vrijdag 22 juli 2011

afscheidsparties

De laatste week voor ons vertrek staat helemaal in het teken van de boot
inladen, boodschappen doen en natuurlijk afscheid nemen. Vele gezellige
etentjes en avonden.
Afgelopen zondag waren we te gast bij Roelie en Coen voor de
afscheidsborrel van Coen voor de Groningse vrienden.
Bernard greep zijn kans en vertelde ons het hier onderstaand, waar
gebeurde verhaal.
Morgen worden we uitgezwaaid.......


Vlak voor ons vertrek zat ik aan boord van de Robeyne, verscholen achter
de buiskap, want het druppelde een beetje, nog een laatste klusje te klaren toen er wat mensen de steiger op kwamen lopen. Ze hadden me niet in de gaten, want zoals ik al zei, ik zat achter de buiskap verscholen.
Bij de Robeyne stonden ze even stil "Wat is dit nou voor een raar zwart pieremegoggeltje", hoorde ik de vrouw tegen haar man zeggen.
Ze kwamen duidelijk uit de buurt van Rotterdam.
"Ik vind die witte veel mooier", ze doelde klaarblijkelijk op de overige
tupperware-boten die bij ons aan de steigers liggen, met van die blauwe door tante Truus gebreide wollen hoesjes om de stootwillen.
"Zwart vind ik zo somber, 't is zeker gebouwd in Noord-Groningen".
Pieremegoggel, pieremegoggel, dacht ik, laat René het maar niet horen,
die had vast en zeker de restanten van de kattenbak naar hun hoofd geslingerd, dan wel een verbale stortvloed van minder mooie woorden hun richting geuit.
Hoewel de Robeyne niet mijn schip is voelde ik toch de vernedering die haar was aangedaan, ze was gekrenkt. Nou gebeurd dat bij schepen wel vaker, maar dit ging erder, gekrenkt tot diep in haar kiel.
Het bewuste echtpaar scharrelde nog wat verder de steiger op en het commentaar van met name de vrouw over van alles en nog wat schalde door ons zo rustige Parkhaven.
Inmiddels was ik klaar met de werkzaamheden, kwam achter de buiskap tevoorschijn en staande in de kuip zag ik het stel weer terugkomen.
Alles was verkeerd aan ze, en van alles te. Te lang haar, te veel goud, te korte rok, te schelle stem. Hij nam als eerste het woord, waarschijnlijk om indruk te maken om te laten zien dat hij verstand van zaken had. Wellicht waren ze zich aan het oriënteren om op termijn zelf een schip aan te schaffen.
Dit is zeker een Oud Hollandse Praam, gebouwd in een van die mooie IJsselmeerstadjes.
Aangezien de belediging over ons mooie schip bij mij nog nagalmde had ik eigenlijk helemaal geen zin om serieus op de man zijn statement in te gaan.
"Nee, niks Hollands aan hoor" zei ik, "dit schip komt uit China".
"Uit China??? zo horie dat Bep" zei hij tegen z'n wederhelft.
"Ja riep ik, 't is gemaakt in PING-WANG, dat ligt 350 km van de grens van Mongolië. Gekocht als bouwpakket en het is op een vrachtwagentje hier naar toe
gekomen. Een hele reis hoor, vijf en een half duizend kilometer door China, dan
Kirgizië, Tadzjikistan, Turkmenistan, Azerbeidzjan, Armenië naar de Zwarte Zee, daar hebben ze het schip in elkaar gezet, toen de Zwarte Zee overgestoken en in Oekraïne weer in elkaar gezet. Toen verder over de weg door Roemenie, Slowakije, Tsjechië en Duitsland hier naar de Flevopolder.
Twee Chinese chauffeurs, om elkaar af te wisselen, ze hebben hier koffie
gedronken en zijn gelijk weer terug gereden. We hadden nog twee mooie Delftsblauwe molentjes voor ze gekocht maar die wilden ze niet hebben. " Die maken ze in de fabriek naast ons", hadden ze groepen. "We worden er mee dood gegooid".
"Zo,zo", ze stonden met open mond te luisteren, "zo, zo, uit China" zei de man. "Dat is toch dat land met die mensen met van die schuine oogjes???" "Ja" zei ik.
"Dan mag ik hopen dat je mast er recht op staat!!!!!!"
"En waarom hebben jullie twee zeilen voorop"riep Bep. Ze wilde ook een
duit in het zakje doen.
"Nou, kijk mevrouw"zei ik, "1 om links af te gaan en de andere om rechts af te gaan en dat grote zeil is om recht door te varen".
Ze knikte instemmend. "En dat schattige witte molentje achterop, waar is
dat nou goed voor"
"Nou" zei ik "dat is nou leuk dat u dat vraagt mevrouw", ze glunderde helemaal. "Kijk, dat heeft u goed gezien, dit is namelijk een heel bijzonder schip. Het is een Duits-Chineese uitvinding van Herr Dr. Ing. Hartmut von Lippe Biesterveld, waarschijnlijk nog een bastaard zoon van wijlen Prins Bernhard, gevlucht naar China om een beetje de roddelpers te ondlopen.
Het is gebouwd volgens het HYDRO-Dynamische Concept, u kent het principe
van de draagvleugelboot"?????. Ze knikten allebei volmondig.
"Kijk, bij weinig wind zetten we de motor aan en dan duwt die propellor
(u noemt het een schattig molentje) het schip uit het water. Het wrijvingscoëfficiënt in combinatie met de bovenwindse zeilkracht geeft een 100% lift, zodat we de rompsnelheid met de factor 10 kunnen verhogen. De vliegende vissen kunnen ons dan net bijhouden.
We HYDROPLANEREN, want je kunt het geen varen noemen, volgende week met die schip naar New York, want een oom van de eigenaar die daar woont is jarig en we zijn voor het einde van de bouwvakvakantie weer terug".
"Ik blijf het toch een somber bootje vinden"zei Bep. "Zo helemaal zwart. Ik vind die witte veel mooier".
"Nou, sputterde ik tegen, dat heeft een reden. Kijk mevrouw, ja de meeste schepen zijn wit en dan zwart van onderen, en dit concept is precies andersom, zwart van boven en met een wit onderwaterschip.
Dat is een hele bewuste keuze mevrouw, gedaan uit veiligheid, voor het uitsluiten van aanvallen van Orca's".
"Aanvallen van Orca's????"
Nou had ik de volle aandacht van meneer, want hij had een aquarium met guppies, zwaarddragers en maanvissen en wist alles van vissen. "Kijk" riep ik "met een witte onderkant denken de Orca's dat we een dooie Orca zijn, want die draaien dan met hun buik ondersteboven op het water en dan komen ze niet bij ons in de buurt.
Nou knikte de man instemmend, hij had ook wel eens een dood guppie op z'n kop in z'n tropische bak gehad en dat was inderdaad heel anders van kleur.
"En hoe vinden jullie nou je weg, zo helemaal naar Amerika???"
"Nou mevrouw, heel makkelijk. We varen gewoon van de ene boei naar de
andere, alleen liggen ze soms wat ver uit elkaar".
"En slapen en eten en drinken, hoe gaat dat dan allemaal??"
Ik legde het zo goed mogelijk uit, want ik begon toch wel sympathie voor
het stel te krijgen. Maar na mijn uitvoerige uitleg over schuingaan, huizen hoge golven, zeeziekte, aanvaringen, omslaan, lekkages, ontmastingen, scheurbuik, aanvallen van piraten, klapgijpen, weken lange windstiltes, orkanen en ander ongerief keek Bep haar mannetje aan en zei: Zullen we dan toch maar een sta-caravan kopen Kees, maar dan wel een witte hoor.
Zwart vind ik niks.

Beer

2 opmerkingen:

  1. We stonden wel niet op de kade bij het afscheid, maar wensen jullie toch een goeie reis en behouden thuiskomst.
    Jos en Toos

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb me overigens rot gelachen om het waargebeurde verhaal! Bij dat gesprek had ik graag geweest.

    BeantwoordenVerwijderen