vrijdag 13 april 2012

Nevis en St. Kitts

Van zondag 8 april 258ste dag tot dinsdag 10 april 260ste dag Er moet ruim veertig meter ketting ingedraaid worden en het is René zijn beurt. Dan staat het zweet echt op je rug en niet alleen daar, dat verzeker ik je. Toch maar eens kijken wat zo'n elektrische kost! Maar ja, hij is pas jarig geweest. Zodra we los zijn rollen we de genua uit en de omstandigheden kunnen gewoon niet mooier. Windje, van schuin achter, zonnetje en een temperatuur, die ze in ons landje als een hittegolf zouden kwalificeren. We glijden met een mooie vier knoopjes door het heldere water van de Caraïbische zee. Beneden ons, in het diepe blauw, is de wereld van de stilte. Bij ons in het kuipje de warme stem van Charles Aznavour, zoals hij 'SHE' zingt! en even later gevolgd door 'Yesterday when I was young' dan shuffled ons laptopje verder door z'n repertoire, 'Non, je n'ai rien oublié en 'Il faut savoir'. De zondagochtend is helemaal compleet. Na enkele uren, waarin koffie en twee gebroken vislijnen met verlies van visje, de enige afwisseling zijn, doemt er een grote rots aan stuurboord op. REDONDA, bijna twee kilometer lang en 300 meter hoog. Het heeft een bijzondere geschiedenis.

 In 1865 werd er fosfaat ontdekt en werd er begonnen met delven. Het werd een succes en er werkten 100 mensen op het eilandje in de hoogtij periode. In 1914 stopte dit alles en het eilandje raakte in verval. Niemand had het eiland echter ooit geclaimed. Dat deed Matthew Dowdy Shiell, een rijke Ierse koopman die op Montserrat woonde. Nadat zijn vrouw hem acht dochters had geschonken kreeg hij eindelijk een zoon en hij wilde een koninkrijk voor z'n oogappeltje. De dochters moesten maar gaan trouwen! In 1880, zijn zoon was toen vijftien jaar ging hij met de Bisschop van Antigua en enkele goede vrienden naar de rots en liet de Bisschop zijn zoon kronen, Koning Filipe de eerste van Redonda was een feit. Ze hadden een prachtige dag op de rots en consumeerden veel alcohol. De jonge koning ging later naar Engeland en werd een briljant science fiction schrijver. Zeer gewaardeerd door de literaire kopstukken uit die tijd, waaronder H.G.Wells. Hij wilde erkenning van zijn titel door het Britse Gouvernement maar daar zagen ze niet zoveel in, ze negeerden hem. Later, om hem rustig te houden gaven ze hem een bescheiden pensioen voor zijn aandeel in de literatuur. In 1947 overleed Shiell. Zijn titel had hij, toen hij zijn einde voelde naderen, overgedragen aan een bevriend schrijver, John Galsworth, Koning Juan de eerste. Deze was de kroon echter niet waardig. Meerdere keren ruilde hij z'n titel voor bier en probeerde, zonder succes overigens, het koninkrijk te verpatsen! Zo gaat het verhaal nog heel lang door, meerdere beroemde schrijvers hebben de titel gehad. Geen land ter wereld erkent het 'Kingdom' en iedereen zou de titel opnieuw kunnen claimen. Het staat wel in de boeken als 'Kingdom of Redonda'. Ondertussen varen wij statig langs de immense rots, nu verblijfplaats voor honderden vogels, die boven de rotspunt zweven. Restanten van bewoning zijn nog maar nauwelijks te zien, verder wat bomen en droge planten en struiken. De hoge deining van de oceaan beukt tegen de rotsen en laten een fontein van opspattend water achter. Het eiland Nevis komt aan de horizon en we moeten iets doen aan de zeilvoering om vóór het donker bij de hoofdstad Charlestown te zijn. Grootzeil en fok worden ingezet voor de eindsprint. We redden het en terwijl we een mooring oppakken, één van de bijna honderd!, die ze hier verankerd hebben, gaat de zon achter een goudgeel gekleurde wolk en verdwijnt achter de horizon.

Goed dat we vanmorgen de ijskast nog gevuld hebben met biertjes, ze zijn goed koud en smaken.....mmmmm. Tweede Paasdag gaan we de wal op maar wat we zien is niet om blij van te worden. Nevis is voor ons een teleurstelling. Armoedig en heel veel leegstand. Verschillende mislukte projecten, hotels aan het strand waar de geitjes vrolijk, die wel, door de receptie banjeren, geen glas meer in de ramen en het gras meters hoog in de bevuilde tuinen. Wat zien we toch grote verschillen tussen de eilanden, bij de één welvaart bij de ander duidelijk armoede. Er is zelfs niet een tentje te vinden voor een kop koffie. Wel is er een supermarkt open tot 12.00 uur, dus we slaan maar snel wat boodschappen in en zijn sneller dan verwacht weer terug aan boord. Middagje verplicht lezen! Het kan ook niet elke dag feest zijn. De volgende ochtend, het is al weer 10 april gaan we water tanken bij de pier waar de kleine veerboten aankomen en van vertrekken. Je ligt er niet erg lekker. Door de forse deining die de baai inloopt houden we de landvasten op maximale lengte en alle stootwillen tussen wal en schip. Desondanks kost het ons toch een stootwil, die de moed opgeeft en de enorme druk en stress die op hem wordt uitgeoefend niet kan weerstaan.
Z'n jarenlange bewaarde lucht vermengt zich met de buitenlucht en er blijft slechts een mager scharminkeltje van het eens zo rond buikige ding over. In de eerst volgende haven zullen we een mooie rustplaats voor hem zoeken, waarschijnlijk zo'n rijdende containerbak, waar hij in het donker tussen lege drankflessen, restanten lobster, sinaasappelschillen, kapotte slippers en oude kranten zijn laatste dagen kan slijten. De tijden van trots aan de zeereling van de 'Robeyne' bungelen in exotische havens is voorgoed passé, ja het leven van een stootwil kan hard zijn, sterker nog... moet hard zijn!, anders tel je niet meer mee! We zeilen naar St.Kitts, wat eigenlijk Saint Christopher heet. De hoofdstad, Basseterre heeft een jachthaven en daar gaan we uiteindelijk ook wel naar toe. Echter, het zuidelijke gedeelte van St.Kitts heeft magnifieke duik en snorkelbaaien en die verleiding kunnen we niet weerstaan. Nog vóór de lunch ankeren we in één ervan: Bug's hole,vlakbij een roestig wrak van een, ooit op de rotsen geworpen vissersboot. Op de steile helling vlakbij horen we een geitje mekkeren, of doen lammetjes dat alleen, kortom het lijkt wel of het beest iets kwijt is, de weg of wellicht z'n moeder. Hoe we ook turen met de verrekijker in het dichte struikgewas, we zien niks. Het wrak op de kust trekt natuurlijk de aandacht, daar willen we meer van weten. Met duikbril en camera gaan we erop af. Het ligt geroest, gedeukt en gebroken tegen de rotsen. De oceaandeining spoelt door het ruim. We weten niets van de geschiedenis omtrent dit trieste overblijfsel van wat ooit een vissersboot was. Hurricane 'Hugo”??

Navigatie foutje in de nacht?? Wellicht horen we het nog van iemand de komende dagen. Het is een mooi duikobject en het ruim zit vol vis. Dat zat het vroeger natuurlijk ook, maar deze leven nog en kunnen er gewoon weer uitzwemmen. We maken foto's en René filmt vanuit onze dingy. Terug aan boord besluiten we hier maar de nacht door te brengen, zo mooi en zo rustig, we zijn de enige boot in de baai. We installeren ons onder een zonnescherm met boek en bier als er in de verte een zeilboot voorbij vaart. Dan zien we dat het plotseling z'n koers wijzigt en duidelijk onze kant op komt. Niet alleen dus! Met de verrekijker volgen we z'n bewegingen als het dichterbij komt. Maar kijk nou, het zal toch niet..........Nee, dat kan niet, die zitten op Antigua.......... Maar je zou toch zweren dat het de...........drie zalingen en dat molentje achterop, neehhh, dat kan niet die zitten voor de wedstrijden op Antigua, maar ik ben toch niet gek.............hoewel........... ......sprekend........verdomd.........die hoed!!!.....

De 'Zsa Zsa' !!, het kan niet missen. Met grote snelheid komen ze de baai binnenvaren. We zwaaien en even later staat George met een brede grijns achter het stuurwiel van zijn mooie Grand Soleil. Melanie, de kinderen Lotte en Puck op het voordek. Jongens wat leuk. Sinds Suriname niet meer gezien en nu ineens zij aan zij in een baaitje van St.Kitts. Het weerzien is hartelijk en heerlijk. Even snel worden wat ervaringen uitgewisseld, alles goed? Ja, bij jullie ook? Ze hebben een afspraak met vrienden een baai verderop, ja, dat kan hier allemaal. We spreken af snel een borrel met elkaar te drinken, ze blijven de komende dagen in de buurt. Ze verdwijnen weer net zo snel al ze gekomen zijn en even later zitten we weer met boek en bier onder het zonnescherm. Een grote zwerm vogels trekt de aandacht, hoog in de lucht, duidelijk op de thermiek zweven ze hun rondjes, zien ze vis? Duiken ze straks met z'n allen in zee? Nee, de zon gaat bijna onder en we zien ze massaal naar de bomen op het eiland gaan om er de nacht door te brengen. Een enkele late komt nog haastig aanvliegen, dan is het luchtruim leeg. Wij duiken het keukentje maar in en even later komen de geuren van gebakken uien met knoflook omhoog dwarrelen en niet veel later smullen we van een lekkere pasta terwijl heel toepasselijk, 'All by myself'' van Celine Dion door de baai schalt, dat mag, we zijn alleen en de geitjes zullen wel geen bezwaar maken. Beer.

Nog enige foto's van de afgelopen tijd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten