Dominica

Van vrijdag 23 maart tot woensdag 28 maart 247ste dag.

Een dag kan zomaar voorbij gaan met boodschappen doen, vaak een eind lopen, dan via een gammel steigertje terug naar onze dingy, met veel swell een hele tour alles er droog in te krijgen, naar de boot tuffen, alles weg stouwen en opschrijven waar het allemaal zit, doen we niet altijd! Dan de Customs om uit te klaren, ook vaak een tijdrovend werkje, kortom als we 's avonds in de kuip zitten kan het zo maar gebeuren dat we elkaar aankijken en zeggen, wat hebben we vandaag nou eigenlijk allemaal gedaan? In ieder geval willen we vroeg vertrekken voor onze volgende oversteek naar weer een mooi en bijzonder eiland. Dominica! Het is nog maar nauwelijks licht als we in de kuip een sinaasappeltje zitten te eten. De fluitketel fluit z'n doordringende geluid ten teken dat het water voor de thee zover is. We haasten ons om het vuur uit te draaien, in de stilte van deze prachtige ochtend willen we niemand storen. Geduldig draaien we het anker op en even later slalommen we tussen onze collega zeilers door naar open water. Het is windstil en iedereen slaapt nog, zachtjes schommelen de boten op de deining die de baai binnenloopt. Als we achterom kijken zien we de imposante vulkaan in al haar glorie, haar top wil ze ook nu niet prijs geven en blijft in nevelen gehuld. Honderd tien jaar geleden denk ik en zie al de beelden weer voor me die in het museum zo'n onuitwisbare indruk op ons maakte. In de luwte van het eiland mag je geen wind verwachten en de eerste uren motorren we er met weinig toeren rustig op los. Altijd goed om de batterijen weer eens lekker vol te laden. Echter, als we bij de meest noordelijke punt van Martinique zijn, we zien het al aan het wateroppervlak, waait ons een heerlijke bries tegemoet en gaan grootzeil en genua het daglicht tegemoet. Met een prachtige halve wind, beaufoortje 4 en weinig golfslag beginnen we aan onze tocht naar Dominica. We zetten een koers uit naar Roseau, de hoofdstad van het eiland. Het is een ideale snelheid om te vissen maar jammer genoeg komt er niks aan de hengel. Ja, een hele sliert zeewier maar daar kun je je maag niet mee vullen! Precies om 14.30 uur laten we ons anker vallen in de baai voor Roseau.We liggen redelijk dicht bij het strand en kunnen een lijn uitbrengen die we vastmaken aan een grote wortel die boven het zand uitsteekt. Pal voor een huis liggen we en kunnen bijna in het de woonkamer kijken. Er woont een druk gezin met veel kinderen en we kunnen vanaf ons bootje alles horen en zien en zullen natuurlijk zwijgen. De zonsondergangen zijn volgens het boekje en altijd net als je in de roes van een biertje zit. Gewoon top dus! Ook hier weer een botanische tuin die we al wandelend door het plaatsje bezoeken, we zijn verwend en realiseren ons dat we al veel mooiere gezien hebben. Wat wel indruk maakt is de grote baobab boom die tijdens de laatste hurricane de schoolbus verpletterde, gelukkig was de bus leeg. Als Christopher Columbus nu terug zou keren naar de Carieb, zou Dominica het enige eiland zijn wat hij nog zou herkennen! Unspoiled country, zeggen ze hier en we kunnen niet anders dan het bevestigen. Toen Columbus ten overstaan van Koning Ferdinand en Koningin Isabella van Spanje probeerde uit te leggen hoe grillig de natuur van Dominica was, nam hij een stuk papier en verfrommelde het om te illustreren hoe heftig de bergen en valleien van het eiland zijn. Het zei iets over de topografie maar niets over de ongelofelijke planten en bomengroei. De natuur is bijna magisch te noemen. Het is weer de overtreffende trap van wat we op vorige eilanden gezien hebben. Een regenwoud met watervallen die van ongekende hoogtes komen, kloven tussen reusachtige steenmassa's waar je tussendoor kunt zwemmen, er is een 'boiling lake' met een watertemperatuur dat je er een eitje in kunt koken, een héél meer! Dominica heeft zeven actieve vulkanen, heet water bronnen en kratermeren. Tientallen rivieren en dit alles in een ondoordringbaar groen woud met lianen, varens en bamboe. Groen, in duizenden schakeringen, dat naar boven groeit, zich om andere planten en bomen slingert en wortels die van heel hoog weer hun weg naar beneden zoeken. Daar tussen fel gekleurde bloemen, vlinders en vogels, werkelijk een adembenemend schouwspel. We hebben een jeep gehuurd en alle mogelijke en onmogelijke passen over het eiland genomen. Vol gas, foorwheel drive en in de eerste versnelling over steile bergwegen met diepe afgronden. Gewandeld, geklauterd, gesteund en gekreund om bij de mooiste plekjes te komen. Gezwommen in een donkere kloof, zo smal dat de zwemlessen van vroeger, wijd, spreid, niet konden worden toegepast. Terug aan de kust ons verwonderd bij de rivier waar mannen een soort knolgewas aan het spoelen waren in het stromende water. Zwaar lichamelijk werk voor een paar EC dollars opbrengst. Ook dit keer 'redden' we weer een beest en nu is René z'n beurt om de koe te bevrijden die zichzelf helemaal heeft vastgelopen. Verder rijdend langs de kust komen we nog een totaal verlaten huisje tegen, er is zelfs een poging ondernomen er een zwembad bij te bouwen. Het strand bestaat uit stenen, daar tussen gevallen cocosnoten waaruit nieuw leven ontspruit. Wat opvalt is de eenzaamheid, we hebben het eiland helemaal voor onszelf, niemand, in geen velden op wegen. Wat zijn ze nou van plan met dat huisje? Verder maar weer met onze tocht over dit bijzondere eiland.

