Saba en St. Maarten

Van woensdag 18 april 268ste dag tot vrijdag 20 april 270ste dag.

Als het licht wordt, zo rond half zes, zit ik in de kuip te kijken naar de beroemde trap. We liggen behoorlijk te schommelen op de oceaan deining maar we merken het niet eens meer. De trap, gedeeltelijk uitgehakt in de rotsen telt 524 treden. Eeuwenlang was dit de enige toegang tot het eiland. Vanaf een meestal ruwe zee moesten de goederen aan land gebracht worden en al het bouwmateriaal op mankracht de trap op. Maar ook een piano en die slecht ter been zijnde pastoor!

We kijken naar de kust en zien dat de hoge deining op het stenen strandje bruisend te pletter loopt.

Kunnen we daar landen met ons rubberbootje? We twijfelen, een andere mogelijkheid is er niet, ja , weer de hele dag op de boot blijven en de vooruitzichten voor de komende dagen geven een zelfde weerbeeld. We gaan ervoor, paspoorten om in te klaren, fototoestel en filmcamera gaan in een waterdichte zak en we varen door de hoge golven naar de rotsen. Het ziet er angstaanjagend uit, vlak bij de landingsplaats liggen grote stenen net onder water. We kunnen nog terug maar we doen het niet, een hoge golf gooit ons letterlijk de stenen op. Ineens is er overal water en René er half in.

Voor we het weten rolt er weer schuimend een tweede golf achteraan. We trekken 'Dame Blanche' de stenen op en staan hijgend op de kant. Het bootje is nog heel, René niet. Behoorlijke schaafwonden tekenen zijn been en hij is kopje onder gegaan. Dit hadden we dus niet moeten doen, is ons eensluidende commentaar. De kleren worden uitgewrongen en weer aangetrokken. We beginnen aan de beklimming van de 524 treden. 

Achterom of naar beneden kijken durf ik niet en na een kwartier staan we boven. Een smalle betonnen weg brengt ons naar het dorpje. Saba is een tropisch eiland waar de doorsnee toerist helemaal niets te zoeken heeft. De overweldigende natuur en de, volgens ervaren duikers, fabelachtige onderwaterwereld, zijn een zorgvuldig gekoesterd geheim. Hier géén grote hotels, winkelstraten, casino's of zwemparadijzen. Niets van dit alles. Het stille dorpje Bottom ziet er uit alsof de tijd heeft stilgestaan. De Sabanen noemen hun eiland 'The unspoiled queen'. De amper dertien vierkante kilometer die het eiland groot is wordt bewoond, niet bevolkt! Het verschil is een verademing. Toen Columbus in 1493 op ontdekkingsreis Saba passeerde, zag hij niets in het piepkleine berglandschap zonder natuurlijke haven. Sinds 1816 behoort Saba definitief tot het Koninkrijk der Nederlanden. De eerste verharde weg kwam in 1943, de eerste auto in 1947 en in 1959 landde er voor het eerst een vliegtuig. Tot 1960 straatverlichting op kerosine maar niet langer dan van 18.00 tot 21.00 uur en bij volle maan helemaal geen verlichting! Zo staat het allemaal in de brochure van het toeristen bureau maar zo voelen en beleven we het ook. Wel horen we veel Amerikaans en nauwelijks Nederlands spreken. In tegenstelling tot andere eilanden van de Nederlandse Antillen wordt hier geen Nederlands meer onderwezen op de school. Met een taxi laten we ons naar het andere plaatsje brengen, Windwardside. Tot de jaren vijftig was er geen weg tussen de twee enige plaatsjes op het eiland. Slechts een steil bergpad verbond het ene dorp met het andere. Een zekere Jozef Hassel nam een schriftelijke cursus wegenbouw, die vanuit Nederland werd opgestuurd en in twintig!! jaar tijd legden de Sabanen met bloed ,zweet en tranen hun eigen weg aan. Zo ging het ook met het vliegveld, ze vroegen een piloot uit St.Barts om eens te kijken of er ergens een stripje kon worden aangelegd. Er was één kleine rots die ze geschikt konden maken en dan zou hij het wel proberen. Ze egaliseerden de rots, vulden de gaten en piloot Remy zette z'n vliegtuigje veilig op de rots. Het huidige vliegveld is nog steeds waanzinnig kort, het is alsof je op een vliegtuigmoederschip landt. We wandelen door het schone en sfeervolle dorp,verzamelen wat info bij het Saba Tourist Bureau, verorberen een pizza en nemen een bergpad voor de terugweg naar Ladder bay. Tijdens de mooie wandeling door de ongerepte natuur loop ik maar steeds aan de terugtocht te denken. Straks moeten we weer met ons kleine bootje door de branding. Als de swell erger geworden is kunnen we helemaal niet naar ons schip en moeten we onderdak gaan zoeken. Het is vele zeilers overkomen! Gevangen op Saba voor meerdere dagen?, er zijn slechtere plekken. De golven zijn niet erger geworden en we bereiden ons voor. We tellen de golven en proberen er een cyclus in te ontdekken. Na drie hoge komen er weer een paar minder agressieve. We denken het te weten maar dan ineens klopt er weer helemaal niks van. Weet je wat, gewoon gaan. We tillen de dingy over de stenen naar het water, peddels in de hand en springen op een moment dat we denken dat het kan in ons nietige bootje. Niet dus, twee grote branding golven en we zitten tot ons middel in het water. “Peddelen”roep ik en uit alle macht proberen we van de kust af te komen, het lukt, alleen het motortje heeft een opdonder gehad en wil niet meer in de vaar stand. Als we aan boord komen moeten we wel lachen, heftig allemaal, toch moeten we dit nooit meer zo doen. Een aantal jaren geleden is op deze zelfde plaats een Franse zeiler om het leven gekomen, die minder geluk had dan wij.

