woensdag 11 april 2012

Pigeon Island en Montserrat

Van maandag 2 April tot zaterdag 7 April 257ste dag.
Als we in het gezellige plaatsje Bourg des Saintes boodschappen lopen te doen, komen we onze Duitse zeilvrienden tegen. Enthousiast vertellen ze ons dat ze een eilandje hebben ontdekt met strand en palmbomen. Nou is dat niet zo bijzonder, want er zijn hier alléén maar eilanden met strand en palmbomen. Maar dit is onbewoond! roepen ze in koor en we kunnen er vanavond een BBQ organiseren. Lijkt ons helemaal leuk. De boodschappen worden erop aangepast en na nog een middagje lekker lui lezen varen we met drie boten naar het Bounty gebeuren. Ze hebben niet overdreven en even later lopen de mannen hout te sprokkelen voor het vuur. Dit is het echte Robinson Crusoë gevoel. Robert heeft met een harpoen twee visjes weten te verschalken maar de grootverpakking met tien Hamburgers krijgt toch de meeste aandacht. Robert, Kirchner als achternaam, heeft op jonge leeftijd met een 22 voeter een zeilreis rond Engeland gemaakt en heeft daar een boek over geschreven.
'Eher rau, Ein Törn rund Groszbritannien'. Het is inmiddels donker geworden en het vuur smeult nog heerlijk na. Kleine Niklas moet zijn mandje op gaan zoeken en mamma Katja brengt het ventje met de bijboot naar de 'Nubia' De meegebrachte flessen rum zijn nog niet leeg en we kletsen nog heel wat uurtjes na. De maan straalt z'n zachte licht over het water, de houtjes knetteren in het vuur waar je zo heerlijk in kunt staren en je gedachten de vrije loop laten. Hoe vaak gebeurde het niet vroeger, wanneer je na een dag hard werken, zonder veel resultaat met een kop vol problemen en zorgen in de auto stapte en je in de druilregen, de zoveelste file met langzaam rijdend en stilstaand verkeer, zoals ze dat zo mooi bij de verkeersdienst kunnen zeggen, indook, hoe vaak dacht ik dan niet.....terwijl de ruitenwissers van links naar rechts over de ruit zwaaiden en de remlichten van je voorganger scherp oplichtten in de invallende duisternis........, dacht ik dan niet....... je zal maar met een zeilboot in de zonnige Carieb varen en dan ankeren bij één van die onbewoonde, met wuivende palmen bestrooide eilandjes, aan land gaan en op het spierwitte strand een vuurtje maken en dan de zelf gevangen red snapper oppeuzelen, terwijl de vuurrode zon langzaam in de oceaan zakt.................
Dan is het ook voor ons de hoogste tijd het vuur te doven en onze boot op te zoeken. René wil 'Dame Blanche' van het strand afduwen maar door de deining die haar optilt hangt hij plotseling half in het water. We moeten er wel erg om lachen als hij probeert aan boord te krabbelen, maar dan gaat het juist helemaal niet! Als we de volgende ochtend vroeg vertrekken komt Robert nog snel even met z'n dingy langszij en drukt René een exemplaar van zijn boek in de hand. We zwaaien en handkussen naar Mike,Katja, hun opstapper Dieter en de kleine Niklas. Waarschijnlijk zullen we elkaar deze reis niet meer zien. We mailen!!!roepen we ze nog na en zetten koers naar Pigeon Island voor de kust van Guadeloupe. Een bewuste keuze omdat hier het Cousteau onderwater park is. Een must voor duikers en snorkelaars. Een super windje trekt ons weg van de Isles des Saintes, die we al snel achter ons zien oplossen in de bewolking. Na enkele uren zeilen we langs de groene heuvels van Guadeloupe en verbazen ons dat we de wind nog steeds van achter hebben, we hadden luwte verwacht maar we doen nog steeds vijf knopen. Dan gaan bij een catamaran voor ons de zeilen neer en even later zijn ook wij aan de beurt. De wind, zeker niet weg, komt precies uit de tegenovergestelde richting, 180 graden gedraaid. Dan begrijpen we het fenomeen. Bij Oostenwind waait de wind precies om het eiland heen, langs beide kanten en botst bij de westkust halverwege tegen elkaar. De motor moet bij want het is recht in de wind. Om vier uur maken we vast aan een mooring en zien nog net de laatste boten met duikers vertrekken. We hebben het hele Cousteau onderwaterpark voor ons zelf! Even later zwemmen we in één groot aquarium. Vissen in alle soorten en maten en dan de kleuren, zwart met blauw, maar ook blauwe met zwart, geel, groen, rood, gestreept of gevlekt, lichtgevend of juist haast niet te zien door de schutkleuren. Dan scharrelt er een exemplaar langs m'n duikbril met een groot oog als tekening op zijn staart, zoals enkele vlinders dat ook hebben. Het heeft als functie om af te schrikken. Nu begrijp ik ook beter waarom sommige hooligans hun ex schoonmoeder op hun borst laten tatoeĆ«ren.
