Paramaribo

Dinsdag 27 december 155e dag
Om 02.00 uur is het dan zover en gaan de zeilen weer in de normale stand. We ruiken het land al en het zal niet lang meer duren of we moeten de aanloop boei kunnen zien. Dan zitten de bijna 2000 mijlen oceaan erop en hebben we er 17 dagen over gedaan. Onderweg hebben we maar een paar zeeschepen gezien. De wind was de hele oversteek stabiel en krachtig. De motor is slechts enkele uren gebruikt om stroom te draaien. Halverwege hebben we nog een fles met een boodschap overboord gezet die mijn broer Paul ons had meegegeven. Zijn benieuwd of hij ooit een reactie uit een ver land zal krijgen. Nog voor het licht wordt is de aanloop boei gevonden en zien we ook een paar grote zeeschepen op ons af komen, die uit de Suriname rivier komen. Prachtige fregatvogels zwermen om ons scheepje met een driftig vliegend zwaluwtje er tussen door. Eenmaal op de rivier worden we verwelkomd door een grote school dolfijnen, dit keer zijn het dolfijnen met een roze buik! Het is nu de regentijd in dit deel van de wereld en regelmatig zitten we dan ook in een heftige bui. Op de radio horen we een praatprogramma van Sky Radio. Ze hebben het over Nederland en dat noemen ze hier Suriname aan de andere kant! Er staat een heftige stroom tegen van ruim vier knopen! En onze snelheid over de grond is daardoor nog geen anderhalve mijl. Traag glijden de oevers dan ook voorbij, met dorpjes die namen dragen als: Voorburg, Nieuw Amsterdam, Morgenstond en Lust en Rust. Om 13.00 uur zijn we bij de splitsing van de Commenwijne en de Suriname rivier en wij gaan die laatste naar stuurboord in. Nu is het nog slechts enkele mijlen naar Paramaribo en we turen door de verrekijker of we al wat kunnen zien. Dan ontdekken we een handje vol zeilschepen, die broederlijk voor anker liggen bij een voor mij bekend plekje. Ze liggen voor hotel Torarica en het zijn allemaal Nederlandse zeilers. Dan zien we dat ook de 'Zsa Zsa' er tussen ligt en George heeft ons al in de gaten. Met z'n armen zwaaiend gebaart hij ons langs te komen en geeft wijze raad betreffende het ankeren. We volgen zijn advies op en even later zit hij bij ons aan boord. Het weerzien is hartelijk en we proosten op de veilige aankomst. Z'n vrouw Mellanie en de kinderen zitten in het hotel met vrienden en de kinderen genieten daar van het zwembad. Ook zij hebben een snelle oversteek gehad op een paar dagen na met heel weinig wind. Net als wij, op onze reis naar Madeira, hebben zij met de kids gezwommen in de Oceaan die daar 4600 meter diep was. Er ligt nog een bijzonder Nederlands schip tussen het zeilers volk. Het is een oud marine schip van drie en dertig meter lengte. Een z.g Van Straelen klasse, genoemd naar een kapitein van de marine die omgekomen is bij de slag in de Java zee. Het is een teakhouten ondiepwater mijnenveger en de eigenaar en zijn vrouwe zitten even later ook bij ons in het kuipje. Het zijn Ciska en Johan en wij hebben hun schip al eerder zien liggen in Portugal. Ze hebben huis en haard verkocht in ons land en varen nu met dit bijzondere vaartuig over de wereld zeeën. Johan heeft de originele motoren uit het schip gehaald want die gebruikte bij vol gas 200 liter diesel per uur! De zuinige motoren die er nu inzitten doen het voor minder. Om vanaf ons landje hier naar toe te varen heeft hij' maar' 22.000 liter verbruikt. Later in de middag krijgen we nog bezoek van de waterpolitie in de persoon van twee aardige jonge knullen die zich netjes komen voorstellen en voor een perfecte afhandeling zorgen van het nodige papierwerk. Eén colaatje verder en alles is geregeld. Bij hun vertrek maken ze ons nog attent op het vuurwerk dat hier al dagenlang voor de jaarwisseling wordt afgestoken, ze noemen het 'lichtjes feest'

