft leuke info over het leven op Pico. De huizen zijn er bijvoorbeeld niet duur en ze wijst ons een prachtig alleen staand pand op de rotsen gebouwd met uitzicht over de oceaan. Tussen de honderd en honderdvijftig duizend euro. Het leven is sowieso niet duur op de Azoren. In bars en restaurants, als je een euro neerlegt voor koffie of bier krijg je nog geld terug. Een heerlijke pasta met garnalen voor zeven en een half. Ons doel is het walvismuseum en na drie kwartier staan we voor een strak modern gebouw. Tot het jaar 1984 werd er intensief gejaagd op de walvis. Alles in open boten en met het handje de harpoen gooien. Het museum heeft een prachtige verzameling attributen, boten en alles wat aan de vangst herinnert. Een film, gemaakt in de zeventiger jaren geeft een goed beeld hoe het in zijn werk ging. De jagers hadden allemaal nevenfuncties, kapper, slager, boer, timmerman en als er één of meerdere walvissen werden gespot vanaf het land werden de jagers gewaarschuwd en lieten ter plaatse hun werk in de steek, holden naar de boot en roeiden uit alle macht richting de jachtvelden. Het laatste deel werd een zeil gehesen om de walvis rustig te benaderen. Er volgt een bloedig gevecht met de jagers als overwinnaars. Soms ging het ook wel fout en sloeg de walvis de boot finaal aan splinters en lagen de mannen in het water. Als het goed ging werden beesten naar de wal gesleept en de kant opgetrokken met stoomlieren. Sommigen wogen wel 10 ton. Alles werd er van gemaakt, kaarsen, parfum, cosmetica, smeermiddelen, zeep en het ging om duizenden beesten per jaar. De kinderen vonden het maar een bloederig geheel. We laten ons terugrijden naar de haven en bezoeken nog een wijnproeverij onderweg. De druiven, die tussen van lava stenen gebouwde muurtjes groeit, geven een speciaal karakter aan de wijn, mede door de vulkanische bodem. We eten met het hele stel in een door Braziliaanse vrouwen gerunde tent vlak bij de haven, super lekker, super veel, super gezellig en super goedkoop. Moe, voldaan varen we met de ´Cruzio de Canal´terug in de avondschemering naar Horta. Jongens, morgen voetbal kijken, eerst Portugal-Denemarken en later Nederland-Duitsland. Spannend!!! De volgende dag lopen de kinderen al vroeg met oranje shirtjes, vlechtjes en rood, wit en blauw op de wangen over de kade. Naast café Sport is een zaaltje waar we de wedstrijden kunnen volgen. De eerste wedstrijd zijn we natuurlijk voor Portugal en delen het plezier van de overwinning met de aanwezigen Azorianen. Als een paar uur later het Wilhelmus klinkt zingen we enthousiast mee, er is wel enige verbazing over de opstelling van het Nederlandse elftal, vooral bij de vrouwelijke aanwezigen van ons clubje. Maar ja, het is van Marwijk zijn keuze. Gedurende de wedstrijd worden we steeds minder vrolijk en hier en daar verdwijnt het oranje. Gelukkig nog één doelpunt van Van Persie om de eer een beetje te redden. Met stille trom verlaten we het pand en drinken nog een afzakkertje op de 'Robeyne', de bal is rond en elk nadeel heb z'n voordeel, maar in dit geval........... Beer.