Ook de volgende ochtend zijn we weer vroeg in het water tot de boten met dagjessnorkelaars en duikers de baai in komen varen. Dan is het voor ons tijd om te gaan. Wij rollen de fok uit, schudden de mooring van ons af en glijden geluidloos weg van dit bijzondere eilandje onder de rook van Guadeloupe. Het is een mooie gelegenheid om de 'man overboord procedure' te oefenen en nadat we de koffie op hebben gaat de joon met aangelijnde reddingsboei over de reling. Met deze zonnige, ideale omstandigheden gaat het volgens het boekje, we hopen het echter nooit in de praktijk te moeten toepassen. Deshaies, spreek uit Dee-ee, is de plaats waar we op aan koersen. Het heeft een prachtige baai en je ligt er goed beschut. We liggen er niet alleen en zien weer bekende schepen om ons heen. Op de wal hebben ze bij een leuk tentje Leffe bier van de tap, we zijn er niet weg te slaan! Ook horen we nog Nederlands spreken en gaan d'r maar gelijk bij zitten. Ko, Marjolein en dochter Linde, die voor een korte vakantie haar pittige functie bij de INGbank maar even gelaten heeft voor wat het is. K. en M. genieten van het geld dat ze verdiend hebben met de verkoop van hun bedrijf aan een jong stel in Lelystad. Als ik naar hun namen informeer kan ik zeggen, "Das nou ook toevallig, want die hebben ons huis gekocht in de Hollandse Hout!" Verbazing alom, nog maar een Leffe! We eindigen met z'n allen bij een Pizzatent die verbazend goed blijkt te zijn. De tocht terug naar de boot met de dingy in het donker is nat, dat komt dit keer niet door hoge golven, nee 't kreng lekt gewoon weer.
De volgende dag besluiten we om eens goed onze benen te strekken en kiezen voor een, in de boeken aangegeven, middelzware 'hike'. Je kunt de rivier, die uitmondt in de baai oplopen tot aan een waterval. De rivier is bezaaid met enorme stenen en daar moet je je weg overheen maar zien te vinden.Het is een uitdagende belevenis en we klimmen en klauteren wat af, daarbij gaat het fors omhoog. Na meer dan twee uur zijn we bij de beloofde waterval en koelen af in de poel, de damp slaat eraf. We wassen en spoelen het zout uit onze kleren en geven ons zelf ook maar gelijk een beurt, wanneer en waar hebben we ook al weer voor het laatst kunnen douchen??? Deze maand in ieder geval niet en ook de vorige.......?! De terugtocht is makkelijker, via een weg bereiken we na een uurtje weer de bewoonde wereld en duiken gelijk de supermarkt in voor aanvulling van de ijskast. Met twee volle tassen staan we even later op de steiger die nu nat is en dat was ie niet toen we vroeg in de middag aanlegden. René is bezig in de bijboot als er joekel van een golf de baai inloopt en de steiger overspoelt. Ik kan nog net de boodschappen van de ondergang redden. Er loopt een giga swell en de golven beuken tegen de restaurantjes langs het korte strand. Aan boord hebben we er geen last van, je schommelt wat meer dan anders en daar slaap je toch lekker op! Een beetje op mijn verzoek gaan we de volgende ochtend naar Montserrat en laten Antigua aan ons voorbij gaan. Voordeel is dat het beter bezeild is. Het eiland Montserrat heeft een actieve vulkaan die in 1995 voor een dramatische uitbarsting zorgde en de hoofdstad Plymouth onder een metersdikke aslaag legde.
Het is nu een spookstad, alle huizen, hotels en andere gebouwen zijn verlaten, niemand mag er meer in. René vindt me een rampentoerist, ik zie het anders. Natuurgeweld en de gevolgen daarvan vind ik interessant, laten we het daar maar op houden. We vertrekken bijtijds en zeilen halve wind richting Montserrat. De vulkaan is al van grote afstand te zien en als we onder de rook komen ruik je duidelijk de zwavel. De oostkant is absoluut verboden water maar daar willen we ook helemaal niet zijn. We varen dicht onder de kust en kunnen op deze manier nog iets van de bedolven stad zien. Hotels van vijf verdiepingen waarvan alleen de bovenste twee boven de oppervlakte van stenen, as en zand uitsteken. Alleen het torentje van de kerk, verder daken van huizen, totaal bedolven .
Het is een bizar gezicht, hele nieuwe appartementen complexen, alles verlaten, niemand mag, al jaren niet, terug naar zijn huis of kantoor. Ook in de jaren daarna 2003, 2006, 2008 en recent nog in 2010 zijn er uitbarstingen geweest. We varen door naar Little bay en gaan voor anker in 10 meter diep water vlakbij een hoge rotswand waar de deining met geweld tegen te pletter loopt. We zijn de enige zeilboot en aan de wal staan wat armetierige houten gebouwtjes. Hier, aan de veilige kant van Montserrat, ver weg van de Soufriere Hills vulkaan moet de nieuwe hoofdstad 'Little Bay' verrijzen.
