Het blijft toch een fascinerende belevenis met een zeilschip te varen in de donkere nacht. De gangboorden diep in het water, de spuigaten lozen de overtollige ballast met veel kabaal. De mast met het schijnsel van het drie kleuren toplicht zwaait langs de sterrenhemel. We jakkeren maar door, mijlen maken. Bermuda nog maar 283 mijl staat er op de display van de GPS.
Tot twee maal toe wordt de genua voor de fok verwisseld vanwege de veranderlijke windkracht. Het schip is inmiddels zo eigen dat ook ik alle handelingen in het donker aan kan. Voor René was dat al vanzelfsprekend. We komen duidelijk noordelijker te zitten, de wacht van 04.00 – 08.00 uur heeft al een uur na aanvang voorzichtig licht. Om 08.00 uur luisteren we naar een zogenaamd 'netje' van een aantal zeilers die afgesproken hebben dagelijks rond dit uur even contact met elkaar te hebben. Een vaart 400 mijl ten noorden van het eiland St.Helena op weg van Kaapstad naar de Azoren. We noteren de info die ze aan elkaar doorgeven betreffende windsterkte, richting en golfhoogten. De omstandigheden zijn bij geen van alle extreem, net als bij ons. In de ochtend wat sluierbewolking en de wind neemt wat af en komt niet meer boven de 20 knopen. Na de lunch zijn de wolkenluchten verdwenen en midden in het strakke blauw schijnt de zon uitbundig over de eindeloze, uitgestrekte en stille diepblauwe oceaan. Buiten het lezen op de e-reader kan ik ook eindeloos turen over de hoge deining naar de horizon of kijken hoe ons schip over de nauwelijks woelige baren haar weg vervolgt. Proberen de beelden op te slaan in het geheugen, alles ten behoeve van toekomstige herinneringen. Tenslotte komt er ooit een einde aan onze bijzondere reis, een jaar is zo voorbij.
Beer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten