zaterdag 10 december 2011

tussenstop op Santiago

Woensdag 7 december 136e dag.

We worden wakker, liggend in de baai van het grootste en belangrijkste eiland van de Kaap Verdische archipel. De helft van alle inwoners van de Kaap Verde woont hier en ook het gouvernement zetelt in de hoofdstad Cidade de Praia. Het is een bergachtig gebied met als hoogste top de Pico da Antonia met een hoogte van 1392 meter. Buiten de visvangst is er een uitgebreide fruitteelt en wordt er mais en suikerriet verbouwd. Het eiland is zo'n zeventig kilometer lang en dertig in de breedte. Als eerste moeten we ons melden bij de immigration officer om in te klaren. We vinden een plekje tussen de vissersboten waar we ons bijbootje hopelijk veilig achter kunnen laten. Al gauw meldt zich een jongen die op het bootje wil passen en ons wegwijs maakt. Laten we maar vertrouwen dat hij z'n belofte waar maakt. Bij de immigration gaat het wonderwel heel soepeltjes, dat is in het verleden wel eens anders geweest. Alles heel correct en er hoeven geen cadeautjes te worden gegeven. René en ik lopen naar het oude centrum. Coen is aan boord gebleven om mailtjes te beantwoorden, te vissen en die ene hele moeilijke Sudoku puzzel op te lossen. In vergelijk met Gambia ervaren we hier meer luxe, terwijl er toch een enorme werkeloosheid is. Bij de bank pinnen we wat lokale munten en strijken neer op een sfeervol terras. Twee mannen spelen een partij schaak en beiden hebben een schare supporters achter zich verzameld. En wij maar denken dat schaak zo'n rustig spel is, gebaseerd op uiterste concentratie en lange overpeinzingen. Niet hier dus, jeetje wat kunnen die gasten een lawaai maken en dan wordt er alleen nog maar een paard verzet, laat staan als straks de koning schaakmat wordt gezet! Er komt een kerel aangelopen en zoekt een tafeltje bij ons in de buurt. Hij heeft net zo'n mooie kop met krullen als onze René ( had!)
We denken hem te kennen en René stapt op hem af. Hij is niet de man die we denken maar even later zitten we heel gezellig met hem te kletsen. Het is Klaas, een Nederlandse, net gepensioneerde militair. Met 56 mocht hij eruit. Klaas wilde wel eens iets anders, hij zag een advertentie van het zeilschip de 'Oosterschelde' die een reis ging maken vanuit Rotterdam naar Sal ( Kaap Verde ) Of we dat schip kende! Nou zeker wel, of ik die ken. De 'Oosterschelde' is een klassieke driemaster, gebouwd in 1918 en als hij niet vaart ligt hij in de Veerhaven te Rotterdam, z'n thuishaven. De Veerhaven roept bij mij altijd warme herinneringen op. Mijn vader had een bedrijf, de 'Rotterdam Shipstores' en dat was gevestigd in een mooi pand aan de Veerhaven. Het bevoorraden van zeeschepen met proviand, dek en machine onderdelen was, wat we nu zouden zeggen, de core business. Als ik als klein jongetje uit school kwam, fietste ik altijd eerst naar de zaak aan de Veerhaven voordat ik naar huis ging. Steevast kreeg ik dan een reep chocolade van Verkade en met die traktatie stond ik dan op de hoek van de Veerhaven en de Westerkade te kijken naar de grote passagiersschepen van de Holland Amerika lijn. De Maasdam, de Rijndam en de Nieuw Amsterdam die geassisteerd, door vaak zes sleepboten, werden gedraaid om daarna aan de kade te worden vastgemaakt, klaar voor de volgende reis, naar New York of andere bestemmingen. Toen al droomde ik van verre reizen over de zeven zeeën en fietste veel te laat naar huis. Goed terug naar de 'Oosterschelde'. Klaas boekte voor een zogenaamde 'mijlenmaker' trip naar Sal. Het schip vaart n.m in de wintermaanden met betalende gasten in het gebied van de Kaap Verdische eilanden. In onze zomer zijn de Noorse wateren favoriet. Ze hebben er een maand over gedaan en toen stond hij op het eiland Sal. Vandaar heeft hij een oud vrachtschip gevonden die hem hier naar Santiago bracht.
En verder?? Kijk zegt Klaas, ik heb tegen mijn vriendin gezegd "ik ga een poosie weg, het kan twee maanden zijn, maar ook zomaar twee jaar". Als militair heeft hij lang in Soedan gezeten en was eens te gast bij een Soedanese familie. De jonge dochter des huizes was jarig en de kamer zat vol met vriendinnetjes die zich te goed deden aan lekkernijen. Toen kwam oom Achmed binnen met als verjaarscadeau een lammetje dat ter plaatse ritueel werd geslacht. De hele familie smulde van oom Achmed's presentje. Kijk, zegt Klaas, alles is relatief, ik zie mezelf al binnenkomen op de verjaardag van m'n niggie met zo'n spartelend beest onder m'n armen, in plaats van een barbie poppetje, en dan midden in de kamer dat schepsel z'n keel begin door te snijden...... ik denk niet dat oom Klaas de rest van z'n leven daar nog welkom is! Ach, het is maar hoe je het bekijkt, lees het boek 'What is the what' maar eens van Dave Eggers, over het leven in Soedan. Dat gaan we zeker doen Klaas en we schudden elkaar de hand. Good luck man! Ja, jullie ook jongens en goede reis verder.
Donderdag 8 december 137e dag
Vroeg in de ochtend komt er een jachtje binnenlopen, door de verrekijker zien we de Franse tri coulore aan de achterstag. Ze ankeren dichtbij ons en als we net aan de koffie zitten komen twee van de drie, zoals later bleek, in hun dingy naar ons toe. Ze hebben wat meegenomen en komen ons dat aanbieden. Enthousiast vertelt de oudste zeiler, een mooie verweerde kop met lichtblauwe ogen, dat ze vannacht een tonijn hebben gevangen van minstens een kilo of vijf. In een plastic zak krijgen we bijna de helft van dit meer dan verrukkelijke zeebanket. Yes! Sushi time! Daar gaan we heel erg van smullen. Merci, merci! Vous êtes formidabele. Maar dat is vanavond, nu gaan we met z'n drietjes naar de wal om de foto's te gaan versturen die bij het blog horen. In het oude centrum is een tentje met internet; er omheen, op straat, zitten een heleboel jongelui met hun laptopjes op de knieën. Stroom hebben ze via een lantarenpaal! Hier gaat het vast wel lukken. René is onze expert daarin en we laten hem lekker rommelen, dan komt het vast wel goed, zoals altijd. Coen en ik hebben alle gelegenheid rond te kijken. Na Gambia is dit vele malen welvarender, toch zien we de armoede om ons heen. Regelmatig komen mannen naar je toe en bedelen om een sigaret of geld om eten te kopen. Ze pakken ook de etensresten van de borden en drinken de glazen leeg waar nog restjes in zitten. De serveersters van het tentje laten het maar gebeuren. Het hoort er allemaal bij, al is het voor ons moeilijk te accepteren als je het ziet, terwijl je een hamburgertje met friet zit weg te werken. Sommige gasten laten bewust een stukje van hun pizza liggen, ze weten hoe het gaat. Uit m'n ooghoek zie ik nog zo'n moppie op d'r blote voetjes, met van die gekleurde kraaltjes in het haar gevlochten op haar teentjes in een afvalbak graaien. Verdomme, wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld. Met m'n camera probeer ik nog wat van het dagelijkse leven van de Kaap Verdianen vast te leggen, maar ze laten zich niet makkelijk fotograferen. Prachtig zijn de vrouwen die met van alles op hun hoofd zich een weg door de menigte banen. Teilen met groente, grote plastic dozen met handelswaar, treetjes cola met nog wat losse blikjes bovenop. Zo hebben ze hun handen vrij om ze lekker in de zij te zetten, met hun mobieltje te telefoneren of als het moet een mep uit te delen aan een lastig jengelend kind. Dan zie ik er twee aankomen in de zelfde kleding met enorme kisten op het hoofd waaruit weelderige kamerplanten hangen. Een soort wandelende mobiele Intra tuin. Nee, sorry dames, we zijn hier met een boot en die klimplanten zouden de mast ingaan en langs de zalingen omhoog kruipen en ons driekleuren toplicht overwoekeren en al ons verse drinkwater gebruiken, maar kruiden plantjes, ja een paar kruiden plantjes aan de reling van het achterschip, potje marjolijn, basilicum, rozemarijn en verse munt........kan je vanuit ons kombuisje zo wat takjes knippen. Moet ik toch eens met Coen en René over hebben!
Beer.

2 opmerkingen:

  1. Hé, ik zie net aan jullie positie, dat jullie op weg zijn naar Suriname. Een hele goeie oversteek gewenst en behouden aankomst in Paramaribo.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hallo Mannen, succes met de oversteek en -na hopelijke een goede oversteek- een gezellige tijd met jullie dames =)Ga vooral zo door met de blogs want het is iedere keer weer genieten van jullie verhalen! Liefs uit Berdorf - Luxemburg van familie de Vor

    BeantwoordenVerwijderen