naar Tenerife

Zondag 23 Oktober 91e dag.
Het slechte weer zou dus vandaag moeten komen. In de ochtend hangen er al donkere wolken in de bergen boven Funchal. Na het ontbijt eerst maar even naar de wal voor vers brood, een frisse douche en het ophalen van een 'vers' weerbericht bij het havenkantoor. Helaas, er hangt nog het zelfde bericht als twee dagen geleden. Gelukkig heeft Coen zijn laptop meegenomen en op een terras met WiFi en cappuccino halen we de laatste gribfiles binnen. Nog steeds harde wind op het traject naar de Canarische eilanden. We besluiten te wachten tot de depressie voorbij is en nemen nog zo'n lekkere cappuccino. Ook googled Coen nog en passant het grootste passagiersschip. We dachten n.m dat de joekel die hier voor de deur ligt wel één van de grootste moest zijn. Nee dus, de grootste ter wereld, tot nu toe dan, is 340 meter lang en heeft een capaciteit van 5000 passagiers en 2500 bemanningsleden. Dat is twee maal zoveel als het schip hier! De eigenaar van het restaurantje loopt zenuwachtig naar de lucht te kijken en begint alvast de parasolletjes binnen te halen. Hij heeft het goed ingeschat, even later valt de regen in bakken naar beneden en de wind blaast het vuil van de straten. Reclame borden met de dagmenu's vallen om en haastig wordt alles wat los staat binnengehaald. Met de golven die nu de baai binnenlopen ziet de terugtocht met de kleine dingy er niet erg aanlokkelijk uit. We blijven dus ook maar gelijk lunchen. Als het ergste voorbij is tuffen we terug naar boord en komen redelijk droog over.

Maandag 24 oktober 92e dag
Het is nog donker en we zijn in diepe slaap. Dan: bonk, krasst, bonk, bonk! Snel zijn we aan dek. Er is net genoeg licht om te zien wat er gaande is. Een klein Frans zeiljachtje, los geslagen van zijn ankerplek ligt tegen de voorkant van de Robeyne te rammen. Het jonge echtpaar is al bezig om 'af te houwen' en maatregelen te nemen om erger te voorkomen. Daar staan we dan , vijf mensenkinderen in hun ondergoed die proberen hun spulletjes heel te houden. We kunnen niet voorkomen dat de boten elkaar nogmaals flink raken. Het jonge paar haalt hun anker op en verkassen. We overleggen met ze dat we bij daglicht de eventuele schade zullen bekijken. Terug naar bed dan maar. Daglicht; wij hebben gelukkig geen schade, afgezien van wat witte verf van hun bootje op onze romp. We gaan anker op en varen nog even bij de tortelduifjes langs. Ook bij hen valt het allemaal reuze mee en opgelucht groeten we ze en wensen ze 'bon voyage' . In de haven mogen we even aan de ponton om water te tanken. Onderwijl doen Coen en ik snel de boodschappen voor de oversteek van 250 mijl naar Tenerife. Het is precies twaalf uur als we de havenmeester de hand drukken en hem bedanken voor de hulp. " Plenty wind" schreeuwt hij ons nog na als we van de ponton los gooien. Nou dat hadden we gauw in de gaten. Buiten de pieren was het gelijk raak. Windkracht zes met uitschieters naar zeven. Daar bovenop nog een pittige swell van het slechte weer van de zondag. Dansend verlaten we Madeira! De zeeën bouwen zich snel op en surfend op de ons achterop lopende golven loopt de snelheid soms naar de negen knopen. Voor ons zware schip al heel wat. Witte koppen op de overslaande golven waar het zonlicht het water doorzichtig groen kleurt. Prachtig zoals de Robeyne de golven ' neemt'. Door de heerlijk warme temperatuur komt alles zo heel anders over dan op de koude Noordzee met dezelfde wind. Het is een totaal andere ervaring. We genieten en zijn blij weer op zee te zijn. Maar waarom willen mensen toch altijd weer naar die zee. Wat trekt ons naar het strand op een mooie zomerse dag, maar nog meer tijdens een storm in de herfst. Dat verlangen dat mensen doet kiezen om hun beroep ervan te maken of als hobby een leven lang op het water door te brengen. Hebben mensen ergens een geheime bestemming verborgen of dragen wij, zoals de Amerikaanse biologe Rachell Carson schreef, een erfenis met ons mee van Moeder Zee? De kalium, natrium en calcium zouten die in ons bloed in exact dezelfde verhoudingen voorkomen als in het zeewater. Het protoplasma in onze lichaamscellen, dat nog dezelfde samenstelling zou hebben als de eerste ééncellige levensvormen die zich twee tot drie miljard jaar geleden in de zee vormden. Het zal altijd wel een geheim blijven, zoals zoveel dat met de zee te maken heeft.
Ondertussen varen wij de nacht in. Het is in tegenstelling tot de verwachting, die afnemende wind voorspelde, nog steeds een harde wind. Ondanks de heftige bewegingen maakt Coen een heerlijke maaltijd klaar met zalm en roerbak groente. Helaas heeft hij voor het bereiden te lang binnen moeten staan en is dringend aan frisse lucht toe. Ook het slapen voor degene die geen wacht loopt is het deze keer een beproeving. Door het heen en weer rollen in je kooi, ondanks de extra kussens en handdoeken om jezelf klem te zetten, wil de slaap niet komen. Daarbij schuift en rammelt het in alle kastjes van de ene naar de andere kant. Ach,het hoort erbij, wij willen toch zo graag die droom verwezenlijken!

Dinsdag 25 oktober 93e dag.
Na een nacht met wind en regen heeft de ochtend nog een verrassing in petto. Als laatste stuiptrekking komt er nog een pittige bui met veel wind. Daarna is het gedaan en moet zelfs de motor af en toe bij om 'ergens' te komen. De rest van de dag zijn Coen en René druk in de weer met de zeilen, om de vaart in het schip te houden. Spi bomen d'r in, dan weer d'r uit en dat alles in de regen. Eind van de dag schrijven we elk een mailtje aan Marijke, die vandaag jarig is. Normaal gesproken zouden we met happy hour één borrel drinken, dit keer nemen we er twee, waarvan één een proost-Marijke-op je gezondheid. We zijn nu dwars van de Selvagens eilanden en 150 mijl van Madeira. Het zijn onherbergzame rotsen in zee, slechts bewoond door een enkele vuurtorenwachter en wat vissers. In de Pilot wordt ten sterkste afgeraden de eilanden in het donker te benaderen vanwege de vele rotsen onder water. Wij gaan ze op een respectabele afstand voorbij. Nooit gedacht dat het me zou lukken met zo'n beweeglijk schip een maaltijd te koken, maar met af en toe je kop boven het luik, gaat het net. Blijkbaar toch zeebenen gekregen. De nacht is betoverend mooi. Langzaam verdwijnt de bewolking en worden miljoenen sterren zichtbaar. Van één ster breekt het touwtje waaraan ze is opgehangen, met een lange staart stort de meteoor, want dat is het, richting horizon. We wensen onszelf een behouden vaart. De zee fluoriseert en de zeevonkjes glijden langs de huid van het schip. Met een Ipod vol prachtige muziek, een Ebook of gewoon zitten en genieten komen we onze wachten door. Het is stil, donker en leeg op zee. Zo glijdt de Robeyne naar ons volgende doel, Tenerife, waarvan aan de horizon een heel flauw licht tegen de wolken boven het eiland weerkaatst. We zijn dan 70 mijl ervan verwijderd! Dan is eindelijk het ochtendgloren daar, stukje bij beetje. Het wordt niet zomaar ineens dag. 's Nachts zie je nauwelijks de vorm van de schimmige golven die uit het donker komen aanrollen, in de ochtend worden de contouren langzaam zichtbaar. Dan in het oosten, een zacht purper blauwe gloed die langzaam sterker wordt. Het schip en alles om je heen komt weer tot leven en een nieuwe dag is geboren. Tenerife is nu goed zichtbaar, De Pico de Teide ( 3718 meter hoog) en tevens de hoogste berg van Spanje,houdt z'n top nog voor ons verborgen in de wolken. Er waait inmiddels een steady windje en met deze snelheid kunnen we voor het weer donker wordt de haven van Santa Cruz binnenlopen. De hoge, ons achterop lopende deining helpt ons in de goede richting. De eerste vogels scheren alweer over het water.

Woensdag 26 oktober 94e dag.
Een rustige dag op zee. Een mini samenleving op een paar vierkante meter. Alle handelingen worden routinematig uitgevoerd, ze zijn niet veel anders dan thuis. Als het weer goed en stabiel is
zoals nu, vindt de Robeyne z'n weg wel. De koers ingesteld op de stuurautomaat, en met de zeilen goed getrimd kan het schip urenlang probleemloos voortgaan. Wij kunnen ons dan bezighouden met lezen,klusjes,opruimen,afwassen,koffiezetten,blog schrijven,sudoku,enz,enz. De wacht kijkt af en toe rond en speurt de horizon af. Niks, weer niks te zien. Op de hele oversteek van 250 mijl hebben we niet één schip gezien, behalve dan vlak voor Tenerife. Op de marifoon een 'securité' met een waarschuwing voor vulkanische activiteiten op de zeebodem. Schepen wordt verzocht 4 mijl afstand te houden van het betreffende gebied. Gelukkig zitten we er 60 mijl vandaan en zien niks roken of borrelen om ons heen! Het begint net te schemeren als we de haven van Santa Cruz binnenvaren. De havenmeester komt ons met een bootje tegemoet varen en na de gebruikelijke: hoe lang en hoe breed??? wijst hij ons een plekje aan de steiger. Dan is het tijd voor een biertje en kijken we met voldoening terug op weer een mooie tocht. René slooft zich nog uit in de keuken en tevreden zitten we even later in ons kuipje te schranzen. Om ons heen boten uit Amerika,België Finland,Duitsland,Zweden en zowaar een uit Lelystad, maar we zien niemand aan boord. Vanwege het slaap te kort van de vorige nachten gaan we bijtijds in onze kooien om nog wat te lezen en proberen te slapen.
Beer.