Naar Gambia

Van woensdag 9 November 108e tot zondag 13e November 112e dag
Het vertrek van het eiland Sal is om 09.30 uur. Voorzichtig manoeuvrerend tussen de nog voor anker liggende zeilboten motoren we de havenkom uit en zetten gelijk de zeilen. Zodra we uit de luwte van het eiland zijn en de luxe resorts op de zuidpunt in de verte zien vervagen, komen we terug in de sterke Noord Oost passaat. Alleen de koers die we nu moeten varen is 'hoog aan de wind'. Keer op keer boort de 'Robeyne' haar robuuste boeg in de golven en fonteinen van buiswater slaan tegen de kap. De bewegingen zijn heftig en onrustig. Ze steigert als een jong veulen in de wei. We voelen ons alle drie een beetje katterig, een mooi woord overigens, dat het gevoel goed weergeeft. Wellicht is er ook sprake van vermoeidheid. We hadden er al een hele ruk opzitten vanaf Tenerife en nu weer vierhonderd mijl voor de boeg. Voor de avondmaaltijd snijden we buiten in de kuip wat verse groente, openen een blik kapucijners en snijden de voorgebakken hamburgers in stukjes en hup klaar is het eenspan gerecht. Zo hoeft er niemand lang beneden in het benauwde keukentje te staan.
Onder deze omstandigheden geen pretje. Als je 's nachts onder de buiskap zit schrik je elke keer als er weer een plens water tegen de kap slaat. Ook de volgende dag staat de wind nog hard door en we komen tot niets, beetje hangen, lezen en af en toe slapen. We bereiden ons voor op de Gambia rivier, die we hopelijk ver op kunnen varen. We maken gebruik van een Pilot geschreven door Steve Jones. The Cruising Guide to West Africa. Steve werkte voor de Medical Research Council in Gambia en heeft in de negen jaar dat hij daar was de hele omgeving voor zeilers in kaart gebracht en tot in detail beschreven. Hij waarschuwt ook voor de Harmattan, een woestijn wind die in dit gebied kan waaien en het zicht tot slechts enkele meters kan beperken ( in de ergste gevallen) Hij heeft heel veel geschreven, ook de naburige landen, Senegal ten Noorden en Guinea Bissau ten Zuiden ontbreken niet in zijn Cruising Pilot. Er is nog steeds weinig tot geen scheepvaart verkeer om ons heen en we gaan weer moederziel alleen de nacht in. Vanwege de nog heftige bewegingen die ons schip maakt besluit ik maar op de bank te slapen in plaats van in m'n kooi. Het is René z'n wacht als er midden in de nacht, door een samenloop van een paar verkeerde golven, de 'Robeyne' zo'n enorme zwieper maakt, dat de zware tafel in de kajuit van zijn fundatie wordt gerukt en met veel kabaal tegen de bank valt. Gelukkig had ik net m'n benen binnenboord en het dekbed ving de eerste klap op. “Dat wordt weer een klusje voor Gambia” zei René en met de overige kussens wordt de tafel tijdelijk zeevast gezet. De volgende dag ziet alles er wat vriendelijker uit. De wind is terug bij een redelijk aantal knopen en de zeegang neemt gedurende de dag ook af. We draaien onze wachten als ware we een koopvaardij schip, op weg met lading naar een volgende haven. In het professionele logboek wat we van vrienden in Parkhaven kregen worden bij elke wisseling van de wacht de gegevens genoteerd. Datum en tijd, varende van..naar..., kompas koers, logstand ( afgelegde hoeveelheid zeemijlen) weersomstandigheden, barometerstand, windrichting en kracht, weerberichten, positie: zoveel graden noorderbreedte en zoveel graden westerlengte en gebeurtenissen/voorvallen. Bladerend in het logboek kom ik bij deze kolom de volgende zaken tegen: zomaar een greep, Uitgezwaaid door velen, eindelijk op weg. Somber weer, alles wel a/b.
Mooi zeilen, dikke stroom mee. Rondje gevaren i.v.m. Vissersschip. Vochtig weer, heel matig zicht.