Die zelfde avond besluiten we niet langer te blijven en de volgende dag vroeg te vertrekken.

Zodra het begint te dagen zijn we op om de voorbereidingen te treffen, bootje aan dek en vastsjorren, patrijspoorten dicht, het waait altijd harder dan je denkt, route uitzetten en natuurlijk thee zetten. Tien over zes verlaten we de bijzondere plek onder de hoge rotsen van Saba. De afstand naar St.Maarten is dertig mijl, maar we moeten kruisen en we gaan derhalve maar uit van de dubbele afstand. Het wordt een mooie tocht en stilletjes zitten we te genieten. Een vis aan de hengel zorgt voor enige beroering. Als René hem binnenhaalt valt ie terug in het water, hij heeft de helft van het kunstaas afgebeten. Wel zagen we dat het een flinke barracuda was en die hebben hele scherpe tanden! Vroeg in de middag zijn we al bij de westpunt van het eiland, het Franse gedeelte en nog lang niet in Philipsburg, de hoofdstad van het Nederlandse gedeelte. Daar komen we, na nog drie slagen gemaakt te hebben op happy hour tijd de prachtige turquoise baai binnenzeilen en ankeren vlak voor het spierwitte strand. Muziek uit de strandtentjes schalt over het water. Als we van ons biertje zitten te genieten vertrekken de drie enorme cruiseschepen waar we langs voeren toen we de baai in kwamen. De één na de ander glijdt statig weg van de cruise terminal. De 'Maasdam' is erbij van de Holland Amerika lijn, maar in vergelijk met de grootste is ze maar heel bescheiden van afmeting. Nee, die allergrootste, de 'Allures of the Seas' heeft achter een soort atrium, je kunt er helemaal inkijken en met de verrekijker zien we een klimwand van misschien wel dertig meter hoog, 't moet toch niet gekker worden!

Vrijdag alweer en eerst maar naar de immigration, dan drinken we koffie in 'Hard Rock Café St. Maarten' met uitzicht over de baai en lopen door het luxe stadje, duty free is St.Maarten en dat is te merken, overal juweliers, dure boetieks en andere erg luxe winkels. Wij hebben geen lieve echtgenote bij ons die we eens even willen verwennen met zo'n glimmerikje, nee het worden twee paar, super goedkope, afschuwelijk gekleurde, totaal niet bij zijn kleding passende Crocs voor René in een uitverkoop winkeltje voor de prijs van een cappuccino en hij weet er ook nog de helft vanaf te krijgen! De rest van de middag is voor boodschappen doen en de voorraad voor de oversteek in Mei van wellicht dertig dagen aan te vullen. We inventariseren wat we hebben en zetten alles even op de tafel om een goed overzicht te hebben. In de kajuit is het 32 graden en we zijn blij als we ermee klaar zijn. In windstiltes terecht komen is tot daar aan toe, zonder eten komen te zitten laten we niet gebeuren.

Beer.