zaterdag 21 april 2012

Langs de rotsen van Saba

Van zondag 15 april 265ste dag tot dinsdag 17 april 267ste dag.
Op de gribfiles hadden we al gezien dat het slecht weer zou worden met een wind van over de 25 knopen. Als we deze ochtend naar de steiger kijken, waar we met onze kleine dingy zouden moeten landen, is het direct duidelijk, dat gaat dus echt niet lukken. De golven slaan meters hoog tegen de betonnen muur en het schuim spat alle kanten op. Kortom, we zullen vandaag aan boord moeten blijven. Aan land gaan zou gevaarlijk zijn of er komen brokken van. Dat wordt dus een dagje lezen, opruimen, blog schrijven en zwemmen in de hoge golven. René wordt zowaar gebeten door een vis die zich schuil hield onder de boot en bij het zien van zo'n 'grote vis' maar gelijk in zijn teen hapt. De rakker, de tandjes staan erin! Door de loei harde wind ligt op een gegeven moment onze bijboot onderste boven, de buitenboord motor onderwater. René heeft het snel in de gaten , Madame 'Blanche' op haar rug, nee dat kan niet en hij legt haar teder via haar zij op haar buik. Nu de buitenboord motor noch, gelukkig, niet stuk te krijgen dus, hij pruttelt nog als vanouds. We hadden Tom uitgenodigd om nu bij ons te komen eten, maar de boodschap is blijkbaar niet goed doorgekomen want we zien hem niet verschijnen. Het is bijna net een zondag thuis met slecht weer, zo'n hele dag binnen zitten en dan met een wijntje maar vroeg naar bed. Buiten giert de wind om de boot en rukt aan de meerboei. De maandag ziet er beter uit, de rust is weer gekeerd bij de steiger en we gaan ons klaarmaken voor het beklimmen van de Quill, de vulkaan van Statia. 650 meter hoog dus dat moet te doen zijn. Flesje water in de rugzak en we beginnen met het stenen pad naar boven. We houden onze ogen goed open voor de Iguana, een bijzondere en grote leguaan die alleen op sommige eilanden van de Carieb voorkomt. Voorlopig kruist er alleen een onschuldige slang ons pad, de Red Bellied Racer en zien we wilde orchideeën. Ook wordt het aanmerkelijk steiler en maar goed dat er zulke dichte begroeiing is en ik de diepte niet kan zien. De laatste honderd meter naar de top zijn er touwen gespannen en wordt het 'richtig klettern'. Heb het gevoel mezelf te overtreffen en sta even later trots op het hoogste punt. We zien Saba in de verte liggen en de mammoet tankers in de baai lijken wel speelgoedbootjes. Op de landingsbaan ver beneden ons staan twee kleine vliegtuigen, aan de oostkust lopen enorme golven van de oceaan op het verlaten strand. Ook boven op het kleine plateau waar we staan waait het 'van de planeten'. Alles mooi, maar we moeten nog terug. Er is een trail naar het binnenste van de krater, op het kaartje dat we meekregen om deze tocht te lopen staat dat het bij nat weer een gevaarlijke afdaling is. Hoewel het nu droog is, ziet het pad naar beneden er nog erg nat uit van de regen van de zondag. Onze afdaling is al moeilijk genoeg en gelukkig komen we zonder kleerscheuren beneden, symbolisch dan, want René zijn broek is een soort minirokje geworden. Op weg naar beneden ziet René een heremiet krab die zich schuil houdt in z'n 'geleende huis' onder een boom. Hoe komen die schelpen toch zo hoog op de berg, we zitten kilometers van de kust? Het blijft er niet bij één, we zien er meerdere. De tocht die we gelopen hebben staat op het kaartje beschreven als, difficult, very rough and steep. We lunchen in een tent waar een aantal mannen in overal aan de bar zitten, ze zijn zeer luidruchtig en het lijkt wel of ze enorme ruzie hebben, het gaat over politiek, dus dat is begrijpelijk. Zelfs onze koningin komt nog ter sprake. Alles in het Engels met zo af en toe een paar woorden Nederlands en Spaans. Even later switchen ze net zo makkelijk van onderwerp, muziek en vrouwen zijn nu het thema. Het is hun manier van praten en om de drie woorden komt er een woord dat begint met een f...... Van het meisje achter de bar krijgen we een vette knipoog, ze kent haar gasten.....................
Boodschappen doen we bij een Chinees supermarktje en we worden keurig met een pick-up naar de haven gebracht met onze treetjes cola, bier en wat vers goed. Als we alles aan boord weg gestouwd hebben, vaar ik nog even terug naar de kant. Er liggen vlakbij ons twee enorme zeeslepers die de tankers assisteren bij het aanmeren aan de steigers van de olieopslagplaats. Regelmatig zien we ze vertrekken. Met de verrekijker volgen we met belangstelling hun werk in open zee. Kijk, en dat wil Beertje meemaken, filmen en fotograferen. Er zal vast wel een kantoortje van de slepers zijn waar ik het kan vragen. Helaas, dat zit op het noorden van het eiland bij de olietanks vertelt een saaie ambtenaar me en dat is niet haalbaar. Dan maar de andere mogelijkheid, gewoon met het rubberbootje naar zo'n joekel varen en aan de Captain vragen. De schepen liggen ver buitengaats en voor de veiligheid gooi ik het tankje van de buitenboord motor maar tot de rand toe vol. René wenst me veel succes en ik tuf naar de, aan een grote gele boei liggende, 'Statia Star'. De golven rond de mega sleepboot zijn veel hoger dan waar de 'Robeyne' ligt en het rubberbootje danst wild op de golven terwijl de 'Statia Star' doodstil een beetje ligt te schommelen. Er is niemand te zien en ik zwaai naar de hoge stuurhut in de hoop dat iemand me ziet. Eindelijk komt er een matroos in knaloranje overall met helm en oor beschermers op het achterdek. Ik zwaai als een gek en hij begrijpt dat ik aan boord wil komen. Echter, er komen allemaal stralen water uit de romp en als ik daaronder kom loopt 'dame Blanche' gelijk vol met water. De matroos wenkt me naar de andere kant en daar aangekomen is hij bezig de loodsladder uit te hangen. Hij pakt de lijn aan en helpt me aan boord te klauteren. Breed glimlachend krijg ik een hand en ik vertel hem of ik de kapitein kan spreken. Het wordt de eerste stuurman, een jonge Fransman die me eerst het hele schip wil laten zien en dan gaan we het aan de 'Captain' vragen zegt hij. Uitermate geduldig en voor alles de tijd nemend gaan we door het hele schip, Machine kamer, bemanningsverblijven, kombuis, pantry, wasruimtes.... Gebouwd in Turkije, twee motoren, samen 5000 pk, schip kan ook ingezet worden als blusboot en kan zinkende schepen leegpompen. Giga trossen om droogdokken, boorplatforms of wat dan ook drijft, te slepen naar, waar dan ook en even later staan we in het imposante stuurhuis. De kapitein, ook een Fransman, heet me hartelijk welkom, ze denken toch niet dat ik de loods ben of zo? Nee, ze zijn bijzonder aardig en vinden het leuk dat ik belangstelling heb voor hun werk. Meevaren, geen probleem, zet je marifoon maar op kanaal 72 dan roepen we je op als we een opdracht krijgen, meestal een uur 'notice' dus alle tijd.
Dan komt ook de machinist nog even boven, een Rus. Oh, kom ik uit Holland, uit Rotterdam nog wel, nou daar is hij veel geweest toen hij op Russische schepen voer. Dan weet ik wel wie jullie scheepsleverancier was, die de proviand leverde, zeg ik. Hij kijkt me verbaasd aan?! De firma Prins Supply zeg ik enthousiast! Dan begint hij helemaal te glimmen, Yes, garasjoh! Daar heb ik nog een aansteker van gekregen en een paar mooie pennen, die liggen thuis in Moermansk. Het bedrijf, ooit begonnen door mijn vader en mijn broer, wordt nu gerund door mijn neven. Met de belofte de gemaakte foto's te mailen verlaat ik even later de 'Statia Star' en overdonder René met m'n enthousiasme over het bezoek. Wat een aardige gasten en ik hoop maar dat ze voor het donker wordt nog een opdracht krijgen en de marifoon op kanaal 72 me oproept. "Sailing yacht 'Robeyne'' this is 'Statia Star', Mr. Bernard, you can come on board, we are leaving in twenty minutes.......
Deze avond is Tom er wel, het was een misverstand van de vorige avond en na een lekkere maaltijd kletsen we nog uren na, nee, nee, niet over bootjes maar over motoren, zijn grote passie en als we het over de BMW C 5 hebben, die futuristische, ver zijn tijd vooruit zijnde motor, begint René helemaal warm te lopen. Ze zijn nu tweedehands te koop en héél betaalbaar. In gedachte zie ik hem door Parkhaven rijden en Tom vindt het ook een super machine en die heeft verstand van motoren! En oh, wat is die rum toch lekker en Tom vertel nog eens van die reis op je motor door Turkije, Iran, Pakistan en India en die ontberingen door Afrika en van dat meisje in Zuid Amerika en dat slapen op straat tussen zwervers in de winter in Moskou en toen je motor kapot ging in Soedan en die krankzinnige reis van Perth naar Sydney, via de zuidkant door Adelaide tegen die harde wind in en...oh, wat is die rum toch lekker.......................
Dinsdag, de 17e alweer, klaarmaken voor vertrek naar Saba, nee, eerst de foto's mailen naar de kapitein van de sleepboot, dat is beloofd. Op zeil verlaten we de baai, zwaaien nog naar Tom, die net met z'n plastic speelgoed dingy naar de kant vaart. Op de marifoon roepen we de Sleepboot nog even op en er wordt gereageerd en gezwaaid vanaf de brug. Het is er niet meer van gekomen om mee te varen maar het bezoek was zeker zo leuk. We zeilen tussen de voor anker liggende supertankers door die liggen te wachten tot ze hun ladingen kunnen lossen. Gaan vlak langs de 'Ibukisan' en zien op de AIS dat ze 300 meter lang, 60 breed en op een halve meter na, 20 meter diep steekt. Flinke jongens dus. De tankers komen van alle delen van de wereld, Midden oosten, Venezuela, golf van Mexico en de opslag is hoofdzakelijk bestemd voor de USA. We wisselen fok voor Genua anders duurt de reis te lang en na de middag zeilen we langs de indrukwekkende rotsen van het kleine eiland Saba. De boeien aan de zuidzijde zijn bezet en we varen door naar 'Ladder' bay. Er staan nog behoorlijke golven maar we kunnen niet meer terug. Het oppakken van de mooring kost moeite maar uiteindelijk liggen we dan toch, recht tegenover de beruchte, eng steile trap van 800 treden, uitgehakt in de rotsen, maar daarover later meer.....Beer.

4 opmerkingen:

  1. Hi stoere buurmannen.... maandag 2 april jl hebben wij de top van Quill beklommen. Wat een feest om jullie verslag te lezen en het weer te beleven :-) ..... Ook wij hebben de in onze fotoreportage!!!
    Succes (alvast !?!) met het beklimmen van de hoogste berg van NL op Saba... Wij kijken uit naar jullie beleving (wij waren er woensdag 4 april jl)

    Carabische groeten van uit koud Parkhaven 102, Bert en Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ook wij hebben de in onze fotoreportage (bij Statia En.... in de haven van Saba)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Prins supply en hoogte vrees onder controle, geweldig.
    Marijke als pakezel bijna klaar voor vertrek met ebook, kleine acer enz. fijne dagen met elkaar

    kuzzzzzzzzzzzzzMadee

    BeantwoordenVerwijderen