Gisteren zaten we aan het eind van de middag in een absolute windstilte. De oceaan vlak, alsof met een dunne laag olie bedekt. De prachtige wolken luchten weerspiegelen in de oceaan. Lucht en water gaan naadloos in elkaar over. De horizon is daarbij volledig opgelost. De zeilen hoopvol gehesen om elk zuchtje wind te omarmen. De swell, die ons schip doet schommelen, genereert een kakofonie van geluiden die de ware zeiler pijn doet tot in z´n tenen. Een aanslag op zeilen en tuigage. Een goeie beschrijving van zo´n situatie lees ik in het boek van Peter Stuivenberg die met zijn vriendin Maaike een oversteek maakt van Rio de Janeiro ( Brazilië ) naar Kaapstad ( Zuid-Afrika) Maaike schrijft in haar dagboek: 24 januari, wind al weer weg! Beng-beng-BENG!!! Swell uit het zuid westen, Rammel, Rammel!! Schud-schud!! Kloinggg!! Rammel!!Swoep-klets!! Schlatzzzzz-Kling-Klong-Rammel-Kletss!! 25 januari: Stapelmesjokke, Teringtakke Schoepp-Schwattzz-schuit!!! Kloinggg!! Rammel-Kletsss!! en weer een dag later: Gek-gek!!Schwoeppp-Schwattzz-schuit!! Kloinggg! Knall-Bwenggg-Bwattstt-en Rammel-Rammel...geen wind..........
Wij laten het niet zover komen en zetten na enkele uren slaan en slingeren ons motortje aan gaan met een rustige drie knoopjes de avond in. We kunnen ons dat wel permitteren, de vooruitzichten geven voldoende wind voor de komen de dagen, wellicht wel meer dan ons lief is. In de late avond is de wind terug en kan er weer gezeild worden. De nacht is betoverend mooi met een overvloed van sterren, die eerst voorzichtig gaan fonkelen maar, naar mate de nacht vordert uitbundig staan te schitteren. Wachtlopen is zo geen straf en geeft aanleiding tot overpeinzingen en inspireert tot mooie gedachten. Kijken, genieten, beleven, voelen tot in je tenen zeg ik in mezelf, dit ga je niet vaak meer meemaken. Het ritme aan boord ademt de vredige rust van de duisternis. De ochtend is weer voor Henk met zijn Atlantic Homerun net en we zijn blij te horen dat de ´H.H.Heidi´veilig in Horta voor anker ligt. De wind is inmiddels aangetrokken en René heeft de passaatzeilen gezet. We lopen ruim vijf knopen, pal voor de wind. De eerste depressie is in aantocht en we zitten aan de goede kant. De Gribfiles beloven er nog twee en daarmee kunnen we honderden mijlen verder komen in de goede richting. Het accent ligt op comfort, slapen, eten en genieten. We zijn op reis in een wondere wereld van water en luchten. Het onderweg zijn is net zo belangrijk als aankomen. Nog 1226 zeemijlen te gaan.
Beer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten