Isla Cies en Vigo

Zondag 4 september 42e dag.
Imagine......Je wordt wakker op een zeilboot, die voor anker ligt bij het strand van één van de mooiste plekken van het Iberische Schiereiland. De eerste zonnestralen dringen door in ons bescheiden interieur. Met de slaap nog in mijn ogen verken ik de omgeving. De regen en wind van de afgelopen nacht zijn op de vlucht, een stralende zon kleurt het eiland CIES. Het parelwitte strand, nu nog het domein van honderden meeuwen. Daarachter het donkere bos met de hoge eucalyptus bomen. In de verte, hoog op de rots, nog gehuld in slierten nevel, torent de vuurtoren, het houvast voor zeelieden in de nachtelijke uren. René en Coen nog in diepe rust. Langs de reling laat ik me zakken in koud helder water en zwem m'n spieren los. Drie maal rond de boot is genoeg om wakker te worden en te genieten van het zondagochtend ontbijt dat Coen even later klaarmaakt met dit keer zelfs een gekookt eitje om het geheel te vervolmaken. We zijn nog met slechts enkele zeilboten om ons heen, maar het is zondag en al snel komen de eerste motorboten vanuit VIGO ( 300.000 inwoners!) en BAYONA de rust een beetje verstoren. Maar ach, er is ruimte genoeg voor iedereen om van deze mooie dag te genieten. Coen pakt zijn hengel in de hoop voor de lunch eens iets anders te krijgen dan oud stokbrood met kaas. René pleegt onderhoud aan ' zijn Robeyne', hij krabt,schuurt en verft roest plekken die gelukkig snel drogen in de warme zon. De veerboten brengen de dagrecreanten naar de steiger en gaan zelf voor anker tot de avond, alvorens ze weer naar het vaste land terug keren.. In de middag roeien we naar 't strand voor een pittige wandeling naar de vuurtoren. Het is een hele klim, de toren ligt op 160 meter hoogte. De beloning is groot, het uitzicht is ronduit spectaculair. Het hele eiland, de omliggende eilanden en de kust van de vaste wal van Galicië zijn duidelijk te zien. Ver beneden ons, je moet geen hoogtevrees hebben, beuken de golven op de rotsen. De meeuwen zweven sierlijk op de stijgingswind en scheren vlak over ons heen. Dit is hun territorium! Naar beneden gaat een stuk makkelijker, temeer omdat we onszelf een biertje hebben beloofd bij de enige uitbater op CIES. Het tweede biertje is op de 'Sobat Kras' en bij het derde zitten we op ons eigen schip. Eten,afwassen,opruimen,lezen,naar muziek luisteren,kletsen,tandenpoetsen en slapen.

Maandag 5 september 43e dag.
We hebben nu een flink aantal dagen voor anker gelegen, dus tijd om een haven op te zoeken. De keuze valt op VIGO. René zoekt in de Reeds naar een geschikte jachthaven, er zijn er drie. De Puerto Deportivo del Real Club Nautico de Vigo gaat het worden en we halen ons ankertje uit het nat. We zetten koers naar deze grote havenstad. Halverwege varen we langs een enorm hoog en groot schip. Een Japanse auto-carriër die voor anker ligt. Op de AIS zien we dat hij 199 meter lang is en z'n bestemming VIGO. In z'n dikke buik misschien wel 5000 Toyotaatjes bestemd voor de Spaanse automarkt. Met zo'n RoRo (Roll-on Roll- Off ) schip maakte ik vorig jaar nog een reis van Antwerpen naar Le Havre op uitnodiging van mijn neef Florian, ex 1e stuurman op de grote vaart.
Machtig interessant! Als we de havenstad naderen zien we piepkleine optimistjes als veertjes op het water dansen met als achtergrond decor de grote zeeschepen en een indrukwekkende container terminal. Wel even wat anders dan een zeillesje op de Kralingse plas. De smalle ingang is geen obstakel en we worden opgevangen door een havenmeester. We hebben gas nodig en dat gaat wel lukken wordt ons beloofd. Dan Wifi, daarvoor gaan we naar het prachtige oude en stijlvolle clubgebouw van de 'Club Nautico de Vigo'. Vitrines met prijzen van zeilwedstrijden, schitterende schilderijen van vervlogen tijden en een bar met leren fauteuils. Aan tafeltjes vergrijsde clubleden die een partijtje schaak spelen en dat alles in een serene rust. We kiezen voor het buitenterras uitziend over de jachthaven en de stad. Coen heeft direct contact met Roelie en skyped er op los.
René probeert de foto's van de afgelopen weken te versturen voor het Blog. Terug op de boot wordt er even hard gewekt, met de slang het hele schip afspuiten en van zand en zout ontdoen. Dan is het tijd om de oude stad te verkennen. Ineens bevinden we ons in het drukke centrum, na alle rust van de laatste dagen een hele overgang. Volle terrassen, verkeer, telefonerende voorbijgangers, jongens met scate boards, kortom een stad die bruist en leeft. Een restaurant is gauw gevonden, jammer dat wat we van de menukaart bestellen er nou net niet is. Morgen weer een dag.
Beer