donderdag 28 juli 2011
Vertrek en op weg!
Eindelijk is het dan zo ver. Het is maandag 25 juli en de steiger staat vol met enthousiaste uitzwaaiers. We hebben er goed aangedaan om later te vertrekken. 8 beaufort op de Noordzee is geen pretje en we willen het leuk houden, ook dat hoort bij goed zeemanschap, veiligheid voor alles. De laatste kussen en hugs , met hier en daar een traantje en we zijn los, nog even volgestopt met brieven, kindertekeningen en andere hartverwarmende zaken. Er wordt zowaar nog een lied gezongen met als laatste regels “ als jullie straks op 't water zitten, en 't heimwee groter dan je dacht, weet dan dat in Parkhaven, de hele meute op je wacht.....(Op de wijs van: toen wij van Rotterdam vertrokken.....)
Het is al bijna donker als we de pieren van IJmuiden achter ons laten en de Robeyne haar neus vrolijk in de golven steekt, als een paard steigert ze tegen de laatste hoge golven van de depressie storm en het zoute water streelt haar huid. De wachten worden ingedeeld, het wordt een koude nacht met af en toe regen, 4/5 beaufort.
De dinsdag is niet veel beter. Rene houdt zich bezig met de navigatie en sudoka. Coen verzorgt de muziek en plots klinkt Ede staal met ” 't kleine huuske an de diek “ over de Noordzee en als even later de “ Tennessy wals “ gezongen door Eva Cassedy ons gezellige kuipje vult heb ik het niet meer. Nu al sentimenteel en de reis moet nog beginnen!
En weer wordt het nacht en in de verte glinsteren de lichtjes van Boulogne sur mer. Over de marifoon gesprekken tussen een aantal zeilboten van de vereniging van toerzeilers, duidelijk voor het eerst begonnen aan een oversteek naar Ramsgate ( G.B.) Ze hebben om de twee uur contact met een soort flottielje-leider en het doet me denken aan mijn eigen eerste oversteek.
Het Engelse Kanaal waar we nu in varen is het drukst bevaren gebied ter wereld en we zijn dan ook blij met onze moderne navigatie apparatuur, zeker 's nachts kan het moeilijk zijn.We varen op een digitale zeekaart, die Rene op zijn laptop heeft gedownload. Daaraan gekoppeld een GPS ( Global Position Systeem ) zodat je jezelf ziet varen op de kaart. De Robeyne is een klein rood pijltje, dat zich over de kaart verplaats. Daarbij is er sinds kort A.I.S ( Automatic indentification system ) Alle grote zeeschepen boven een bepaald tonnage zijn er mee uitgerust en zenden informatie uit met hun positie etc. We kunnen dan precies zien: hun voorliggende koers, hoe snel ze varen en vooral of ze op een aanvaringskoers liggen. Als ze binnen een bereik van 5 mijl zijn ,geeft de laptop een signaal en kunnen we onze koers aanpassen. Vissersschepen hebben vaak geen AIS omdat ze hun positie niet willen prijsgeven, het blijft dus een kwestie van goed in het donker blijven turen om alle scheepsbewegingen in de gate te houden.
Over de marifoon nog een bericht over een klein zeilschip dat wordt vermist, tot drie maal toe horen we deze Pan, pan oproep met opgaven van de laatste positie. Het is ver van ons vandaan, zeker 6 uur terugvaren. Gelukkig horen we later in de nacht dat het gevonden is en worden de zoekacties gestaakt.
In de vroege ochtend vliegt een klein volgeltje rond ons schip en even later landt ze op de buiskap.
René op zoek naar het vogelboekje, maar voor dat hij het gevonden heeft is ze weer vertrokken op weg naar..... Het was een groenling, we weten het zeker. Er komt nog meer uit de lucht naar ons toe, dit maal een helicopter van de Franse kustwacht die 'even' een kijkje komt nemen. Erg laag, ik denk zo,n drie mastlengtes, blijft hij klapwiekend hangen en de piloot zwaait enthousiast naar ons varende huisje daar beneden. Dan helt het toestel naar voren en met een laatste' handje omhoog' verdwijnt hij net zo snel als dat hij gekomen was, de Robeyne met klapperende zeilen achterlatend, we gingen net zo lekken! Maar al gauw bollen de zeilen en ligt ons geweldige schip weer op koers. Coen maakt een heerlijke maaltijd en we genieten van de rust op zee .Aan de uitgerolde vislijn spartelt een klein makreeltje maar bij het binnenhalen kiest ze eieren voor haar geld en verkiest ze het zilte nat voor de tefal koekenpan! Jammer, volgende keer beter. Tijdens happy hour gaan we door de Greenwich meridiaan en we zijn nu op het westelijk halfrond.
