dinsdag 15 november 2011

Vliegende vissen

Vrijdag 4 november 103e dag
Als de nacht plaats maakt voor weer een nieuwe dag, zien we ze al liggen. In het gangboord en op het dekhuis, vliegende vissen. Het is een veel voorkomend gebeuren. Veel oceaanzeilers beginnen de dag met het oprapen van deze verse versnaperingen van het dek als welkome afwisseling op het vaak eentonige blikfood. Gedurende de dag hadden we ze met honderden tegelijk over de golven zien scheren, op de vlucht voor hun achtervolgers. Dachten ze dit keer te kunnen ontkomen aan de gretige honger van een bonito of een ander soort jager, vliegen ze zich te pletter tegen het zeil van de 'Robeyne' om uiteindelijk, na stevig onderhanden te zijn genomen door onze visspecialist Coen, in de pan te eindigen. Die serveert ons als ontbijt deze goed eetbare delicatesse van de oceaan. De wind staat onveranderd hard door. Het is de krachtige adem van de noord-oost passaat, die regelmatig de dertig knopen haalt. De bewegingen van het schip zijn heftig en vermoeiend en dat is de hele week al zo. Eten koken, plassen, opruimen, klusjes doen etc. alles kost meer energie en van slapen komt meestal ook niet veel. De ijskast stinkt en moet uitgeruimd, schoongemaakt en weer ingeruimd worden. Tussendoor afwassen en inruimen anders vliegt de vuile vaat door de 't roefje.
Toch heeft het, althans voor mij zeker z'n mooie kanten. Gewapend met fototoestel en filmcamera zit ik uren achter het stuurwiel te genieten van de hoge zeeën die op ons af komen. Als een amazone te paard licht de 'Robeyne' haar kontje en laat golf na golf soepeltjes onder haar welgevormde , voor de zee ontworpen romp, doorglijden. Het zonlicht glanst op de witte kammen van de brekende donkere golven. Een eenzame jan van gent scheert, honderden mijlen uit de kust, laag over de onstuimige zee. Dit is het ware oceaan zeilen! Coen zit stoïcijns de moeilijkste sudoku vraagstukken op te lossen, als ex beroeps zeeman gaat hem geen zee te hoog. Ik wil net René een compliment geven over z'n schip, dat ze zo mooi droog de golven trotseert als er met kracht ééntje de kuip binnenrolt en sta ik tot m'n enkels in het water. Geen probleem verder maar minder leuk is dat ook het water naar binnen is gevlogen met name op de kaartentafel met de laptop. We hadden het stormluikje nog niet in de kajuitopening gezet. Het stormde ook helemaal niet. Snel wordt alles met handdoeken en keukenrol droog gepoetst en lijkt het allemaal wel mee te vallen. Denken we! Totdat Coen komt zeggen dat het scherm van de laptop helemaal wit is en de digitale zeekaart verdwenen. Foute boel dus. Gelukkig is, buiten vele andere, dit nu dé specialiteit van onze René en we durven bijna niet te kijken als dit wondertje van techniek even later op de intensive care van de salontafel in tientalle delen ligt uitgespreid. Alles wordt grondig drooggemaakt en nagekeken. Inmiddels is Coen zijn computer als back-up geïnstalleerd en kunnen we weer navigeren. Na een uur zit alles weer in elkaar en hoewel wat onstabiel, er komt weer wat te voorschijn. René heeft goede hoop. Als we 's avonds binnen zitten te eten, kan makkelijk met zo weinig schepen om je heen, rolt er nogmaals met veel kabaal een brekertje in de kuip. We houden de zaak maar goed gesloten. We schatten onze aankomst bij de kaap Verdische eilanden. Zaterdagavond voor donker is geen haalbare kaart. De nog af te leggen afstand is te groot om dat te realiseren. We zouden dan gemiddeld zeven knopen moeten lopen en dat zit er , ondanks de gunstige wind , niet in. Bij daglicht dan maar op de zondagochtend, geen onnodige risico's lopen om 's nachts met harde wind, een onbekende haven aan te lopen. Voor de nacht halen we nog wat zeil binnen om comfortabeler te kunnen varen en niet te vroeg bij het eiland Sal te zijn. Als ik van Coen die nacht de wacht overneem waait het nog steeds behoorlijk, ondanks de weersverwachtingen die een afnemende wind gaven. Op eigen initiatief draai ik nog meer zeil naar binnen. René z'n kooi uit, “wat ben je allemaal aan het doen”? Ik: “we gaan nog steeds veel te hard en zo komen we alsnog in het donker bij Sal” “ja, maar ik lig te stuiteren in m'n kooi! Gelukkig is een compromis snel gevonden en met wat aanpassingen aan de zeilvoering moet het gaan lukken. De lichten van het eiland komen al in zicht. We komen in de luwte van de bergen en eindelijk wordt de zee na 165 uur schommelen en slingeren weer een beetje rustiger. Om 06.00 uur zijn we bij het way-point van de haveningang. Twee zeeschepen voor anker schommelen sloom op de hoge deining. Nog één uur voor het licht wordt. We kruisen wat heen en weer en zouden de zon wel uit de horizon willen trekken. Dan eindelijk worden de vage contouren duidelijker en zien we de aanloopboei en de bijbehorend rood en groen tonnetjes als bebakening van het geultje om binnen te lopen.. Veilig binnen de hoge breakwater motoren we naar een ankerplek. Tussen een twintigtal nog slapende zeilers gaat ons anker te water. De motor kan uit. Een weldadige rust komt over ons. Even geen wind en onstuimige zeeën. We hebben ruim 8oo mijl gevaren, een slordige 1500 kilometer. Vier motor uren waarvan drie ,stationair, om stroom te draaien. Op een paar uur na, zeven etmalen met een gemiddelde van vijf mijl. Traditie getrouw nemen we een 'konsekwentie' en proosten op de goede afloop en de mooie reis. Moe, maar voldaan duiken we de kooien in en proberen nog wat slaap in te halen. Maar dat is ons niet gegund, vliegen in de boot! gatver, sodemieter op!
Beer.

3 opmerkingen:

  1. Ja en ik had vliegjes op mijn net geverfde raamkozijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Coen....... vanavond Duitsland-Nederland, de klassieker aller tijden. Jammer joh, dat je daar op die rivier aan het dobberen bent. Ik ga languit op de bank ervan genieten, zal je de eindstand doorgeven (0-0) of (0-1).

    Madee (ik was het ook van die vliegjes)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ennuh 't is 3-0 voor die deutsche leute geworden.
    Oranje slecht en duitsland heeft, moet ik eerlijk toegeven, een heel goed elftal.

    BeantwoordenVerwijderen