zaterdag 24 december 2011

Gejaagd door de wind

Van dinsdag 20 december 148e dag tot vrijdag 23 december 151e dag
Traag gaan de dagen voorbij en naadloos gaan de dagen over in de nachten die nog steeds aarde donker zijn door de bewolking die de maan geen kans geeft. We draaien onze wachten en tussendoor wordt er niet zoveel gepraat. Op 22 december, net voor het happy hour moment zitten Coen en ik in de kuip als er bulderend en sissend een enorme breker op ons afkomt. Whooo, wegwezen hier, maar het blijkt niet nodig. Op het allerlaatste moment tilt het achterschip zich op en zijn een paar spatjes water het enige ongerief. We zijn wel gewaarschuwd en het tweede plankje gaat in de kajuit opening om binnenkomend zeewater te vermijden. De wind is flink aangetrokken en we zien een onheilspellende lucht achter ons opdoemen. Het zijn de bekende cumulus nimbus wolken die bij een squall horen en in dit gebied te verwachten zijn. De barometer geeft deze verandering in het weer echter niet aan. Even later is het zover, de wind wakkert aan tot 35 knopen en we draaien de genua bijna helemaal in. Gelukkig duurt het maar heel even en dan komt de heftige regen die daar bij hoort. Dikke druppels kletteren op het dek. Mooi, lekker even al het zout wegspoelen, een natuurlijke schoonmaakbeurt. De wind blijft wel goed door staan en met een dikke zes beaufort bouwen zich flinke golven op tot indrukwekkende hoogte. De bewegingen van ons schip zijn ruw en de komende dagen zullen niet erg comfortabel worden. Gelukkig zijn we nu, na zoveel dagen op zee, er goed aan gewend, we zijn één met onze omgeving. De boot kan bij wijze van spreken 'op z'n kop' gaan staan en nog zitten we rustig ons boekje te lezen of te puzzelen. Slapen gaat wel moeilijker, door de enorme zwiepers die we maken wordt je in je kooi van hot naar her geslingerd, maar goed het hoort bij een transatlantische oversteek. De oceaan ziet er nu wel prachtig uit, precies zoals ik het me had voorgesteld. Intens blauw met overal witte schuimkoppen op de hoge golven. Als de zon op de brekende golven schijnt lijkt het wel groen glas. Uren kan ik daar naar kijken en genieten. In de nachten is het helemaal bijzonder als je plotseling een breker hoort aankomen en niet precies kan zien waar hij zit. Die dan met een bulderend geraas en een enorm schuimspoor achterlatend oplicht in de donkere nacht. De 'Robeyne' dendert maar door in de onstuimige noord-oostpassaat met vaak zes zeven knopen alsof ze wordt achterna gezeten. Het zijn de golven die haar opjutten en haar surfend meenemen op weg naar de horizon, alsof ze een wedstrijdje willen aangaan wie er het eerst in Suriname is. En dan te bedenken dat er thuis al kerstbomen in de huizen staan met fonkelende lichtjes en zilveren ballen, de straten mooi verlicht en kerstliedjes door de winkelcentra galmen. Om vier uur 's middags het al donker begint te worden terwijl de duizenden auto's in het verkeer zich een weg banen om op tijd thuis te zijn. Het zijn de donkere, maar ook vaak zo gezellige dagen voor kerst. Wat een enorm contrast met wat wij hier nu beleven. Nog ruim 350 mijl te gaan naar Paramaribo en met een flinke stroom tegen waar we niet op gerekend hadden. We kijken de pilots er op na en zien de oorzaak. We zijn ver beneden de tien graden noorderbreedte en zitten daarmee dik in de Equatorial Counter Current, een stroom die van west naar oost loopt, boven de evenaar. Ons mooie dag gemiddelde van ruim 120 mijlen is de laatste twee dagen niet hoger dan 80 mijl. Als we de pilot mogen geloven, en dat doen we natuurlijk, moet de stroom duidelijk afnemen naarmate we de kust van Zuid Amerika naderen. Terwijl ik zit te schrijven roept René me om even te komen helpen. Er is een kleine schade aan de fokkeboom. De ring aan de mast waar hij ingehaakt zit is totaal verbogen en verwrongen. Gewoon slijtage na zoveel dagen en nachten zeilen met een slingerend schip. Coen en ik gijpen de Genua die op de andere boom staat, voorwaar nog een heel klusje, en de fok wordt verder zonder boom gevaren. Dan is het alweer tijd voor de borrel en klinken ook bij ons de kerstliederen in de kuip, 'Santa Claus is coming to town' van good old Bruce Springsteen, 'The Christmas song' door Nat King Cole en natuurlijk André Hazes met 'Eenzame kerst' , maar de absolute tranentrekker is het lied wat niemand zo ontroerend kan zingen als André: 'Moeders brief'
Beer.

2 opmerkingen:

  1. goed gedaan mannen. bijna het eerste echte doel bereikt,nog even. eerste kerstdag op de oceaan dat hebben nog niet heel veel mensen voor hun plezier meegemaakt., MERRY CRISTMAS.........
    José en peter vermeulen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Aan deze kerst zullen jullie nog vaak terug denken. Hebben jullie Andre Kuiper al over zien vliegen in zijn raket? Hij komt ongeveer 16 keer per dag voorbij, dus zwaaien maar! Heel veel plezier gewenst, we denken aan jullie!
    Warme goet, Lambert en Linda

    BeantwoordenVerwijderen