We lezen, controleren de navigatie, houden uitkijk, trimmen de zeilen, eten , drinken, praten en filosoferen over wereldproblemen en dromen over verre exotische bestemmingen terwijl Robeyne trouw haar mijlen maakt voortgestuwd door een flauwe koelte ( windkracht 3 ) Een visserman uit Port en bassin ( klein haventje bij Caen) kruist onze koers en we varen dicht langs hem heen, hij sleept zijn net over de bodem, een zwerm meeuwen begeleiden het schip in de hoop op een maaltje.
We gaan de laatste nacht in. Een prachtige zonsondergang maakt ons stil. Coen en Rene berekenen of we met het laatste tij Cherbourg kunnen binnenlopen, de wind kakt in en het wordt nog spannend, anders moeten we voor anker onder de kust en het volgende tij afwachten. De motor aan is geen optie, we gaan voor het ware zeilen, stil glijden we door de nacht met een fonkelende sterrenlucht, het kielzog licht op door het fluoriserende water, afgestorven alg weet Coen me te vertellen en als voormalig stuurman van de grote vaart geloof ik hem op zijn woord. Als het licht wordt is Cherbourg in zicht en dan moet de motor er toch echt even bij. Om 07.00 zijn we tussen de pieren van deze in de W.O 2 zo zwaar gebombardeerde havenstad , vlak bij de stranden Utah beach en Omaha beach. D-day , 6 juni 1944, 5000 schepen, 11000 !! vliegtuigen en 150.000 mannen bestormden de Atlantic wal, hun leven wagend voor onze vrijheid. En dan varen wij nu naar een jachthaven met wel 1500 luxe ligplaatsen voor jachten.! We meren af na drie dagen en nachten,een kleine 300 zeemijlen van Parkhaven. René gaat slaap inhalen, Coen douchen en ik lees een paar hele lieve brieven van dierbaren.
Beer
Het is al bijna donker als we de pieren van IJmuiden achter ons laten en de Robeyne haar neus vrolijk in de golven steekt, als een paard steigert ze tegen de laatste hoge golven van de depressie storm en het zoute water streelt haar huid. De wachten worden ingedeeld, het wordt een koude nacht met af en toe regen, 4/5 beaufort.
De dinsdag is niet veel beter. Rene houdt zich bezig met de navigatie en sudoka. Coen verzorgt de muziek en plots klinkt Ede staal met ” 't kleine huuske an de diek “ over de Noordzee en als even later de “ Tennessy wals “ gezongen door Eva Cassedy ons gezellige kuipje vult heb ik het niet meer. Nu al sentimenteel en de reis moet nog beginnen!
En weer wordt het nacht en in de verte glinsteren de lichtjes van Boulogne sur mer. Over de marifoon gesprekken tussen een aantal zeilboten van de vereniging van toerzeilers, duidelijk voor het eerst begonnen aan een oversteek naar Ramsgate ( G.B.) Ze hebben om de twee uur contact met een soort flottielje-leider en het doet me denken aan mijn eigen eerste oversteek.
Het Engelse Kanaal waar we nu in varen is het drukst bevaren gebied ter wereld en we zijn dan ook blij met onze moderne navigatie apparatuur, zeker 's nachts kan het moeilijk zijn.We varen op een digitale zeekaart, die Rene op zijn laptop heeft gedownload. Daaraan gekoppeld een GPS ( Global Position Systeem ) zodat je jezelf ziet varen op de kaart. De Robeyne is een klein rood pijltje, dat zich over de kaart verplaats. Daarbij is er sinds kort A.I.S ( Automatic indentification system ) Alle grote zeeschepen boven een bepaald tonnage zijn er mee uitgerust en zenden informatie uit met hun positie etc. We kunnen dan precies zien: hun voorliggende koers, hoe snel ze varen en vooral of ze op een aanvaringskoers liggen. Als ze binnen een bereik van 5 mijl zijn ,geeft de laptop een signaal en kunnen we onze koers aanpassen. Vissersschepen hebben vaak geen AIS omdat ze hun positie niet willen prijsgeven, het blijft dus een kwestie van goed in het donker blijven turen om alle scheepsbewegingen in de gate te houden.
Over de marifoon nog een bericht over een klein zeilschip dat wordt vermist, tot drie maal toe horen we deze Pan, pan oproep met opgaven van de laatste positie. Het is ver van ons vandaan, zeker 6 uur terugvaren. Gelukkig horen we later in de nacht dat het gevonden is en worden de zoekacties gestaakt.
In de vroege ochtend vliegt een klein volgeltje rond ons schip en even later landt ze op de buiskap.
René op zoek naar het vogelboekje, maar voor dat hij het gevonden heeft is ze weer vertrokken op weg naar..... Het was een groenling, we weten het zeker. Er komt nog meer uit de lucht naar ons toe, dit maal een helicopter van de Franse kustwacht die 'even' een kijkje komt nemen. Erg laag, ik denk zo,n drie mastlengtes, blijft hij klapwiekend hangen en de piloot zwaait enthousiast naar ons varende huisje daar beneden. Dan helt het toestel naar voren en met een laatste' handje omhoog' verdwijnt hij net zo snel als dat hij gekomen was, de Robeyne met klapperende zeilen achterlatend, we gingen net zo lekken! Maar al gauw bollen de zeilen en ligt ons geweldige schip weer op koers. Coen maakt een heerlijke maaltijd en we genieten van de rust op zee .Aan de uitgerolde vislijn spartelt een klein makreeltje maar bij het binnenhalen kiest ze eieren voor haar geld en verkiest ze het zilte nat voor de tefal koekenpan! Jammer, volgende keer beter. Tijdens happy hour gaan we door de Greenwich meridiaan en we zijn nu op het westelijk halfrond.
We lezen, controleren de navigatie, houden uitkijk, trimmen de zeilen, eten , drinken, praten en filosoferen over wereldproblemen en dromen over verre exotische bestemmingen terwijl Robeyne trouw haar mijlen maakt voortgestuwd door een flauwe koelte ( windkracht 3 ) Een visserman uit Port en bassin ( klein haventje bij Caen) kruist onze koers en we varen dicht langs hem heen, hij sleept zijn net over de bodem, een zwerm meeuwen begeleiden het schip in de hoop op een maaltje.
We gaan de laatste nacht in. Een prachtige zonsondergang maakt ons stil. Coen en Rene berekenen of we met het laatste tij Cherbourg kunnen binnenlopen, de wind kakt in en het wordt nog spannend, anders moeten we voor anker onder de kust en het volgende tij afwachten. De motor aan is geen optie, we gaan voor het ware zeilen, stil glijden we door de nacht met een fonkelende sterrenlucht, het kielzog licht op door het fluoriserende water, afgestorven alg weet Coen me te vertellen en als voormalig stuurman van de grote vaart geloof ik hem op zijn woord. Als het licht wordt is Cherbourg in zicht en dan moet de motor er toch echt even bij. Om 07.00 zijn we tussen de pieren van deze in de W.O 2 zo zwaar gebombardeerde havenstad , vlak bij de stranden Utah beach en Omaha beach. D-day , 6 juni 1944, 5000 schepen, 11000 !! vliegtuigen en 150.000 mannen bestormden de Atlantic wal, hun leven wagend voor onze vrijheid. En dan varen wij nu naar een jachthaven met wel 1500 luxe ligplaatsen voor jachten.! We meren af na drie dagen en nachten,een kleine 300 zeemijlen van Parkhaven. René gaat slaap inhalen, Coen douchen en ik lees een paar hele lieve brieven van dierbaren.
Beer
zondag 24 juli 2011
Afscheidslunch 23-07-2011 Lelystad
We hadden een prachtige uitzwaailunch met ca. 70 mensen. Het weer werkte niet echt mee en dus zaten (stonden) we met alle mensen bij Bernard en Madee binnen. Toespraken, cadeautjes en lieve woorden; gezellig en hartverwarmend. Het was
Hoezeer we er ook zin in hadden en klaar voor waren was het weer zodanig (stormachtig) dat we hebben besloten maandagochtend te vertrekken. Het moet wel leuk blijven.