Het is al weer zaterdagochtend als we gewapend met film en foto camera de wal opgaan. Er staat een chauffeur-gids die ons wel het eiland wil laten zien. Hij vraagt een erg hoog bedrag in US $ en laat geen ruimte voor onderhandeling. We bedanken voor de eer en zoeken even verder. Een normaal stadsbusje brengt ons voor enkele EC ( East Caribbean $), éénderde van de US $ al een heel eind richting 'verboden stad' Plymouth.
Als de chauffeur hoort wat we willen laat hij z'n normale tour gaan en belooft ons een interessante rondrit. Het is een aardige kerel en we hebben alle vertrouwen. Voor nog geen kwart van z'n voorganger start hij z'n comfortabele busje. Als eerste brengt hij ons naar een mooie buitenwijk, een soort Beverly Hills en wijst ons het huis van een zekere Sir George Martin, voormalig EMI record producer die heel veel voor het eiland Montserrat gedaan heeft. In 1978 liet hij een ultra moderne opname studio bouwen, AIR studio's waar vele wereld sterren, groepen en zangers hun muziek kwamen inspelen en inzingen. Elf jaar lang kwamen de sterren over de vloer. Jimmy Buffet, Dire Straits, Olivia Newton John, Paul McCartney, Stevie Wonder, The Police, Elton John, The Rolling Stones, Sting, Eric Clapton, Sheena Easton, Earth, Wind & Fire, Duran Duran , Lou Reed en de lijst gaat nog veel verder. Sommigen werden geïnspireerd door de actieve vulkaan zoals Jimmy Buffet met "Volcano" ( I don't know where I'm gonna go when the volcano blows) Ze liepen in en uit en sliepen in het 'Vue Point Hotel'. Op 17 september 1989 werd het eiland getroffen door de orkaan 'Hugo' en de studio werd vernield en is sindsdien niet meer in gebruik. Verder gaat onze tocht en even later staan we voor de bedolven stad. Sinds de uitbarsting van 1995, de vulkaan was 400 jaar niet actief geweest, is de stad meerdere keren getroffen en elke keer werd de hele stad schoongemaakt en mochten de inwoners weer hun huizen betrekken. In 2005 na weer de zoveelste asregen was het 'Vue Point Hotel' weer helemaal opgeknapt, Carol en Cecile Osborne, de eigenaren hadden 2500 vrachtwagenladingen met vulkanische as laten verwijderen van hun complex en uit het zwembad. Ze hadden de strijd weer gestreden en hoopten dat ze nu gevrijwaard zouden blijven van nieuwe ellende. Het nieuwe jaar was volledig volgeboekt. In 2007 kwam het echter weer in de z.g exclusion ( gevaren) zone en moesten hun deuren sluiten. We lopen er rond en kunnen ons voorstellen hoe de eigenaren zich gevoeld hebben. De meest prachtige huizen en luxe appartementen in de omgeving. Er mag niet meer in gewoond worden, leeg, verlaten, verboden gebied. De golfbaan, één van de mooiste van de hele Carieb, nu bedekt met metersdikke vulkanische as en zand.
We waren al gewaarschuwd door zeilers die er geweest waren, je wordt er niet vrolijk van en zo is het. Voor 1995 had Montserrat 11000 inwoners, nu zijn er nog 4522. Alle Amerikanen, Canadezen en Engelsen die er zomerhuizen hadden zijn vertrokken, ze mogen hun Beverly Hills-achtige optrekjes niet meer in, ze liggen in de gevarenzone. De laatste uitbarsting was in 2010, sindsdien is het rustig maar voor hoe lang? Onze gids heeft het allemaal meegemaakt en blijft er redelijk nuchter onder. Ja, het leven onder de rook van een actieve vulkaan is niet makkelijk. Dan komen we bij een kleine rotonde, de eerste die ze op Montserrat maakte, niemand wist hoe ze die 'nemen' moesten, zelfs de arbeiders die hem gemaakt hadden, hadden géén idee! vertelt onze gids en hij lacht er nog smakelijk om. In zijn busje hangen bij elke zitplaats toeters met zo'n zwart rubberen blaasbalgje, zo'n ding dat je aan je kleinkind geeft als hij voor het eerst zonder zijwieltjes aan z'n fietsje z'n kunsten komt laten zien. Een mooi gestileerd plaatje met sierlijke letters op zijn, met hoogpolig roze tapijt beplakte dashboard, geeft uitleg: For getting off this bus, press black bulb ONCE!, shouting is out of style!
We doen géén van beide, hij zet ons keurig weer af bij de haven waar we in een houten strandtent ons eerste biertje pakken. Er hangt een 'artist impression' van hoe de nieuwe stad en de haven moeten worden maar dat zal nog wel even duren. Ze zijn al begonnen......... met een Cricket veld en volgens veel Monserratianen heb je eigenlijk niet meer nodig.
Beer

1 opmerking: