De westkust van st. Vincent

Zondag 4 maart 223e dag.

St.Vincent is een bergachtig eiland overdekt met weelderig groen. Toen Columbus langs de Caribische eilanden zeilde was St. Vincent nog bewoond door de Kalinargo's, afkomstig van Zuid Amerika. Het noorden wordt gedomineerd door de Soufriere, een 1000 meter hoge nog actieve vulkaan. De laatste uitbarsting was in 1979 en wel op vrijdag de 13e! Het was goede vrijdag. De eruptie heeft dagen geduurd. In 1902 en in 1973 waren er ook heftige uitbarstingen. Er is een mogelijkheid de vulkaan te beklimmen, een tocht van vier uur lopen om bij de diepe krater te komen. Daar moeten we nog eens even over nadenken. Eerst maar naar de volgende baai. We verlaten het pittoreske Petit Byahaut en kiezen voor de Buccament bay. Het is een afstandje van niks en even later opent de baai zich voor ons. We zien een Engels zeilschip voor anker en daar lijkt het ons ook wel een beschut plekje. We naderen de rotsachtige kust, die steil omhoog gaat. René staat voorop en kijkt in het water. Snel terug! Grote stenen, die nog maar net onder water liggen, weg wezen hier. Iets verder laten we het anker zakken, het is er al 15 meter diep. René steekt 50 meter ketting en als we hard achteruit draaien om te checken of het gepakt heeft, is dit helaas niet het geval. We hebben het anker naar heel diep water getrokken, het is er al 70 meter diep. Samen met zoveel ketting is het erg zwaar om het allemaal weer naar boven te krijgen en we draaien ons in het zweet om de zaak te klaren. Geen lekker rustig zondagochtendje dus. Tegen de tijd dat we, bij de uitloop van een riviertje, wel goed geankerd hebben, zijn we bijna twee uur verder. Maar goed we liggen en met een een vers gezet kop koffie laten we de omgeving maar even op ons inwerken. Uit een gifgroen geverfd kerkje boven op de heuvel komt gezang. Het verdient geen schoonheidsprijs en dan bedoelen we het gezang. Bij het koren programma van Hennie Huisman zouden ze bij de auditie al naar huis gestuurd zijn. Beneden op een pleintje zijn jongens bezig met street-dancing met een heel clubje kinderen er omheen als publiek. Van een afstand zien we de benen in de lucht gaan en pirouettes draaien. Te horen aan het enthousiaste geklap en gejoel van de kids er omheen, doen ze het blijkbaar hartstikke goed. In de middag gaan we met 'dame blanche' ( geen opblaaspop, maar de naam van onze dingy! ) naar de Bat Cave, de vleermuizen grot. We binden de dingy aan de rotsen en snorkelen de grot binnen. Buiten was het briljant blauw, binnen wordt het aarde donker. Door de swell die de grot binnenloopt is het niet ongevaarlijk. Tientallen krabbetjes scharrelen langs de scherpe rotspunten en aan de bovenzijde horen we de geluiden van de honderden vleermuizen. 

De grot is het onderkomen voor twee soorten van vleermuizen, de Noctilio leporinus, die vis en insecten eten en de Brachyphylia cavernarum ( snel vergeten!) die fruit eten en waarvan ze dachten dat het beestje uitgestorven was. Je moet rustig door de grot zwemmen, niet praten of spatten en zeker geen schijnwerper gebruiken. Weer buiten snorkelen we nog langs de kust en verwonderen ons over het prachtige onderwater leven. Er is een drop-off, een soort steile wand maar dan onder water van 40 meter diepte. Grote scholen met snappers en angelfisch zwemmen statig langs. Er staat een stroom dus we moeten oppassen niet te ver van de kust te komen. We zijn net terug aan boord als onze Engelse buurman Tim komt vragen of we mee willen naar de kant. Hij heeft rotstekeningen gevonden tijdens een van z'n wandelingen in de naburige bergen. Hij is een aparte vent, ze varen met een Wharram catamaran, die hij zelf heeft afgebouwd. Samen met z'n vrouw Julia en hun zoontje maken ze ongeveer dezelfde reis als wij. Momenteel zijn er nog twee van hun dochters over vanuit Sussex, waar de hele familie een Para-sailing company bestiert. Goed, naar de kant dus en even later klauteren we in de bloedhitte de berg op. Tussen hoog struikgewas met scherpe dorens komen we bij het 'grote wonder' . Inderdaad, allerlei vormen, tekeningen en afbeeldingen zijn in de rotsen gekrast. Volgens Tim dateert het van 400 jaar voor Christus. De vormen zijn bijzonder en niet duidelijk wat de betekenis ervan is. Terug aan boord pakt René direct een boek uit onze boord-bibliotheek van een zekere Barry Cunliffe, professor in European Archaeology aan de universiteit van Oxford. De afbeeldingen lijken sprekend op de versierselen van graven zoals ze die vonden in Europa bij Menhirs en Dolmen en die dateren van vier tot drie duizend jaar voor Christus. De rest van de avond is hij verdiept in het dikke boek.

Beer.