Ria Pontevedra

Zondag 28 augustus 35e dag
Acht uur , Coen en ik zwemmen, brrrrrr koud, ook binnen is het maar 15 graden. Als Suzan op de koffie komt is de zon klaarwakker en gloeit per uur hoger. Het voorstel is een forse zondagochtend wandeling naar het eind van de baai. We trekken onze wandelstappers aan en even later peddelen twee kleine rubberbootjes naar het, inmiddels druk bezette strand. Tussen de zonaanbidders door trekken we onze minibootjes hoog en droog het zand op. Als we naar zee kijken zien we de' Sobat Kras' en de 'Robeyne' zusterlijk naast elkaar schommelen op de rustige deining. De badgasten zullen bij deze aanblik wellicht wegdromen bij verre reizen over zee. Wij daarentegen gaan kijken hoe zij, wonen, werken en leven in het Spaanse achterland. Het smalle weggetje gaat al direct erg stijl omhoog en slingert door mini wijngaarden en dito boomgaarden met rijk beladen bomen. Her en der een vakantiehuis verscholen achter veel groen met blaffende viervoeters achter 't hek. Bij een kruispunt houden we overleg, moeten we nou links of toch maar rechts. Een grappig mannetje op een gammele scooter met een drie maten te grote helm biedt de oplossing. We moeten rechts en het is nog cinqo kilometer naar Alban aan het einde van de Ria, misschien" poco mas" roept hij ons nog na. Nou het werd 'mas' ! Het smalle weggetje gaat over in een autosnelweg met weinig ruimte voor een vijftal Nederlandse ééndaagse wandelaars. Strak langs de vangrail vervolgen we onze weg. De auto's met gezinnen razen langs op weg naar het strand of naar oma, het is tenslotte zondagochtend!
Anderen weer met de ramen open, met jongelui, zijn net rijdende disco's. Hun boenke boenk hoor je nog zes haarspeldbochten verder. Opvallend is het zwerfvuil langs de weg. Ze pleuren maar alles het raam uit in de berm. Cola en Red Bull blikjes zijn favoriet. Jammer zo'n prachtige natuur. Nou, kom niet ergeren, in ons land is het trouwens net zo erg. Na twee en een half uur zijn we in Alban. Ook hier een heerlijk strand vol vrolijke Spanjaarden. Gezinnen met kinderen en jongvolk. Mooie Spaanse schonen paraderen over de houten 'catwalk' die naar het verkoelende water loopt. Ze zijn nog jong maar kijken met een verleidelijke blijk de wereld in. Gelijk denk ik aan een uitspraak van goede vriend Rik. Als we in St.Tropez op ons bekende terras zaten en er kwamen van die jonge, meestal uit de Oostbloklanden afkomstige hittemetitjes in mini rokjes voorbij, waggelend met hun mooie lange benen op paalhakken kon hij het niet laten te zeggen: " Ze hebben de striemen van de pampers nog in hun billen"!
Bij een eenvoudig strandtentje zoeken we verkoeling tegen de zon en lessen onze dorst met bier en fris. Het hele terras staat vol met mannen en jongens, die zich vergapen aan een groot tv scherm met het verslag van de Formule 1 autorace. Net als bij het voetbal is het een kabaal van jewelste. Bij elke inhaalpoging wordt er enthousiast geklapt en geschreeuwd. D'r moet wel een Spaanse coureur het heel goed doen. De meisjes op het strand krijgen jammer genoeg geen aandacht, alle explosies van de hormonen ten spijt. Het is inmiddels half drie en we willen wel wat eten. We waren al langs een restaurant gelopen waar heerlijke luchtjes uit de keuken kwamen. Helaas, daar moeten we drie kwartier wachten, dat gaan we mooi niet doen. Even verder hebben we meer succes en dan zitten we in zo'n echt Spaans eethuis. Koele neonlampen aan het plafond, wel gezellig vol met smikkelende Spanjaarden. Calamares, gamba's a la plancha en heerlijke salades. We laten het ons goed smaken en alles voor heel redelijke prijzen. Dan realiseren we ons dat we nog twee en een half uur terug moeten en rekenen maar snel af. Terug op de landweg lopen we langs een hoge muur, daarachter waarschijnlijk een groot landgoed. De muur is te hoog om wat te kunnen zien. Dan zie ik een steen en probeer zo het geheim 'behind the wall' te ontdekken. Op de toppen van m'n tenen, de kuitspieren gespannen, kan ik er net overheen gluren. Tussen majestueuze bomen staat een prachtig oud huis.
Op het bordes, omgeven door bloeiende struiken witte oleanders staat een man. Onder zijn spierwitte broek, zwart glimmende lakschoenen van de duurste winkel uit Madrid. Een rood scharlaken vest met antiek zilveren knopen zit strak om zijn bovenlijf. Z'n Borsalino strohoed bedekt zijn markante kop met zilvergrijs haar en een dun snorretje verraad adellijke afkomst. Naast hem ,in een schommelstoel, zit zijn lieftallige vrouw. De wind speelt zacht met haar blauwfluwelen, met wit kant afgezette japon. Een roze stola bedekt haar tengere schouders, een witte oleander sierlijk in het haar gestoken. Ze kijkt teder naar haar man op, maar haar ogen stralen vreugde noch verdriet uit.
Hoe kan het ook anders......het echtpaar bestaat slechts bij de gratie van mijn fantasie!! Het huis is helaas leeg en verlaten. De saaie bruine luiken voor de ramen gunnen me geen blik in het hart van het huis. Het gras van het gazon staat minstens vier kontjes hoog.
Hé Beer, doorlopen joh! We zijn weer terug op ons strandje. De avondzon kleurt het strand in zachte pasteltinten. Late Spaanse families met veel kinderen zitten nog aan lange tafels op het strand te genieten van de meegebrachte lekkernijen en de Rioja's vloeien rijkelijk. Hun vrolijke lach weerklinkt over het water. De doedelzakspelers zijn gelukkig het zwijgen opgelegd en met z'n vijven genieten we nog van een mooie zonsondergang en een koud biertje op het achterbalkonnetje van de 'Robeyne'
To morrow is another day

Maandag 29 augustus 36e dag.
We vertrekken uit de kleine baai met bestemming COMBARRO aan het eind van de Ria Pontevedra. Als alles goed gaat komen daar de permits voor het bezoek aan de eilanden ONS en CIES. Er staat weing wind, maar wat er is duwt ons met een krappe drie knoopjes de goede kant op.
Links en rechts kruisen ons kleine veerboten die de vakantiegangers en dagjesmensen naar de populaire eilanden brengen. In de verte zien we de jachthavens van Porto Novo en Sanjenjo. Dan komt er een douane boot scherp langs varen, nee toch niet weer he! De ramen van het schip hebben donker glas en we kunnen niets zien. Dan gaat er een deur open en gaat er een handje omhoog als groet. We zijn blijkbaar goedgekeurd. Vol gas draaien ze van ons weg. Alle pk's worden benut en ze stuiven, wild schroefwater achterlatend van ons weg. Het einde van de ria komt in zicht. Er liggen hier grote zeeschepen te laden en te lossen. Ook is er een imposante container terminal waar af en aan wordt gereden met grote heftrucks. We moeten nog om het eilandje 'Tambo' heen om bij de haven te komen. Het is militair gebied, maar er liggen een heleboel kleine dagkruisertjes voor anker bij een klein strandje. Ook de 'Sobat Kras' heeft er het anker laten vallen en Suzan en Hans liggen lekker in het zonnetje. Combarro is een tamelijk dure jachthaven, vandaar hun besluit om nog maar even in open water te blijven. Morgen wordt het minder mooi weer, dus dan kunnen we alsnog gaan. Zwemmen, lezen, schrijven,sudoka en het is alweer borreltijd. We luisteren nog wat naar muziek, eten van de blik voorraad, want al het vers is op en gaan ter kooi.

Dinsdag 30 augustus, 37e dag.
Vandaag dus naar de jachthaven van Combarro. De wind is 180 graden gedraaid en we liggen tamelijk dicht bij het strand. Hans op de 'Sobat Kras' gebaard dat hij gaat vertrekken, ze raken af en toen de grond en het moet nog laag water worden. Wij zitten net aan het ontbijt en drinken eerst rustig de theepot leeg. Ook ruimen we nog netjes de ontbijt boel op voor dat we het anker gaan ophalen. Dan komt er nog een militair vaartuig aanvaren en gebied ons te vertrekken, het is militair gebied! O.K, " we where just going" roep ik de beste man nog toe. Ik loop naar voren om aan het ankerspil te gaan draaien maar dan is het al te laat. De ankerketting staat loei strak,een klapje naar voren roep ik nog naar René, maar onze 'Robeyne' zit muurvast op het zand. Het is nog twee uur voordat het laagste peil bereikt is, dus moeten we nog minstens vier uur blijven liggen voor we los kunnen komen. Foutje!!! Eerst maar uitgebreid aan de koffie en dan gaat René rustig de schroef, die nu half boven water steekt ontdoen van aangroei. We maken foto's vanuit het water, want ik kan er nu lopen en wachten geduldig tot het water weer hoger komt. Gelukkig gaat het sneller dan we hadden berekend en gaat ons huisje weer drijven. Naar de haven is het maar tien minuten en er komt ons al een havenmeester in een dingy tegemoet. De service is geweldig en hij gaat ons voor om een box aan te wijzen. Als we vast liggen begint het te regenen en de rest van de middag wordt besteed aan boodschappen, wasserette zoeken, opruimen etc.etc.

Beer.