Galicië

Zaterdag 13 augustus 20e dag

De ochtend begint met dikke mist, in dit deel van Noord Spanje ( Galicië ) aan de Atlantische kust, geen uitzondering. Zelfs in de zomer, zoals blijkt. René en Coen gaan op onderzoek uit om de proviand weer eens aan te vullen. Met de koffie komen ze met tassen vol etenswaar weer a/boord.
We zitten net in de kuip, als er een mooi klassiek motorjacht de haven komt invaren. Er is nauwelijks wind en de overbemeten Spaanse vlag hangt slap aan de achtermast. Moeder staat met een pikhaak in de aanslag om naderend onheil af te wenden. Voor op het dek staat de eigenaar commando's te schreeuwen naar de man achter het roer en om kracht bij te zetten stamt hij met zijn voet op het dek. De hele, wat aristocratisch uitziende familie, kinderen en kleinkinderen zitten op het achterdek. Stoïcijns voor zich uitkijkend, waarschijnlijk hebben ze dit al eerder meegemaakt.
Op de kade staan vrienden hun op te wachten en zwaaien, maar het zou nog wel enige tijd duren voor ze elkaar echt kunnen begroeten. De manoeuvre mislukt volkomen en de sympathieke havenmeester staat hulpeloos op de steiger. De eigenaar staat als een stierenvechter met rode lap te zwaaien en te stampen en beduidt de roerganger achteruit te gaan. Nu zien we de stuurman duidelijk achter het raam van de stuurhut. Met zijn lange haren en dito baard, lijkt hij zo uit de musical Jesus Christ superstar te zijn weggelopen. Alleen de schipperspet op zijn inmiddels vuurrode hoofd, verraad enige maritieme betrokkenheid. Achteruit dus! De motor draait op volle toeren, blauwe rookwolken uitbrakend. Zo vertrekken ze weer richting baai, om even later de poging opnieuw te wagen. Coen heeft inmiddels zijn camera gepakt om dit kostelijke staaltje stuurmanskunst vast te leggen. Weer komen ze aangevaren en onder het motto ' de beste stuurlui staan aan dek', roept, stamt en schreeuwt onze zeeheld z'n varende kasteeltje naar de kant! ,He he, ze liggen eindelijk vast en zonder hun schip nog maar een blik waardig ( ik kijk altijd nog even om naar m'n bootje ) verlaten ze de steiger om zich te mengen bij hun vrienden van de Club Nautico de Camarinas.
Na de lunch ga ik ' gewapend' met camera en opschrijfboekje het plaatsje bekijken. Op een plein staat een enorme tent ' Mercado Solidario' staat er met grote letters op. Een markt voor het goede doel dus. Binnen, een soort kringloop met stalletjes waar vrijwilligers ( meest vrouwen ) allerlei prullaria proberen te verkopen. 't Is bloedheet en de dames wapperen zich met sierlijke waaiers enige verkoeling toe. Camarinas ligt tegen een heuvel aangebouwd. Nauwe straatjes met wasgoed en buurvrouwen die op vierhoog uit het raam hangen en met elkaar kletsen. Verder lopend langs de Ria staan er veel huizen te koop. De gevolgen van de crisis zijn goed zichtbaar. Spanje heeft een hoge werkloosheid, meer dan 20%! ook veel, maar dat was altijd al zo, onafgebouwde huizen.
Betonnen constructies, waar de roestige bewapening als gevaarlijke speren uitsteken. Hier staan deze verlaten betonnen geraamtes op de mooiste locaties, vanwaar je de gehele ria ( fjord ) kunt overzien, met de beboste heuvels aan de overkant, en in de fjord geankerd, de lokale vissersbootjes Wat eens een droom was van een koper en een inkomen voor een aannemer, staat nu symbool voor de problemen waar Spanje mee kampt. Verder is Camarinas niet echt bijzonder, een vissersplaats met hardwerkende Spanjaarden, de vis wordt duur betaald. Terug a/boord komt er net een groot motorjacht naast ons liggen. Zo een, waar ze mee gaan diepzee vissen. De eigenaar en z'n vrouw laten trots hun 'catch of the day' zien, een tonijn van wel anderhalve meter en 60 kg zwaar.

Van 2011-08-13 beer

40 mijl uit de kust hebben ze de rakker uit zee geplukt, na een strijd van bijna drie uur om hem binnen te halen. 's Avonds is er een BBQ op het buitenterras van de club, uitkijkend over de bootjes en jachten in de baai. Everything GRATIS, roept de havenmeester, het enige woord Nederlands dat hij kent. Hij weet maar al te goed dat hij daar de Hollanders wel mee het terras op krijgt. Tegen achten worden de vuren aangestoken en hij en z'n vrouw sjouwen met bakken sardines. Ze verwachten blijkbaar veel gasten. Om tien uur is het zover en mag iedereen, gewapend met een plastic bordje in de rij voor een verbrand visje met aardappel en stokbrood , overgoten met een scheut olijfolie. Ook krijgen we nog een fles Rioja uit 2008 in onze handen gedrukt. Een mengelmoes van zeilers uit alle landen en clubleden van Club Nautico genieten op deze mooie avond. Ook wij maken kennis met landgenoten die aan de steiger liggen, Zoals Ivo, een stukadoor uit Arnhem met z'n vriendin, die met een recent aangeschaft zeilschip, gekocht in België van een man die ermee de wereld rond wou, maar ziek werd, net uit de Golf van Biscaje kwamen en slechter weer hadden getroffen dan wij. “ Dat doe ik nooit meer” , gaf hij ruiterlijk toe,” Als ik ooit nog de golf over ga, dan is het in een vliegtuig en dan met een grote bocht eromheen” ! Vrienden komen hierheen om het schip terug te zeilen, zijn vakantie zit erop.Het al middernacht en de kinderen spelen nog tikkertje tussen de tafels. Allemaal heel gezellig en ontspannen. Dan komt er een Engelsman bij ons aan het tafeltje zitten die, naar we zo inschatten iets te veel van de gratis rioja tot zich heeft genomen. We luisteren nog even naar z'n onsamenhangende verhalen over reizen met boten over de wereld. De helft is niet te verstaan en goed te volgen. We stappen maar op, het is al met al laat geworden, tijd om ons bedje op te zoeken

Beer