Muros

Dinsdag 16 augustus 23e dag

In de vroege ochtend liggen er allemaal kleine roeibootjes om ons heen. Spaanse vissende huisvaders, die van moeder de vrouw niet met lege handen mogen thuiskomen. Ze vissen met lange lijnen die ze door hun handen laten gaan. De zon komt op in al haar glorie en zet het hele dorpje in een goudgele gloed. Na 't ontbijt pompen we Dame Blanche (ons bijbootje) op en gaan Muros bekijken. Kleine smalle (om te zon buiten te sluiten) straatjes tegen de heuvel op. Heel authentiek allemaal en weinig tot geen toeristen. We slenteren wat over een marktje en halen onze buit binnen voor het avondeten. Terug a/boord, zwemmen, lezen en luieren. In de baai liggen naast de geankerde zeilschepen ook enorme mosselpontons, vivero,s heten ze en daar hangen duizenden draden aan waar de jonge mossel zich aan kan hechten om verder te groeien. Big business hier.
Het wordt inmiddels goed warm en in de kajuit loopt de temperatuur op tot 30 graden. Coen en René knopen een wit zonnescherm over de giek en dat helpt. Dan zien we dat er een processie gaande is. Vlug in het bootje naar de kant gepeddeld. Vrouwen in bruine pijen op blote voeten dragen op een baar een heilige. Zo te zien erg zwaar. Devote gezichten, muziekkorps erachter. Wij gaan erachter aan. De hele stoet gaat bergopwaarts naar een kapel. Halverwege nemen enkele mannen de draagbaar met de heilige ? over. Te zwaar voor de vrouwen. Het is behoorlijk heet zo tegen de helling op sjouwen en sommigen laten het afweten. Bij de kapel gaan we allemaal naar binnen en er worden prachtige liederen gezongen. Dan, na afloop, speelt de harmonie nog een kwartiertje en is het voorbij. Met zakdoeken vegen ze hun bezwete gezichten af, blij dat het erop zit. Er zitten prachtige mannekes bij. Een denkt, terecht dat we Nederlanders zijn en spreekt ons aan. Hij heeft tien jaar in Velzen gewoond en bij de hoogovens gewerkt. We hebben wel zes of zeven mensen aangesproken waar het allemaal voor was. Ze wisten het niet! Maar we vonden het wel mooi. Terug op de boulevard speelt een band met twee zangeresjes. Hun repeterende pasjes naar voor en weer naar achteren zijn vertederend. Enkele voorbijgangers wagen een dansje. De Spanjaarden komen echt in de avond pas tot leven. Tout le monde is op straat en flaneert langs de terrasjes. Wij nemen nog een paar tapjes en roeien terug naar ons drijvende huisje.
Oh, ja, hoe zat het ook al weer met die vierde vrouw?
Nou ze was nog maar acht lentes jong en kwam in Camaret sur mer met haar moeder de steiger oplopen. Waarschijnlijk had ze op school via een spreekbeurt van een klasgenootje iets over zeilboten gehoord. Dat je erop kunt slapen en eten en er de wereld mee rond kan. Nou dat wilde ze wel eens zien. Ze had net zo lang bij haar mamam gezeurd dat die haar in de auto had gezet en naar de jachthaven was gereden en bij de eerste de beste boot, wij dus, kwam vragen of Valerietje binnen mocht kijken. We tilden haar aan boord en ze keek haar oogjes uit. Waar we sliepen en 't keukentje en zo meer. Ze vond het allemaal machtig mooi en interessant. We maakten nog een foto van haar achter het roer en haar dag kon niet meer stuk.