Povoa de Varzim

Vrijdag 9 september 47e dag
De sirene op het havenhoofd loeit, we zien het ding niet maar horen 'm des te beter. We zitten gevangen in een wereld van mist. Het is niet raadzaam om uit te varen. We besluiten dus om te blijven liggen en kijken hoe de situatie morgen is. Doen vast de boodschappen voor een trip van enkele dagen en nachten naar Lissabon.
Zaterdag 10 september 48e dag
De mist is weg maar de wind is zuid! Kruisend naar Lissabon? No way. We hanteren de slogan: A gentleman 'never sails windwards' en besluiten nog een dag in Povoa de Vazim te blijven. Afgezien van een wandeling op de pier, waar veel vissers stonden die niks vingen was ook deze dag weer zo voorbij.
Zondag 11 september 49e dag.
We zijn afhankelijk van het humeur van de wind, die nog maar steeds hardnekkig uit het zuiden blijft komen in tegenstelling tot de gribfiles die een mooi windje uit het westen beloven. Daarbij waait het maar heel weinig. We gokken erop dat Aeolus snel van richting gaat veranderen en maken ons scheepje zeeklaar. Klokslag tien uur gooien we los en gaan richting zee op weg naar Lissabon. Als we tussen de pieren naar buiten varen zien we bij het havenhoofd een enorme breker als gevolg van de hoge swell binnenlopen. Whoooo... We zetten ons schrap en bereiden ons voor op nog zo'n kwajongen. Gelukkig zijn de volgende golven geen brekers en na tien minuten zijn we in dieper water en is er alleen nog maar de hoge deining. We realiseren ons dat bij het uitvaren de sirene nog steeds loeide terwijl de mist opgelost was. Zou het iets te maken kunnen hebben met het in en uitvaren? Als langs deze kust de Atlantische swell hoog oploopt, kan het op de drempels van de haveningang zo te keer gaan dat de havens niet meer veilig zijn in te varen zijn. Ze worden dan ook regelmatig gesloten. We kunnen in de Reeds niks vinden dat ze dan een sirene zouden gebruiken om de scheepvaart te waarschuwen. We steken een heel eind de zee in en zeilen tussen heuvels van water, bewegende heuvels, imposant en indrukwekkend. Het zijn restanten van stormen of orkanen die ver weg op de oceaan gewoed hebben. Golven kunnen duizenden mijlen 'reizen' voor ze op de één of andere kust stuk lopen. Later zullen we op onze reis ook nog wel bergen van water zien, maar goed, dat is later. Dan, plotseling 'Out of the blue' is ze d'r weer. Eerst zijn het nog wat flarden , maar dan zitten we er weer middenin. M I S T, het zicht wordt met de minuut slechter. Overleg wat te doen. We gaan de nacht in en op de zondagavond gaan de meeste vissersschepen weer naar zee en die zien we niet op de AIS, wel de grote zeeschepen. Radar hebben we niet, dus besluiten we een haven op te zoeken en kijken of de weersomstandigheden veranderen. Coen vertelt, dat toen hij op de kustvaart voer en ze in de mist terecht kwamen, de bemanning nooit beneden in hun hutten gingen slapen, maar met hun dekentje boven in de messroom gingen liggen om in geval van problemen niet het gevoel te hebben opgesloten te zitten. Gezien de koers zouden we eventueel naar Doca da Figueira kunnen zeilen maar dat is nou net zo'n haventje die ze bij hoge deining sluiten. In een boek van een zeiler, die dezelfde reis als de onze een paar jaar geleden maakte, las ik dat daar een Nederlandse zeiler bij het binnenvaren door zo'n breker werd getroffen, dwarsviel, kapseisde en verdronk. We kiezen dus maar voor het veilige Leixões. Een grote havenplaats met ruime diepe entree voorafgegaan door een enorme breakwater. Bij het binnenlopen is de mist weer weg maar we houden ons toch maar aan het eerder genomen besluit, de wind laat het trouwens geheel afweten. Als we vast liggen en net aan onze 'happy hour' willen beginnen staat er een man met z'n hondje bij onze boot. Hij ligt met z'n schip een eindje verder aan de steiger en vindt het leuk om even een praatje te maken met die drie kereltjes op een boot.. Hij heet Peter en z'n hond heet Woezel. Het is een Australian labradoedel ( kruising tussen een Labrador en een poedel) officieel ras en razend popie tegenwoordig! Wat een leuk beest! En hij verhaart niet! Natuurlijk vragen we hem aan boord voor een wijntje en hij vertelt dat hij net een jaar met pensioen is en dat hij samen met z'n lieftallige echtgenote alles in Nederland hebben verkocht, huis, auto, heel de mik mak, toen een 44 voet Ovni hebben aangeschaft en nu op die boot wonen en varen richting Middenlandse zee. Ja , zo doen sommigen mensen dat! Als we onze laptop afsluiten,zien we dat we 37 mijl gevaren hebben, terwijl we hemelsbreed maar 11 mijl van Povoa de Varzim zijn verwijderd
Beer.