Veel Dolfijnen rond de boot. Mooie nacht, veel sterren. 'Sobat Kras' acht mijl achter ons. Vogeltje aan boord., Vogeltje zoek, waar is vogeltje en dan vogeltje dood. Heldere maan, rustige wacht. Zeilschip( oploper aan stuurboord) Marijke jarig! Laatste mijlen op de motor. GPS gereset. Vliegende vissen aan dek. 1 uur stroom gedraaid, voor 2 accu's. Golf in de kuip. Windvaan roer afgebroken. Ijskast schoongemaakt. Tweede rif gezet, Dolfijnen rond de boot. Vis gevangen en weer laten zwemmen......... Het is maar een greep. Voor we het weten is het alweer zaterdag en zitten we te bekijken en te rekenen of we bij dag of bij nacht zullen aankomen bij Banjul aan de ingang van de Gambia rivier. Rond het middaguur krijgen we een AIS alarm van een groot snel varend vrachtschip dat ons na 15 minuten op anderhalve mijl voorlangs zal passeren. We zien hem al met de verrekijker en ik herken het schip meteen. Het is de 'Grande Marocco' van de Grimaldi company
Op haar zusterschip mocht ik een reis meemaken van Antwerpen naar Le Havre. Bij de gegevens zien we dat ze als bestemming Cotonon heeft en daar de zestiende november om 06.00 uur zal aankomen. Waar Cotonon ligt weten we niet, maar het moet wel West Afrika zijn, richting Kaapstad?? Als de avond valt, valt ook de wind en met happy hour moet zowaar de motor even bij anders liggen we geheel stil. Dan, na het eten komt er weer een beetje en glijden we richting kust. Het is nog ruim twintig mijl. Plotseling zien we beweging bij ons plankje achter de boot waar het aas aan zit om vissen. Er heeft er een toegehapt en spartelt heftig aan de lijn. Maar daarachter, zien we een enorme vin door het water schieten, er is blijkbaar nog een kaper op de kust, die ook wel trek heeft in zeebanket. Ademloos volgen we het spel van aanvallen en dichtbij de prooi komen. Echter, er wordt niet toegehapt, waarschijnlijk is de vis te groot voor de aanvaller. In ons grote visboek zoeken we naar een afbeelding van een vis met zo'n rugvin als we zagen. Een zwaardvis zou het zomaar geweest kunnen zijn. We halen onze buit binnen, het is een makreel en onder de vaardige handen van Coen en later de culinaire kwaliteiten van René, smikkelen we ervan. De wind trekt weer behoorlijk aan en onder gereefd tuig jagen we richting kust. Het is inmiddels aarde donker door het ontbreken van de maan, die moet nog komen. De eerste lichtjes komen aan de horizon, het water wordt ondieper, een paar uur geleden was de diepte nog 2000 meter , nu 20 en we staan op scherp om de aanloop ton te vinden. Daarbuiten moeten we goed opletten voor vissers die met hun onverlichte bootjes hier 's nachts bezig zijn. We gaan nog steeds hard en draaien de genua in en alleen op het grootzeil verkennen we de aanloop. Er komt nog een groot vrachtschip naar buiten die ons met lichtsignalen waarschuwt, ja, we hadden je heus wel gezien! De vaarroute is goed bebakend en verlicht en het laatste stukje is 'appeltje eitje'. Er ligt zeggen en schrijven één zeilboot voor anker , wat marine vaartuigen en motorjachtjes. Dan plonst ons ankertje in de rivier en trekt de sterke stroom het gelijk muurvast. We liggen. Buiten is het nog benauwd warm, minstens 27 graden en vochtig. De 407 mijlen zitten erop en we nemen d'r ééntje. Ditmaal een Berenburgertje. Het loopt tegen drieën als we onze kooien opzoeken. Het is benauwd in ons hokje en tot overmaat van ramp hebben de muggen bezit genomen van onze huisvesting. Ik word een beetje simpel van het gezoem rond m'n kop en dan te bedenken dat er thuis in de kast wel een klamboe ligt. Dit wordt weer een nacht van niet slapen. Aan alle kanten geprikt en de jeuk is niet te harden. Ja, dit is ook Afrika, het kan nog wel erger worden. We willen tenslotte een heel eind de rivier op het binnenland in, daar waar de nijlpaarden in de rivier zwemmen. Dan, terwijl ik net begin in te dommelen, het is dan tien over zes en nog donker worden we aangevaren door een groot vaartuig. De klap is enorm, staal op staal, je weet niet wat je overkomt. Binnen enkele seconden staan we met z'n drieën aan dek te staren naar een enorme bak die ons vol geraakt.heeft.Godver....
roept René nog na en verbouwereerd zien we het vaartuig met wat figuren in de nacht verdwijnen. Als we met een lamp naar het voordek lopen zien we de schade. De waterstag is gebroken en hangt als verlamd onder de boegspriet. Verder zit er een deuk in boeg met een gaatje die daar 16mm dik is. Het is niet groot, maar toch, het moet allemaal gerepareerd worden, zo kunnen we niet meer zeilen. De bemanning van de marine boot naast ons is wakker geworden van de klap en één van hen komt met een dingy een kijkje nemen. Hij heeft wel een idee welk schip het geweest moet zijn en geeft ons de naam..Verder adviseert hij ons een andere ankerplaats te zoeken omdat we blijkbaar toch in een soort vaarroute liggen. Maar we hebben precies volgens de Pilot gehandeld en op de kaart staat ook aangegeven waar jachten mogen liggen. Maar ja, 'this is Africa'. We doen maar zoals gevraagd, dit willen we niet een tweede keer meemaken. Het is al weer dag als we verkassen en gelijk maar ontbijten met een kop thee. Een goede Engelse gewoonte, hoe erg ook de problemen: First a cup of thee........
Beer.