Mariolein maakte de meeste foto's, Dank René
Hoezeer we er ook zin in hadden en klaar voor waren was het weer zodanig (stormachtig) dat we hebben besloten maandagochtend te vertrekken. Het moet wel leuk blijven.
Mariolein maakte de meeste foto's, Dank René
vrijdag 22 juli 2011
afscheidsparties
De laatste week voor ons vertrek staat helemaal in het teken van de boot
inladen, boodschappen doen en natuurlijk afscheid nemen. Vele gezellige
etentjes en avonden.
Afgelopen zondag waren we te gast bij Roelie en Coen voor de
afscheidsborrel van Coen voor de Groningse vrienden.
Bernard greep zijn kans en vertelde ons het hier onderstaand, waar
gebeurde verhaal.
Morgen worden we uitgezwaaid.......
inladen, boodschappen doen en natuurlijk afscheid nemen. Vele gezellige
etentjes en avonden.
Afgelopen zondag waren we te gast bij Roelie en Coen voor de
afscheidsborrel van Coen voor de Groningse vrienden.
Bernard greep zijn kans en vertelde ons het hier onderstaand, waar
gebeurde verhaal.
Morgen worden we uitgezwaaid.......
Vlak voor ons vertrek zat ik aan boord van de Robeyne, verscholen achter
de buiskap, want het druppelde een beetje, nog een laatste klusje te klaren toen er wat mensen de steiger op kwamen lopen. Ze hadden me niet in de gaten, want zoals ik al zei, ik zat achter de buiskap verscholen.
Bij de Robeyne stonden ze even stil "Wat is dit nou voor een raar zwart pieremegoggeltje", hoorde ik de vrouw tegen haar man zeggen.
Ze kwamen duidelijk uit de buurt van Rotterdam.
"Ik vind die witte veel mooier", ze doelde klaarblijkelijk op de overige
tupperware-boten die bij ons aan de steigers liggen, met van die blauwe door tante Truus gebreide wollen hoesjes om de stootwillen.
"Zwart vind ik zo somber, 't is zeker gebouwd in Noord-Groningen".
Pieremegoggel, pieremegoggel, dacht ik, laat René het maar niet horen,
die had vast en zeker de restanten van de kattenbak naar hun hoofd geslingerd, dan wel een verbale stortvloed van minder mooie woorden hun richting geuit.
Hoewel de Robeyne niet mijn schip is voelde ik toch de vernedering die haar was aangedaan, ze was gekrenkt. Nou gebeurd dat bij schepen wel vaker, maar dit ging erder, gekrenkt tot diep in haar kiel.
Het bewuste echtpaar scharrelde nog wat verder de steiger op en het commentaar van met name de vrouw over van alles en nog wat schalde door ons zo rustige Parkhaven.
Inmiddels was ik klaar met de werkzaamheden, kwam achter de buiskap tevoorschijn en staande in de kuip zag ik het stel weer terugkomen.
Alles was verkeerd aan ze, en van alles te. Te lang haar, te veel goud, te korte rok, te schelle stem. Hij nam als eerste het woord, waarschijnlijk om indruk te maken om te laten zien dat hij verstand van zaken had. Wellicht waren ze zich aan het oriënteren om op termijn zelf een schip aan te schaffen.
Dit is zeker een Oud Hollandse Praam, gebouwd in een van die mooie IJsselmeerstadjes.
Aangezien de belediging over ons mooie schip bij mij nog nagalmde had ik eigenlijk helemaal geen zin om serieus op de man zijn statement in te gaan.
"Nee, niks Hollands aan hoor" zei ik, "dit schip komt uit China".
"Uit China??? zo horie dat Bep" zei hij tegen z'n wederhelft.
"Ja riep ik, 't is gemaakt in PING-WANG, dat ligt 350 km van de grens van Mongolië. Gekocht als bouwpakket en het is op een vrachtwagentje hier naar toe
gekomen. Een hele reis hoor, vijf en een half duizend kilometer door China, dan
Kirgizië, Tadzjikistan, Turkmenistan, Azerbeidzjan, Armenië naar de Zwarte Zee, daar hebben ze het schip in elkaar gezet, toen de Zwarte Zee overgestoken en in Oekraïne weer in elkaar gezet. Toen verder over de weg door Roemenie, Slowakije, Tsjechië en Duitsland hier naar de Flevopolder.
