Reis mee

Dinsdag 11 oktober 79ste dag
Waar waren we gebleven, ja, dertig september de aankomst van onze meisjes. Het weerzien was heerlijk. Coen en Roelie waren in hun 30 jaar huwelijk nog nooit langer dan een week zonder elkaar geweest. De ploeg wordt opgesplitst. René en Marijke blijven op de Robeyne. Wij betrekken een lux appartement op een resort met de naam Clube Albufeira en huren direct een auto om de meest geliefde provincie van Portugal te verkennen: De Algarve. De brochure van het reisburo geeft de volgende informatie: Het landschap van de Algarve is zeer gevarieerd. De 170 km lange kust met bruisende badplaatsen en leuke vissersdorpjes bestaat uit twee delen. De Sotavento ten oosten van Faro, met lagunes, goudgele stranden en langgerekte eilandjes voor de kust. De Barlavento ten westen van Faro, met indrukwekkende rotsformaties, kleine baaitjes met verborgen zandstranden. Een van de mooiste natuurgebieden van heel Europa. In het nog vrijwel onaangetaste heuvelachtige binnenland met kurkeiken, fruit- en olijfbomen liggen de mooiste authentieke witte dorpjes. Het klimaat is het gehele jaar aangenaam en voelt subtropisch aan ondanks, of wellicht dankzij de nabijheid van de Atlantische oceaan. De zon schijnt veelvuldig met milde winters en niet al te warme zomers. De Atlantische oceaanwind koelt de zomer hitte. De dagtemperaturen schommelen tussen de 16 graden in januari en februari en 28 graden in juli en augustus. Voor jong en oud is de Algarve een ideale vakantiebestemming! Nou daar doen we het voor. Om beurten gebruiken we de auto om te zien of het allemaal waar is en nu we aan het eind van onze 'vakantie' zijn gekomen kunnen we het alleen maar bevestigen. Het is hier goed toeven!. De rust en het gebrek aan luxe in het binnenland is verkwikkend. Ondertussen varen René en Marijke met de Robeyne langs de kust op zoek naar idyllische ankerplaatsjes. Madee en ik varen nog twee dagen mee en Marijke heeft daarover op het blog al geschreven. 's Avonds wandelen we meestal naar het centrum van Albufeira. Ook wel het St. Tropez van de Algarve genoemd. Dankzij de steile kust heeft het centrum, waar de witte huizen en restaurants boven op elkaar gestapeld lijken te zijn, iets weg van een Romeins amfitheater. Door de wirwar van kronkelende steegjes, die nog smaller worden door de buiten terrassen van de eethuisjes en de uitgestalde koopwaar van de tientallen souvenierwinkeltjes sjouwen honderden vakantiegangers. Er komt gewoon geen einde aan de winkels, cafe's, bars en restaurants. En dan het publiek, de hoofdrolspelers in dit decor van vermaak. Albufeira lijkt te zijn ' bezet' door de Engelsen en de Nederlanders. Overvolle terrassen met vooral bierdrinkende vakantiegangers. Met tankwagens moet het aangevoerd worden om de dorst van de 300.000 toeristen, die hier in de zomermaanden zijn, te lessen. De Engelsen hebben een opvallend hoog Tatoo gehalte. Zag je vroeger een verdwaalde zeeman met een anker op z'n arm, dat hij in een dronken bui in Hamburg op de Reeperbaan had laten branden, nu lopen mannen en vrouwen met de meest bizarre tatoo's en piercings. In het voorbijgaan spotte ik: hondenkoppen, een baby in een fruitmand op de arm van een vrouw, een kreeft in de nek van een jongeman, een kompasroos op de rug van kerel en bij één persoon kreeg ik de indruk dat hij z'n schoonmoeder op z'n borst had laten zetten. Ook hebben de bars en eethuisjes grote flatscreens buiten hangen met live sportverslagen van voetbal, rugby, dart en kickbokswedstrijden, waar de voorbij sjokkende toeristen zich aan vergapen. Om mee te doen in de strijd om de hongerige badgasten in hun eethuisjes te krijgen word je op straat al aangesproken om vooral bij hun de avondmaaltijd te gebruiken. Als klap op de vuurpijl hebben ze ook bijna allemaal live muziek waar de B categorie zangers en zangeressen elkaar overschreeuwen met meezingers en meeklappers. We storten ons maar in het turbulente wereldje en laten het maar over ons heen gaan. Elke avond kiezen we voor een ander eettentje en genieten van de heerlijke gerechten en de omgeving, zoals die ene avond dat een vrouw aan een tafeltje naast ons Kip Piri Piri bestelt, het lokale gerecht, " but no Piri Piri" roept ze tegen de ober en maakt een gebaar alsof ze in brand staat. Later wil ze met de jonge aantrekkelijke ober op de foto, het is hun laatste vakantiedag en manlief legt het allemaal vast met z'n cameraatje voor de herinneringen thuis. Een enthousiaste accordeonspeler gaat pontificaal voor het terras staan spelen, dwars door alle andere muziek heen, na afloop van zijn optreden klapt hij het hardst voor zichzelf, de etende gasten schrikken zich een hoedje. Zijn hoedje is gauw gevuld, de opdringerige gast komt bij elk tafeltje en hij duldt geen 'no show' Het swingt en bruist in de straatjes van dit bij uitstek vakantieparadijs en het nachtleven gaat door tot in de kleine uurtjes. De volgende dag dartelen de meeste feestvierders weer op het Praia dos Pescadores, het strand van Albufeira, Na hun full Englisch breakfast met bacon, sausages, eggs , tomato en baked beans zitten en liggen ze even zo vrolijk weer in de brandende Portugese zon te bakken. Dikke vette getatoeëerde glimmende vleesklompen met pullen bier voor zich die ze nauwelijks nog kunnen tillen, maar ook mooie jonge meiden met door de sportschool afgetrainde lijven. Tussendoor proberen hun land ontvluchte Afrikanen een zonnebril, horloge of maf hoedje te slijten. De dagen vliegen voorbij en geen enkele wolk heeft de azuurblauwe hemel durven te verduisteren. We hebben genoten van de vriendelijkheid van de bewoners, de schoonheid van het achterland en de ruige westkust. We hebben op markten gelopen, in zee gezwommen, aan het zwembad gechilled, kerkjes bezocht en monumenten bezichtigd. De dag van het vertrek komt eraan. Morgen vliegen onze meiden in twee en een halfuur terug, waar wij twee maanden over hebben gedaan. We gaan ons klaar maken voor de oversteek naar Madeira, een afstand van ruim 500 mijl.
Beer