Woensdag 28 december 156e dag
Onze eerste dag op de wal in Paramaribo. Het is druk in de stad en duidelijk vakantie tijd. Veel Surinaamse Nederlanders of Nederlandse Surinamers komen rond kerst en oud en nieuw hier naar toe om familie te bezoeken. Er moeten nog wat formulieren ingevuld worden bij de Maritieme autoriteiten en ook de Immigratie zullen we moeten bezoeken. Al met al wel weer een half dagje van hot naar her. Tussen de buien door lopen we 's middags in de winkelstraten tussen de kleurrijk geklede mensen door. Veel goud en zilver winkeltjes en dat is aan het publiek wel te zien. Vooral de vrouwen sieren zich graag met veel bling bling. Eind van de middag zijn we weer terug bij de steiger van Hotel Torarica , als Ciska, van het marine schip de steiger op komt hollen. Ze is dringend op zoek naar George van de 'Zsa Zsa', die in het hotel zit. Door de harde wind en de heftige stroom liggen de zeilboten schots en scheef door elkaar en de 'Zsa Zsa' is in aanvaring gekomen met een ander zeilschip en heeft aanzienlijke schade opgelopen. Het is gelijk een geloop en een heen en weer gevaar met dingy's, iedereen probeert te helpen. Als George en Mellany aan boord van hun schip komen zien ze het trieste resultaat. De hele zijkant van hun prachtige schip is zwaar beschadigd, jeetje, dit is echt zwaar balen, shit,shit,shit. Onderdelen en stukken hout van de andere boot liggen bij hun aan dek. Ze moeten nu snel anker op om een betere plek te gaan zoeken, maar de ketting zit helemaal onder de kiel gedraaid en het kost nog heel veel moeite en geduld om los te komen terwijl er hoge golven staan. Helaas hoort dit ook bij wereld zeilen, het gaat niet altijd zoals je wilt en jammer genoeg hebben zij dit nu moeten ervaren."Vaar je verd......de hele oceaan over gaat alles goed en lig je eindelijk voor anker gebeurt er zoiets" zijn George's woorden. Hij moet zich terecht even afreageren. Als we eindelijk aan boord van ons eigen schip komen vertelt Coen, die deze dag aan boord was gebleven, dat hij het allemaal had zien aankomen en nog geprobeerd heeft via de marifoon de waterpolitie en de Port Controle op te roepen om assistentie, maar ze gaven gewoon 'niet thuis'. Zelf kon hij niets ondernemen omdat wij het bijbootje mee hadden. We voelen met ze mee en hopen dat de verzekering uiteindelijk de schade zal herstellen.

Donderdag 29 december 157e dag.
Met de taxi naar de immigratie en naar het bureau consulaire zaken. Inklaren en het verkrijgen van een toeristenkaart ( visum is sinds kort afgeschaft) De instanties liggen kilometers van elkaar verwijderd. Het kost ons een hele ochtend en een smak Surinaamse dollars voor de taxi, waarvan de chauffeur zich de hele weg ergert aan zijn overige weggebruikers, die allemaal zitten te slapen en niet kunnen rijden. Als we hem vragen hoe het in Suriname gesteld is met de economie en hoe de regering Bouterse het doet zegt hij: "Het zijn allemaal zakkenvullers jongen" Terug aan boord moeten we ons gaan bezig houden met het drinkwater. De tanks zijn tot op de bodem leeg en we marifonen nog maar weer eens op kanaal 12 en 16 met waterpolitie en Port Control. Ze sturen ons van het kastje naar de muur. Geven telefoonnummers waarop niemand antwoord geeft. Heel Paramaribo is in de ban van Oud en Nieuw, overal wordt geknald en vuurwerk afgestoken en het lijkt of er niet meer gewerkt wordt. Bij één telefoonnummer krijgen we zowaar nog iemand aan de lijn. Een lieve mevrouw die ons te woord staat en in het heerlijke sappige Surinaamse accent zegt ze: "Water? Willen jullie water, weet je, dat moet je twee weken van te voren schriftelijk aanmelden en ik zie hier helemaal geen brief van een boot met de naam 'Romeine"." Nee mevrouw, het is de 'Robeyne' ", "nou, daar zie ik ook helemaal geen brief van hoor" prettige jaarwisseling. "Maar we............... ….tuut,tuut,tuut. Domburg, in het plaatsje Domburg vertellen een aantal zeilers ons, tien mijl stroomopwaarts, daar kun je water tanken. We lichten het anker en tuffen langs de 'sky line' van Paramaribo richting het beloofde water. Het begint al te schemeren als we tussen nog wat boten een mooring oppikken voor het plaatsje Domburg. Een vrouw met een man in een roeibootje komen ons tegemoet varen, ze regelt hier blijkbaar zo het één en ander en op onze vraag of we water kunnen krijgen is ze heel resoluut, ja, dat kan, maar wel in het nieuwe jaar.
Beer.