Van baai naar baai st. Vincent

Maandag 5 maart 224e dag. Over de dichtbegroeide groene heuvels komen regenbuien in de regelmaat van de klok over ons heen. Grote druppels kletteren op het dek en de was, het is tenslotte maandag, krijgt weinig kans om te drogen. We lezen, schrijven, opruimen en rommelen wat maar zodra het weer wat opknapt maken we een bijzondere mooie snorkeltocht langs de grillige kust. Wonderschoon, vissen in betoverende kleuren tussen het koraal en de stenen, het blijft een sensatie en verveelt ons geen moment. Op de terugweg leggen we onze dingy op het spierwitte strand van het super luxe resort, dat hier pas gebouwd is. Het zand is er kunstmatig aangebracht omdat het zwarte, vulkanische zand, nou eenmaal niet past in het plaatje dat de verwende toerist heeft van de Carieb. Het sympathieke van dit resort is dat er geen hekken omheen staan en de lokale bevolking mag gebruik maken van het strand en de douches, hetgeen ze ook dankbaar doen. Net als wij overigens, om het zout van de afgelopen dagen maar weer eens uit het haar, ogen en oren te wassen. Als we in de middag weer in ons kuipje zitten komt er een visserman in een kleine houten roeiboot die ons een maaltje vis probeert te verkopen. Hij houdt een mooi exemplaar, kleine tonijn in de lucht en dat lijkt ons wel wat. Voor 10 EC $, nog geen 3 euro mogen we hem hebben. Als we vragen of hij de vis in ruil voor een biertje wil schoonmaken glundert hij helemaal. Hij pakt z'n mes, legt de vis op het randje van de boot en begint de schubben eraf te schrapen. Maar oh jee, het gladde beest glipt uit z'n handen en valt in het water. We zien het naar de diepte verdwijnen. Dan bedenkt onze verkoper zich geen moment, doet z'n rugzak af, trekt nog rustig z'n shirt uit en duikt overboord. De vis is dan al in geen velden of wegen meer te zien, de visser even later ook niet. Het duurt echt seconden, misschien wel zeven! Proestend komt hij boven en houdt triomfantelijk, zijn voor de tweede maal gevangen vis, in z'n hand. Het smaakt er allemaal niet minder om en we smullen 's avonds van de verse moten en er blijft nog een hele pan vissoep over voor de volgende dag. Uit het kerkje komen weer geluiden, dit keer echter geen gezang, maar een dominee die Gods woord verkondigt. Hij heeft een stem als een dronken bootwerker en schreeuwt zijn menigte toe, flarden van z'n heftige preek schallen over het water, praise the Lord, halleluja! Dinsdag 6 maart 225e dag. Vandaag gaan we vertrekken voor de volgende baai met de grappige naam Wallilaboubay in het hart van St.Vincent, zoals het in de pilot staat beschreven. Ingeklemd tussen steile rotsen moet het een goede bescherming bieden tegen de harde noord oost passaat. Daarbij is het een beroemde baai omdat hier in 2003 de film 'Pirates of the Caribbean' is opgenomen met, zoals ze dat zo mooi zeggen: starring Johnny Depp. Ankeren moet je in de, tot vlak bij het strand diepe baai, met een achterlijn naar de wal. 'line helpers' zijn mannen in roeibootjes die je daarbij willen helpen. Als we op open zee en nog drie mijl van de Wallilaboubay verwijderd zijn komt de eerste al naar ons toe om zijn hulp aan te bieden. We bedanken voor de aangeboden hulp, we doen het liever zelf. Ook bij aankomst in de baai, er liggen al heel wat schepen voor anker, zijn we druk om de 'line helpers' duidelijk te maken dat we het toch echt zelf willen proberen. Je moet wel beleefd blijven want dat zijn zij namelijk ook heel erg. 'Hallo, good morning captain, how are you, welcome to Wallilaboubay, my name is Speedy and I am your line man, is this your first visit to St.Vincent? No, sorry Speedy, you are not our line man, we like to try ourselves. Terwijl we alle aandacht nodig hebben om tussen de andere schepen een geschikte ankerplaats te zoeken voeren we hele gesprekken met Speedy, Bagga, Ron en hoe ze ook allemaal heten, die maar blijven aandringen. Je ligt nog niet vast of de bootjes met vers fruit, groente of vis komen langszij en proberen hun waar te slijten. He, jongens, laat ons even 'ons ding' doen, ja !! Gelukkig lukt de procedure en heeft René vanaf nu z'n eigen line helper. In het sfeervolle restaurant aan het water halen we voor een paar dollar een code voor internet en zien dat de hele zaak vol hangt met foto's en handtekeningen van de acteurs van de film. Johnny Depp, Keira Knightly en vele vele anderen. Ook zijn er nog veel leuke rekwisieten achter gebleven alsmede een hele kist met piraten kleding. Menig zeiler hult zich in een afschrikwekkende outfit en gaat dan doodleuk zitten skypen met het thuisfront. In de middag, als we rustig zitten te lezen, zien we vanaf ons schip nog een bijzonder tafereeltje. Op slechts tien meter van ons vandaan vindt een ritueel plaats waarvan we naar de reden mogen raden. Een jong stel wordt begeleid door een lange magere kerel en terwijl ze in de branding staan moeten ze zich herhaaldelijk wassen met zeep. Helemaal wit van het schuim dompelt hij z'n 'volgelingen' onder water, dan haalt hij op het strand een bijbel en een tafelbel. Legt de bijbel op het hoofd en klingelt drie maal. Dan begint het ritueel weer helemaal van voren af aan, wassen, inzepen, onderdompelen, bellen. Niemand schenkt aandacht aan het geheel, de line helpers lopen en varen er langs of het de gewoonste zaak van de wereld is. Ze zijn al een uur bezig, dan komen er halve grapefruits uit een plastic tasje en daar moeten ze zich ook helemaal mee inwrijven, geen deel van het lijf wordt overgeslagen. De vruchten moeten na gebruik over het hoofd in de de richting van de zon worden gegooid. Bij de jongeman lukt dat goed maar bij de vrouw plonst de halve grapefruit gelijk achter haar in zee. Nee, dat was niet goed en het moet nog een keer, ze moet hem zover mogelijk zien weg te gooien. Dan komt er nog een zakje te voorschijn en valt bij ons het muntje. In het zakje zit rijst en het tweetal wordt rijkelijk met rijst bestrooid. Rijst, het symbool voor de vruchtbaarheid. Ze hebben tot nu toe nog geen kinderen kunnen verwekken en daar was deze 'wassie' voor, tenminste dat bedenken wij allemaal maar, het zou zomaar een hele andere betekenis gehad kunnen hebben. Woensdag 7 maart 226e dag. Het is nog donker als het tingeltje op m'n mobieltje van zich laat horen. Gewoonte getrouw pak ik het op en lees: Beste heer Prins, van harte gefeliciteerd met uw verjaardag, getekend VODA phone. Gelukkig volgen er in de loop van de dag vele smsjes met felicitaties van kinderen, familie en vrienden. Kinderen op de boot aan stuurboord van ons zingen 'happy birthday' en de dag kan niet meer stuk. Als het bij ons lunchtijd is nestelen we ons in het Wallilabou Anchorage Restaurant en tijdens een lekkere salade skypen we met Nederland. Natuurlijk verkleed als piraat, het hoort bij de ambiance. René helpt ondertussen wat Fransen die een tafeltje verder zitten en hun computer doet niet wat zij willen. Het lukt niet helemaal maar ze zijn hem toch heel dankbaar. We worden uitgenodigd om hun schip even te komen bekijken. Het is een grote driemaster, gebouwd in 1955. Er kunnen veertig mensen aan boord slapen. Allemaal heel basic en sober. Het blijkt een project schip te zijn met een sociaal doel. Probleem jongeren, alcoholisten, vrijwilligers, samen met andere passagiers. De initiatiefnemer is een man van 92 jaar en hij vaart nog altijd mee. Tot zijn 88 ste als kapitein, nu doet hij het iets kalmer aan. De kok is net crêpes aan het bakken en we krijgen een half dozijn mee. “Avec Grand Marnier, c'est superb!! roept hij ons nog na. Zij moeten het zonder doen want alcohol is absoluut taboe aan boord van dit bijzondere schip. Voor de avond nodigen we onze Duitse buren aan bakboord uit om een biertje met ons te komen drinken. Die aan stuurboord zijn helaas al weer vertrokken! Het zijn Mike , z'n vrouw Katja en hun zoontje Nicolas ,hij is twee en een half en kan nog niet zwemmen. Mike is piloot en Katja is meerdere keren bij hem uit het toestel gesprongen. Ze was een enthousiast parachutiste, vrije val en formatie springen en heeft twee en een half duizend sprongen op haar naam staan. Katja werkt nu voor Greenpeace en ze hebben beiden een jaartje verlof genomen om deze reis te maken. De kleine Nicolas moet gaan slapen en ik nodig René uit voor een diner for two aan de waterkant. Wat is het toch een verrukkelijk klimaat en met het uitzicht op de voor anker liggende zeilboten, een zon die waardig ondergaat en gerechten uit de Creoolse keuken mogen we toch wel stellen dat we niks te klagen hebben. Krijgen we als toetje ook nog de laatste nieuwe film te zien van Pirates of the Caribbean, die draaien ze in een zaaltje naast het restaurant. We zijn de laatsten die de tent verlaten en scharrelen tussen alle lijnen van de geankerde boten naar ons drijvende woninkje. Beer.