Als we laat in de middag terug komen is er wat consternatie bij de dingy steiger. De bootjes zijn op andere plaatsen gelegd, anderen losgemaakt en op het strand terecht gekomen. Ons bootje is of lek of ze hebben het leeg laten lopen. Onze Duitse vrienden hebben het helemaal gehad met Roseau, kinderen hebben vanaf de kant stenen op hun schip gegooid en één van de zonnepanelen is zwaar beschadigd. Ze vertrekken gelijk en we zien hun schip in de schemer de baai uitvaren. Op de marifoon kanaal 69 hebben we nog even contact met elkaar. Wij blijven nog en zien geen reden om hals over kop in het donker te vertrekken. We nemen een borrel, maken een lekker hapje, lezen nog wat en gaan slapen. De hanen kraaien hier om vijf uur maar dan is het nog donker, na nog een uurtje

doezelen beginnen ook wij aan de reis naar de volgende bestemming: Portsmouth aan de prachtige Prince Rupert bay. In het begin gaat het goed met de wind en zeilen we langs de westkant van Dominica naar het noorden. De laatste uren moet de motor het werk doen om er te komen. Onderweg, vanwege het rustige weer ,voor René een mooie gelegenheid onze bijboot te repareren. De baai is groot en je kunt er overal perfect ankeren. Vroeger, in vorige eeuwen, was het de plaats voor de zeilschepen om te ankeren en vers water in te nemen wat ze haalden uit de Indian river, die hier uitstroomt. Ook zou Portsmouth de hoofdstad van het eiland worden, dit is er echter nooit van gekomen. De naburige moerassen waren de oorzaak van malaria en gele koorts, zodat de mensen zich hier liever niet vestigden en Roseau werd de 'Capital'. Vandaag de dag is het gebied malaria vrij

en kun je er goed en gezond wonen blijkens het volgende: Elisabeth Pampo Israel, de oudste persoon in de wereld, woonde hier tot haar dood, ze werd 128 jaar! De volgende ochtend bekijken we Portsmouth town, geven twee zakken met wasgoed af bij een vrouw die beweert dat haar dochter het schoonmaakt voor twee EC$ per kilo en laten onze gastank achter bij een bedrijfje die belooft het te vullen. Sjouwen wat door het hoofdstraatje en moeten constateren dat ook hier een deel van de bevolking arm is, uiterst simpele hutjes als behuizing, open riolen en regelmatig mensen die om een dollar vragen. Op het strand zijn bedrijven uit Venezuela bezig de schepen te slopen die bij de laatste hurricane op de kust geworpen zijn. Met lasbranders worden de restanten van een veerboot en twee vissersboten in stukken gebrand en met een kraan op de wal gezet. Een gevaarlijk en ongezond werk. Ze werken met een soort thermische lans en koperen staven. Op de verpakking van die koperen lasstaven die René opraapt staan waarschuwingen over het gebruik die er niet om liegen. De beschermende kleding, maskers, handschoenen, ventilatie etc. waar ze over schrijven zien we niet terug in het gebruik bij de jongens die binnen in de schepen aan het werk zijn. Een groot nieuw gebouw aan het water trekt onze aandacht en blijkt de nieuwe visafslag te worden. Mede gefinancierd door Japan, dat op deze manier de toelevering van vis naar hun eigen land willen zeker stellen, ze zullen het zeker niet doen als er niet iets tegenover staat! We zijn soortgelijke projecten op onze reis al meerdere keren tegen gekomen.

Beer