Twee Chinese chauffeurs, om elkaar af te wisselen, ze hebben hier koffie
gedronken en zijn gelijk weer terug gereden. We hadden nog twee mooie Delftsblauwe molentjes voor ze gekocht maar die wilden ze niet hebben. " Die maken ze in de fabriek naast ons", hadden ze groepen. "We worden er mee dood gegooid".
"Zo,zo", ze stonden met open mond te luisteren, "zo, zo, uit China" zei de man. "Dat is toch dat land met die mensen met van die schuine oogjes???" "Ja" zei ik.
"Dan mag ik hopen dat je mast er recht op staat!!!!!!"
"En waarom hebben jullie twee zeilen voorop"riep Bep. Ze wilde ook een
duit in het zakje doen.
"Nou, kijk mevrouw"zei ik, "1 om links af te gaan en de andere om rechts af te gaan en dat grote zeil is om recht door te varen".
Ze knikte instemmend. "En dat schattige witte molentje achterop, waar is
dat nou goed voor"
"Nou" zei ik "dat is nou leuk dat u dat vraagt mevrouw", ze glunderde helemaal. "Kijk, dat heeft u goed gezien, dit is namelijk een heel bijzonder schip. Het is een Duits-Chineese uitvinding van Herr Dr. Ing. Hartmut von Lippe Biesterveld, waarschijnlijk nog een bastaard zoon van wijlen Prins Bernhard, gevlucht naar China om een beetje de roddelpers te ondlopen.
Het is gebouwd volgens het HYDRO-Dynamische Concept, u kent het principe
van de draagvleugelboot"?????. Ze knikten allebei volmondig.
"Kijk, bij weinig wind zetten we de motor aan en dan duwt die propellor
(u noemt het een schattig molentje) het schip uit het water. Het wrijvingscoëfficiënt in combinatie met de bovenwindse zeilkracht geeft een 100% lift, zodat we de rompsnelheid met de factor 10 kunnen verhogen. De vliegende vissen kunnen ons dan net bijhouden.
We HYDROPLANEREN, want je kunt het geen varen noemen, volgende week met die schip naar New York, want een oom van de eigenaar die daar woont is jarig en we zijn voor het einde van de bouwvakvakantie weer terug".
"Ik blijf het toch een somber bootje vinden"zei Bep. "Zo helemaal zwart. Ik vind die witte veel mooier".
"Nou, sputterde ik tegen, dat heeft een reden. Kijk mevrouw, ja de meeste schepen zijn wit en dan zwart van onderen, en dit concept is precies andersom, zwart van boven en met een wit onderwaterschip.
Dat is een hele bewuste keuze mevrouw, gedaan uit veiligheid, voor het uitsluiten van aanvallen van Orca's".
"Aanvallen van Orca's????"
Nou had ik de volle aandacht van meneer, want hij had een aquarium met guppies, zwaarddragers en maanvissen en wist alles van vissen. "Kijk" riep ik "met een witte onderkant denken de Orca's dat we een dooie Orca zijn, want die draaien dan met hun buik ondersteboven op het water en dan komen ze niet bij ons in de buurt.
Nou knikte de man instemmend, hij had ook wel eens een dood guppie op z'n kop in z'n tropische bak gehad en dat was inderdaad heel anders van kleur.
"En hoe vinden jullie nou je weg, zo helemaal naar Amerika???"
"Nou mevrouw, heel makkelijk. We varen gewoon van de ene boei naar de
andere, alleen liggen ze soms wat ver uit elkaar".
"En slapen en eten en drinken, hoe gaat dat dan allemaal??"
Ik legde het zo goed mogelijk uit, want ik begon toch wel sympathie voor
het stel te krijgen. Maar na mijn uitvoerige uitleg over schuingaan, huizen hoge golven, zeeziekte, aanvaringen, omslaan, lekkages, ontmastingen, scheurbuik, aanvallen van piraten, klapgijpen, weken lange windstiltes, orkanen en ander ongerief keek Bep haar mannetje aan en zei: Zullen we dan toch maar een sta-caravan kopen Kees, maar dan wel een witte hoor.
Zwart vind ik niks.
Beer
Abonneren op:
Posts (Atom)