Op weg naar de Algarve

Woensdag 21 september 59e dag.
We worden er wakker van, meeuwen, overal om ons heen duizenden meeuwen. In het water, op het strand, op de golfbreker, op de vissersboten en op een groot wit gebouw aan bakboord van ons. Later op de dag zullen we ontdekken waarom. Sines is een goed bewaard visserplaatsje. De huizen staan hoog op de rotsen boven een mooie ronde baai met strand. De container terminal en de olie opslag plaatsen zijn ver weg verwijderd en storen de rust van dit plaatsje niet. Het is de geboorte plaats van Vasco da Gama, de Ridder des Konings' de grote ontdekkingsreiziger die als eerste Afrika rondde en later doorzeilde naar India. Als we ons bijbootje hebben opgepompt en een droge landing op het strand hebben gemaakt, lopen we direct naar zijn standbeeld aan de voet van een groot kasteel. De grote held staat nog in de schaduw en voor een mooie foto moeten we dus later op de dag maar terugkomen. Het kasteel, vast uit de tijd van de Moren huisvest een museum, dat zoals vele andere gratis toegang biedt. De historie van Sines in zwart/wit foto's en stomme filmpjes. Een ervan is een reportage van de aankomst per stoomtrein van enkele hoogwaardigheidsbekleders, die een bezoek aan Sines brengen in het jaar 1913. Komisch om te zien. We lopen verder en belanden in de ultra moderne bibliotheek waar we kunnen internetten en zowaar de telegraaf kunnen lezen. Bezuinigingen alom in ons Vaderland lezen we, hooligans die voetbalwedstrijden verstoren, ach, waarom willen we dat eigenlijk allemaal weten. René heeft leuke reacties op ons blog, daar worden we blij van. En dan naar de vissershaven, waar de boten bezig zijn hun lading verse vis te lossen bij de afslag. Nu is duidelijk waarom de duizenden meeuwen hier rond vliegen. Ze zitten te wachten op het dak van de visafslag en als de vorkheftrucks met bakken vol vis naar de gereed staande vrachtwagens rijden, komen ze in actie. Wat een brutale rakkers, ze rijden met de heftruck mee en snaaien de vissen gewoon uit de bakken . Het is een gekrijs en geschreeuw van jewelste. De Portugese werklui gaan onverstoorbaar door, als er maar genoeg overblijft voor de klant en dat doet het. Ach, op zee wijzen de meeuwen de vissers vaak waar de vis zit dus mogen ze van hen nu wel. Geven en nemen zullen we maar zeggen. Aan de kade zitten getaande ouwe visser netten te repareren onder een primitief parasolletje. Een ervan, het prototype van een ruwe zeebonk met harige armen en tatoes tot onder zijn oksel, draagt een goor bevlekt tshirt dat ooit roze van kleur moet zijn geweest. De tekst is nog net leesbaar Chanel Paris staat erop. Het is tijd om weer terug naar de boot te gaan, even zwemmen en dan is het alweer tijd voor happy hour.