Naar Narigot Bay

Van zondag 11 maart tot woensdag 14 maart 233 ste dag.

Lekker een dagje aan boord, met de gebruikelijke dingen die er te doen zijn. Skypen en mailen wat, duiken het water in voor afkoeling en om te zien en gezien te worden. Het uitzicht van onze ankerplek is fenomenaal. Recht tegenover ons de wereld beroemde twin peaks, The Pitons. Twee bijna duizend meter hoge rotspunten die het hele eiland St. Lucia domineren. Het is trouwens een prachtig eiland en de mensen zijn er trots op. Het eerste couplet van het nationale volkslied geeft dat aan:

Sons and daughters of Saint Lucia

Love the land that gave us birth,

Land of beaches, hills and valleys,

Fairest isle of all the earth...

en het laatste,

May our people live united,

Strong in soul and strong in arm!

Justice,Truth and Charity,

Our ideal for ever be!

Trouwens, waar vind je nog een taxichauffeur die achter op zijn busje de volgende tekst heeft staan:

Thank you Mama for the 9 months you Carried me Through! 

Dat busje nemen we dus als we maandagochtend weer met het hele stel naar de Botanische tuinen willen. De man belooft ons heel rustig te rijden en hij houdt woord. Onderweg vertelt hij nog het een en ander over de geschiedenis van het eiland. Natuurlijk waren de Nederlanders er weer bij, we hebben het dan wel over het jaar 1600 en bouwden er maar gelijk een fort . Toch konden ze niet verhinderen dat het weer werd afgepakt door de Engelsen, die op hun beurt het eiland weer moesten prijsgeven aan hun grote rivalen de Fransen. In een periode van nog geen 150 jaar verwisselde het eiland veertien keer van Frans naar Engels bezit ! In de achttiende eeuw werd het suikerriet geïntroduceerd en al gauw waren er 43 plantages. Duizenden slaven werden naar St. Lucia gebracht om het riet te oogsten en de meeste inwoners zijn afstammelingen van Afrikaanse slaven. Op het plein midden in het stadje Soufriere stond, als herinnering aan de Franse overheersing, nog heel lang een guillotine, die een einde maakte aan het leven van onwillige slaven. De Diamond Botanical Garden, waar we even later aankomen is mooi maar niet meer dan dat. De aangelegde tuinen zijn liefelijk en gecultiveerd.

Onze voorkeur gaat toch meer uit naar de woeste natuur die we enkele dagen geleden mochten ervaren. Wel leuk zijn de minerale baden, gevoed door warm water uit de vulkaan, waar we met z'n allen ingaan. De temperatuur is behoorlijk warm en je ruikt een beetje de sulfietlucht die het afgeeft.

De prachtige tuin en de baden zijn indertijd aangelegd op initiatief van de Franse Koning Lodewijk de 16e in het jaar 1713 en wat leuk is te lezen dat keizerin Josephine, de vrouw van Napoleon, in deze minerale baden een geziene gast was, wanneer ze op vakantie was op de plantage Soufriere 'Mal Maison' die eigendom was van haar vader. Onze aandacht wordt ook getrokken door een vitrine met foto's van de schade die was ontstaan in de botanische tuin tijdens de orkaan Tomas, die op 30 oktober 2010 het eiland trof. In enkele dagen tijd viel er ruim één meter water en de foto's tonen een triest beeld van de chaos die er na afloop over was gebleven. Knap dat er zoveel van de weg gespoelde tuin inclusief gebouwen is hersteld. We lopen terug naar het dorp aan de haven , doen nog wat boodschappen en drinken in een lokale kroeg nog wat met elkaar. Morgen gaan we verder, op weg naar Marigot bay. En we lezen in de Pilot: Marigot bay is a completely sheltered, mangrove-lined bay, famous as a hurricane harbor. From inside, it affords a perfect backdrop for that sunset photo and rum punch, as you look across the beach spit with all its palms...................

We gaan voor de ene mooie foto en natuurlijk voor de rum-punch. Volgens de beschrijving mag je helemaal achter in de baai ankeren en als we na enkele uren varen op de dinsdagochtend in Marigot aankomen varen we zover mogelijk door, helemaal tot het einde. Een super plekje en we ankeren in glashelder water met een diepte van hoogstens vier meter. We maken lijnen vast aan de mangrove stelt wortels en prijzen ons gelukkig met zo'n uniek plekje. Op kanaal 69 brengen we onze Duitse vrienden op de hoogte van ons geluk dat we graag met hen willen delen. Niet veel later rammelen ook bij hen de ankerkettingen en plonsen de ankers in het zilte nat. We helpen elkaar een beetje met het overbrengen van lijnen naar de kant alvorens we op de 'Hitch Hike Heidy 2' hoe bedenk je het! ) een biertje gaan drinken. We zitten net lekker te genieten en roemen het bijzondere plekkie als er een bootje onze kant op komt varen , nee he, het zal toch niet waar zijn zijn. Ja hoor , met grote letters op de zijkant: Marigot Harbor patrol en een breed grijnzende officer vertelt ons dat we hier toch echt niet kunnen liggen. Steffie pakt gelijk de Pilot en laat hem de alinea lezen waar toch duidelijk staat dat ankeren in de baai is toegestaan. Al haar vrouwelijke charme gooit ze in de strijd en Katja gooit er nog een schepje bovenop. De beste man is niet ongevoelig voor zoveel vrouwelijk schoon maar houdt toch voet bij stuk. Hij blijft lachen en vindt ons maar een stel vreemde snuiters.

Oke, we gaan het hem niet meer meer moeilijk maken en beloven te verkassen naar een ankerplaats buiten de baai. Bij ons gaat dat dit keer niet zoals we zouden willen, het anker slipt over de stenen en we komen heel dicht bij een ander voor anker liggend schip. Mike en Volker hebben meer geluk met het vastleggen van hun schepen en komen ons onmiddellijk te hulp. Volker duikt het water in om te zien of onze anker ketting wellicht over het anker van de buren getrokken is. Gelukkig is dat niet het geval en na veel gedoe, de buren verkassen ook maar, lukt het ons het anker vast in de bodem te trekken. De jongens komen bij ons een biertje halen, ze hebben het meer dan verdiend. Het zijn waardevolle momenten, die je als zeilers dichter bij elkaar brengen. Tenslotte willen we allemaal hetzelfde, avontuur beleven, vreemde landen bezoeken, bijzondere mensen ontmoeten en als we elkaar daarbij kunnen helpen op momenten dat het even niet goed gaat, zullen we het graag doen. De volgende dag is er weer een van schoonmaken, lezen, voorbereiden, snorkelen en voor we het weten is het happy hour. 

Snel naar het kleine strandje met de palmen. We varen onze dingy het strand op en horen dat er net op de plaats waar de kinderen aan het spelen waren een minstens één kilo wegende kokosnoot vanuit een hoge palm naar beneden was komen suizen, plof in het zand! Je moet er toch niet aan denken.... die kleine Niklas z'n fontanelletje is nog maar nauwelijks gesloten. Laten we maar gauw een pilsje nemen. Het worden er vele die avond en de één mans steelband geeft de sfeer die nodig is om je helemaal over te geven aan het echte Carieb gevoel. Als we in het donker met de kinderen in de drie dingy's terug varen gedragen we ons als kinderen in botsautootjes op de kermis. Heerlijk toch, soms moet je je helemaal laten gaan en dat doen we met volle teugen. Marigot Bay we'll remember you.

Beer.