Donderdag 5 juli, 347e dag en Vrijdag 6 juli, 348e dag.met prachtige foto's van de Scilly's

Donderdag 5 juli, 347e dag.

Direct na het ontbijt willen we vertrekken om meer van de Scilly´s te gaan bekijken.

Mike, de havenmeester komt nog langs en voor we het weten is het een uur later. Hij vertelt enthousiast over het leven hier en zou er nooit weg willen. Gisteren was Prince Charles nog hier, voor een dag, met de helikopter. De Royal family bezit half Zuid Engeland en de bijbehorende Scilly´s. We vragen hem nog wat informatie over de eilanden die we willen bezoeken. Mike weet alles en met een ´good luck guys´ start ie z´n buitenboordmotor en kunnen ook wij los van de mooring. Er staat weinig tot geen wind en met de motor bij is het slechts enkele uren naar de eilanden Tresco en Bryher. Er lopen buiten wel hoge zeeën als uitlopers van stormen verder op de oceaan. Vanaf open zee is het maar een smalle invaart en de hoge oceaan deining slaat spectaculair te pletter op de rotsen. We worden gewoon naar binnen geduwd en even later varen we de New Grimsby Sound in, een smalle baai tussen de eilanden Bryher en Tresco. Slechts enkele zeilboten liggen aan een mooring. We scharrelen naar eentje zo dicht mogelijk bij de ingang van het haventje, om de roeiafstand met de dingy zo kort mogelijk te houden. Als we de motor het zwijgen opleggen valt de rust als een warme deken over ons. Ongelofelijk, het is gewoon opvallend en we zijn er stil van. Wonen hier mensen? Is hier leven? Stilte is in onze wereld iets bijzonders aan het worden, we beginnen er bijna van te fluisteren. In de middag peddelen we met een beetje stroom mee naar de kant en beginnen aan een wandeling over Bryher. Kleine, uit granieten stenen gebouwde 'Hans en Grietje' huisjes, langs met bloemen gesierde landweggetjes. Het is van een heerlijke kleinschaligheid en eenvoud. Simpele houten kastjes, door pappa op een zaterdagmiddag in elkaar gezet, staan bij het hek, waar je plantjes, bloembollen of ' home made jam ' kan kopen. Doe het geld maar in een doosje, er is zelfs een kistje met wisselgeld.

