sagres

Donderdag 22 september 60ste dag.
Eerst maar even een duik nemen, brrrrr koud, je wordt er wel wakker van. Tijdens het ontbijt wordt er een grote tanker omzichtig binnen gesleept .De grote letters op z'n zijkant verraden zijn lading.
LNG ( Liquid Natural Gas) De vier sleepboten brengen hem veilig aan de loswal. René en Coen houden zich bezig met vissen, sudoku en lezen. Het vertrek is in onderling overleg en in wijs beraad op drie uur in de middag gepland. De afstand naar onze volgende bestemming Sagres is bijna 70 mijl en met de heersende zwakke wind niet in één dag te realiseren.. We willen daar wel liever bij daglicht aankomen. Dus uitgaande van zo'n 17 uur varen met een knoopje of vier zijn we dan in de ochtend op de nieuwe ankerplaats. Mocht de wind in de nacht terugvallen, wat vaak het geval is, hebben we nog een mooie uitloop. Terwijl Coen en ik na de lunch binnen de afwas doen heeft René het anker al binnengedraaid, het zeil gehesen en varen we de gastvrije baai uit. De motor is er niet aan te pas gekomen. Het 'ware' zeilen! Ook hebben we besproken de dag ook in wachten in te delen. De vrije uren zijn dan echt vrij en kun je rustig boven je boek in de zon in slaap dommelen zonder je schuldig te voelen. Het is warm, zonnig weer en met een bescheiden gangetje varen we pal zuid 180 graden op het kompas. De schittering door de felle zon op de lange deining vereist een goede zonnebril en de blote bast enige zonnebrandcrême. Er zijn op dit stuk geen schuilhavens, pas na Kaap St. Vicente. Net voor ons avondeten ziet Coen aan bakboord een kleine walvis, zeer waarschijnlijk een Griend, we schatten hem/haar op een lengte van zes of zeven meter. Helaas te ver voor foto's of film, daarbij geeft het walvisje zich maar weinig bloot. Nog eenmaal zien we de rugvin boven water komen, daarna is er alleen nog maar de lange deining van de zee en de krijs van een meeuw hoog in de blauwe lucht. Coen heeft de wacht tot middernacht en als ik rond die tijd van hem overneem, heeft hij de grote genua al ingedraaid en de kleine fok uitgerold. We gingen veel te hard! De wind is in de loop van de nacht flink aangetrokken in plaats van afgezwakt en met deze snelheid komen we alsnog in het donker bij Sagres. Het nadeel is nu wel dat we ellendig rollen, omdat er bij deze zeegang te weinig druk in het zeil is om het schip wat rustiger te laten liggen. René hoeft voor z'n wacht niet gewekt te worden, hij is z'n kooi al uitgerold en nestelt zich voor een laatste uurtje op de kajuitbank. Aan hem de eer Cabo st. Vicente te ronden. De wind is dan aangetrokken tot een dikke zeven beaufort. Het stampen en rollen nog heftiger. Het is even na vijven als hij, terwijl wij proberen te slapen, de Robeyne langs het meest Zuid Westelijke puntje van Europa stuurt. Al sinds mensenheugenis een bijzondere kaap voor zeevaarders. Uit eerbied voor de heilige Vicente wordt hier vaak de vlag gestreken. Het schijnt geluk te brengen. Gezien het tijdstip en de omstandigheden laten hij het ritueel maar voor wat het is, maar we hopen stiekum toch wel op geluk. Als we de hoek om zijn is het door de bescherming van de hoge rotsen comfortabeler varen. Het is nu nog een uur varen en nog steeds donker. Het dunne cirkeltje maan heeft nauwelijks invloed. Als we omstreeks half zeven de baai invaren kunnen we net bij het prille ochtendlicht de contouren van wat voor anker liggende vissersboten ontwaren. Vijfentwintig kilo Rocna anker plonst in het zilte nat, nog even vol achteruit draaien en we liggen als een huis. De ankerbal wordt gehesen, de lichten kunnen uit en we pakken nog een paar uurtjes slaap.
Beer