Halfweg Porto Santo

Donderdag 13 oktober 81e dag.
We komen weer in het zee ritme van eten, drinken,wachtlopen, slapen, eten....Even geen havenmeester, formulieren invullen, boodschappen doen in overvolle supermarkten, klusjes aan boord, we gaan de Oceaan weer op en het lijkt wel of de Robeyne er ook zin in heeft.Om vijf uur altijd Happy Hour. Onze gast aan boord is, na bestudering van de ANWB vogelgids, een grote gele kwikstaart en ze is van het vrouwelijke geslacht. Gelukkig weer een vrouwtje aan boord! We noemen haar de Portugese vliegenvangster, omdat ze uitgerekend op het opengeslagen boek van Rik Felderhof gaat zitten. Zijn prachtige nieuwe boek dat Madee voor ons meebracht,' De Vliegenvanger' , het bizarre en ontroerende levensverhaal van Peter Wanders. We amuseren ons met het gedrag van ons nieuwe bemanningslid, parmantig trippelt ze over het dek en verlaat van tijd tot tijd het schip op zoek naar voedsel. Ze zit op de rand te kijken en zodra ze iets ziet vliegen is ze weg om even later met haar prooi weer veilig te landen. Op de omgekeerde puts op het achterdek gieten we wat water en even later poedelt en drinkt madame dat het een lieve lust is. Ze is een welkome afwisseling op onze reis. Om beurten zijn we kok, we zijn wel geen Joop Braakhekke maar maken er elk op onze manier het beste van. We snijden uien,knoflook,prei, paprika en andere verse groenten zolang de voorraad strekt. De kunst is om met zo min mogelijk potten en pannen een maaltijd klaar te maken met vaak rijst als goede basis, die als hij gaar is onder m'n dekbed wordt warm gehouden tot de rest ook zover is. En dat alles op een bewegend slingerend schip. De nacht wachten lopen vanaf 20.00 uur en wisselen elke vier uur. Alles is dan netjes afgewassen en opgeruimd. Aan boord moet alles steeds opgeruimd zijn, alles op z'n vaste plek, dat geeft rust. De lantaren voor het grijpen, de laptop aan voor de positie en de eventueel kruisende schepen. De marifoon op kanaal 16 voor de weerberichten en overige maritieme bijzonderheden. Na je wacht in het logboek schrijven, koffie of thee zetten voor je opvolger. Dan je slaap pakken, want voor je het weet is het weer jouw beurt. Tijdens de wacht, kijken, om je heen kijken, de horizon af turen. Je wilt iets zien, maar er is niks, alleen de zee met ons als middelpunt. De hele nacht beschijnt de maan de golven en waakt samen met degene die wacht loopt over ons alsmaar voort zeilende scheepje, verder alsmaar verder. Door de schaduwen die bewegen door de slingering van het schip komt alles tot leven. Stil is het nooit, geruis van de wind, het klotsen van het water tegen de romp van het schip, de stuurautomaat die zacht kreunend geluid maakt, alsof hij wil zeggen, ik ben er ook nog, ik stuur voor jullie! Wij drieën met sinds gisteren middag een kwikstaartje erbij. Voor de nacht is ze weggekropen ergens in het achterschip. Coen verdenkt haar dat ze in zijn kooi de nacht gaat doorbrengen en probeert daar een stokje voor te steken, maar hoe hij ook zoekt en schijnt met z'n lantarentje, ze is nergens te vinden, zou ze ons nou toch verlaten hebben??

Vrijdag 14 oktober 82e dag
" Ze is al uitgevlogen en heeft haar ontbijt al binnen" zegt René als ik om even na zonsopkomst m'n hoofd door het luik steek. Waar ze zich de nacht heeft verstopt zullen we nooit weten. De wind laat het afweten en we halen maar net de drie knopen. Nog 257 mijl te gaan. De gribfiles met weer info geven iets meer wind voor het komende weekend uit N.O richting. Nu zakken we behoorlijk onder de koerslijn en zeilen meer richting Canarische eilanden. Het is al weer behoorlijk warm, zelfs een puts met koud oceaan water geeft nauwelijks verkoeling. Met ons vliegenvangertje gaat het niet goed. Ze zit maar stil in een hoekje van de buiskap en wat we ook proberen met kruimels brood, stukjes kaas en vlees, ze wil niet eten en is dat ook niet gewend. Ze zal het niet lang meer maken. Ze heeft de kracht niet meer om er zelf op uit te gaan en wat te vangen en misschien is er ook niks meer te vangen. We zitten ruim 200 mijl van de vaste wal. Na onze lunch is het zover. Met gestrekte pootjes ligt ze in het gangboord. Het tere lijfje is nog warm, als we haar aan de zee toevertrouwen. Ik moet denken aan het mooie lied van Robert Long ' Vanmorgen vloog ze nog'...
Op het voordek lees ik een boek over de Zeevaarders van vroeger, zomaar een bladzijde eruit: Kapitein Willem Schouten uit Hoorn vertrok met twee schepen op 14 juni 1615 van de Rede van Texel. Schouten was schipper op de 'Eendracht', zijn broer Jan op de 'Hoorn'. Na vier maanden zwoegen om naar het zuiden te varen voelde de bemanning van de 'Hoorn' een hevige schok en kleurde het water rondom het schip bloedrood. Toen het schip in Puerto Deseado werd gekrengd, bleek de slagtand van een narwal dwars door de uit drie lagen opgebouwde scheepshuid te zijn gedrongen. De bemanning wilde van de gelegenheid gebruik maken om het schip onder de waterlijn van aangroeiing en zeepokken te ontdoen, wat zoals gebruikelijk met vuur werd gedaan. Dit moet uit de hand gelopen zijn, want het schip vloog in brand en ging verloren. Hierna werd de reis met één schip vervolgd. Op 25 januari 1616 passeerde de 'Eendracht', na eerst door enorme scholen walvissen te zijn gevaren, een zeestraat tussen Tierra del Fuego en een meer oostelijk gelegen eiland bij Kaap Hoorn. Door zwaar stormweer geteisterd bokste de 'Eendracht' zich verder naar het westen. De bemanning droeg laarzen en leren kleding die met vet van zeeleeuwen en pinguïns was ingesmeerd. Alleen in de kombuis brandde een kachel waarbij de mannen zich een beetje konden warmen en hun natte kleren drogen.....En dan zitten wij heerlijk op ons bootje op weg naar Madeira bij een temperatuur van zo'n 25 graden met een zonnetje en een mooi briesje. Wat hebben wij het dan ongelooflijk veel makkelijker. Op de digitale zeekaart kunnen we exact zien waar we zitten, gribfiles geven de weerberichten, een ijskast vol met heerlijk eten, E-books om ons te verpozen, met één druk op de knop zien we hoeveel mijl we hebben afgelegd en hoeveel het nog is naar onze bestemming. Daar aangekomen vinden we geen inboorlingen waar we het gevecht mee aan hoeven te gaan maar inwoners met auto's, mobiele telefoons en zakcomputers. Rijk gevulde supermarkten om de voorraad weer aan te vullen met eten, wijn en consequentie. Ach ,toch is er nog avontuur genoeg, we hebben al zo vele mooie dingen beleefd die je aan de wal zeker niet zal ervaren, De vogels, de vissen, vooral de dolfijnen en dan die ene walvis. Zo komen er regelmatig stukjes bovenwater van de puzzel van het leven waar we momenteel over heen varen, het is toch onvoorstelbaar wat zich onder ons, in de ruim 4000 meter diepe Atlantische Oceaan afspeelt, we zijn niet alleen. Nog 231 mijl te gaan.
Beer