De bewoners van de eilanden zijn niet rijk maar er straalt wel een tevredenheid vanaf. Fraaie en kennelijk met veel liefde onderhouden tuintjes met blauwe hortensia's, strak geverfde kozijnen in zeegroene kleuren en allemaal een papegaaiduikertje voor het raam, bijna het symbool van de Scilly's. Misschien ruziën ze elkaar wel de tent uit maar ik wil het niet zien en niet weten! Auto's zijn er niet, met een golfkarretje worden de enkele gasten van het ene aanwezige hotel van de boot opgehaald. We vervolgen onze weg en wandelen langs de grillige Noordkant van het eiland waar de hoge golven van de Atlantische oceaan, na een lange reis eindelijk te pletter lopen tegen de granieten rotsblokken. Hoog spat het wit schuimende water en de meeuwen scheren er krijsend omheen. Adembenemende vergezichten, de beroemde vuurtoren van Bishop Rock, heel in de verte. De andere eilanden liggen als op een landkaart voor ons. De ondiepere waters hebben turkoois blauwe tinten en de geel witte strandjes vormen een prachtig contrast. De ruwe granieten rotsen zijn bedekt met olijfkleurige korstmossen, een teken van schone lucht. Geen wonder, de veelal Westen winden komen over duizenden kilometers oceaan. Dezelfde wind die ons hier gebracht heeft. De natuur is van een ongekende schoonheid en alles is zo puur, zo niet betreden, zo 'unspoiled'. Het eiland geeft je het gevoel dat je de enige bent, die dit alles mag bewonderen en je zou zo maar uren op een rotsblok kunnen gaan zitten en over zee staren. Niks zeggen, alleen maar kijken en verwonderen, het spel van de golven, de vogels in hun vlucht, de voorbij glijdende wolken........ Maar dat doen we niet, de kroeg lokt, dorst hebben we en versnellen onze pas. Terug aan het haventje, wat die naam nauwelijks verdient, staat een kroegje en in de late middagzon genieten we van heerlijke pint op het simpele terrasje. Vissers scharrelen wat op de voor anker liggende bootjes, er komt een tractor van het land en de man zwaait naar ons. Genoegzaam heffen we ons glas, het leven is goed op de Scilly's. De barman komt naar buiten, ze gaan sluiten, als we nog... ja we willen nog, hetzelfde please. Na de bestelling wordt het bordje op de deur omgedraaid, 'closed', maar we mogen rustig blijven zitten en dat doen we dan ook. Het tij kentert en langzaam zie je de bootjes op de stroom draaien. Voor ons tijd om de 'Robeyne' op te zoeken. Roeien tegen de stroom in, is, zal ik maar zeggen, niet echt 'ons ding' ! We hebben elk een liter bier naar binnen zitten klokken in de zon, maar alsof het niet genoeg is gaat aan boord de kurk van de fles, voor René een vierkante met daarop in dikke letters JONGE en voor mij een ronde met daarop in dikke letters Zeer OUDE Genever, beide van de erven Lucas Bols, Amsterdam 1575. Het is nog steeds oorverdovend stil. De vlaggen hangen werkeloos, slapjes naar beneden. Het water weerspiegelt de kleuren van de lucht, zachtjes kabbelt het water langs de romp van ons varende huisje. René vraagt wat voor muziek ik wil... klassiek... het is een moment voor klassiek..........pianoklanken van Frederic Chopin galmen over het water....de Raindrop Prelude........nog maar een slok van de erven Bols.....een jaar is lang, driehonderd vijfenzestig dagen.......... en vooral nachten van huis.....stemmen en beelden van kleinkinderen als ik m'n ogen sluit.....nocturne in flat e majeure......skypen! we kunnen even skypen, de verbinding is goed nu...... beelden vanuit de vertrouwde huiskamer........ja , het einde komt in zicht..... nog een kwestie van weken. René fluit naar de hond.....Layco, z´n vriend gelijk onrustig...begrijpt niet.... gaat op zoek naar baasje....Inmiddels de betoverende stem van Inessa Galante, het Ave Maria.............het glas bijvullen, de fles is nog niet leeg.......Oost -West, thuis .... nog even....... nog niet. Wat hebben we veel meegemaakt, veel gezien, veel beleefd, ervaren, genoten............Een hoofd barstensvol herinneringen, aan grijsgroene oceanen en verre kusten....... Nu de verrukkelijke klanken van Brahms........nog een slok...op één been kan je tenslotte niet lopen, nietwaar?..... op twee inmiddels ook niet meer......heimwee water noemen ze tranen ook wel eens..........Filipa Giordano met Bellini Norma........het zachtzinnige maanlicht betovert de baai...............gedachten in ruimte en tijd........de Minutenwals van Chopin........geef die fles nog maar even.........muziek maakt de ogen vochtig............een jaar is lang. Ons anker viel in warme wateren..........hopelijk wij in warme armen.................shit,..... is die fles nu al................... leeg.

Beer.

Vrijdag 6 juli, 348e dag.

Goedemorgen! Vandaag staat het eiland Tresco op het programma. De te roeien afstand met ons bootje is aanmerkelijk langer. Als we bijna bij het haventje zijn krijgen we nog een sleepje van drie Belgische zeilers. Kleine motorboten brengen net wat dagjesmensen aan land. Veelal natuurliefhebbers en vogelaars, behangen met verrekijkers en niet te tillen fototoestellen met super grote telelenzen. De eerste stop is de ´Sub-Tropical Tresco Abbey Gardens. Voor Flora liefhebbers een absolute must. Een zeer excentrieke en puissant rijke Engelsman, Augustus Smith begon in 1834 met het verzamelen van bomen en planten vanuit de hele wereld. Voor zichzelf bouwde hij een klooster waar hij zelf in ging wonen. De goede man is nooit getrouwd maar stond erop dat zijn neef en diens vrouw zijn werk zouden voortzetten. Vele generaties bouwden verder aan de tuinen die groter en groter werden. Alles in de open lucht, veel exotische planten gedijen hier goed door het milde klimaat vanwege de warme Golfstroom. Mexicaanse Yucca's, 'Lily-of-the Valley' trees, Chinese papierplanten etc.etc. En dan de bekende? Liliacae hesperoguucca whipplei, hoef ik toch niet uit te leggen hè, die plant die maar eens in de twintig jaar bloemen geeft, nou die bloeide hier en de plant groeide vier meter in lengte in twee weken, alles volgens het Guinness Book of Records.

De tuinen hebben ook nog een mooi hal waar alle boegbeelden van de verongelukte en gestrande schepen op de Scilly's zijn bijeengebracht.

Gigs in de Scilly's:

Gig racing is de belangrijkste sport hier op de eilanden en een attractie voor de toeristen. Gigs zijn smalle roeiboten waar zes personen aan de riemen trekken, de zevende, een stuurman geeft aanwijzingen en stuurt, ja das, logisch hè. Gedurende de hele zomer racen de vrouwen op woensdagavond en de mannen op vrijdagavond. Volgboten met supporters en belangstellenden begeleiden de Gigs op gepaste afstand op weg naar de finish. Het is heel spectaculair en spannend, vooral als er buitengaats hoge zeeën staan. In Nederland kennen we de Harlingen-Terschelling race, te vergelijken met dit gebeuren. De boten werden vroeger gebruikt om loodsen naar schepen te brengen, als reddingsboot om schepelingen van hun gestrande schepen af te halen en om de bemanning van vuurtorens af te wisselen. Het oudste exemplaar wat nog wekelijks gebruikt wordt is de Gig 'Bonnet' gebouwd in het jaar 1830 ! In 1990 zijn ze begonnen met de Wereld kampioenschappen voor Gig racing op de Scilly's met 19 boten. In de jaren die volgden kwamen er ook van het vaste land boten bij. Het aantal groeide naar zeventig Gigs. In het jaar 2005 won de club ´Caradon´ komende van het vaste land voor de tiende keer de race met aan boord een roeier van over de vijftig jaar oud. In 2007 namen 103 boten deel aan de race. Ook in dat jaar wonnen de mannen van ´Caradon´met hun Gig ´Millers Daughter´, voor de twaalfde keer in dertien jaar.

Op onze wandeling verder over het eiland proberen we nog Puffins ( papegaaiduikers) te ontdekken. Het zou nog kunnen. Ze komen alleen aan land om te broeden. Slechts één ei. Eind juli hebben ze de eilanden weer verlaten om de rest van het jaar ver weg op zee door te brengen. We hadden ze graag gezien. Het zijn clowneske vogels met een papegaaienbek en hun wat onbeholpen landingstechniek schijnt lachwekkend te zijn. Helaas, dit keer niet. Wel genoeg andere vogels, volgens de 'Bird Spotter's Checklist', dat we in het Scilly Guidebook tegenkomen, zijn er 62 verschillende exemplaren te 'spotten' en dat zijn dan de A-residents en B-Summer Visitors. In de winter komen er nog zo'n dertigtal C- Migrants bij. De weg langs de kust is weer van een ongekende schoonheid. Op een bankje rusten we even uit. De Scilly Guide book nog maar even inzien, we willen niets missen van ons verblijf hier. Zo snel zullen we wellicht niet terugkeren naar dit bijzondere oord. Op bladzijde één staat het al: 'What is there to do in Scilly? '…..'For a start, how about looking at the sea?...... Nou dat doen we, turen in de verte, overzee naar de horizon, blik op oneindig..........

de dichter W.H.Davies schreef het al zo mooi:

What is this life if, full of care,

We have no time to stand and stare?

Enzo is het! 

Beer