Vertrek en op weg!

Eindelijk is het dan zo ver. Het is maandag 25 juli en de steiger staat vol met enthousiaste uitzwaaiers. We hebben er goed aangedaan om later te vertrekken. 8 beaufort op de Noordzee is geen pretje en we willen het leuk houden, ook dat hoort bij goed zeemanschap, veiligheid voor alles. De laatste kussen en hugs , met hier en daar een traantje en we zijn los, nog even volgestopt met brieven, kindertekeningen en andere hartverwarmende zaken. Er wordt zowaar nog een lied gezongen met als laatste regels “ als jullie straks op 't water zitten, en 't heimwee groter dan je dacht, weet dan dat in Parkhaven, de hele meute op je wacht.....(Op de wijs van: toen wij van Rotterdam vertrokken.....)

Het is al bijna donker als we de pieren van IJmuiden achter ons laten en de Robeyne haar neus vrolijk in de golven steekt, als een paard steigert ze tegen de laatste hoge golven van de depressie storm en het zoute water streelt haar huid. De wachten worden ingedeeld, het wordt een koude nacht met af en toe regen, 4/5 beaufort.

De dinsdag is niet veel beter. Rene houdt zich bezig met de navigatie en sudoka. Coen verzorgt de muziek en plots klinkt Ede staal met ” 't kleine huuske an de diek “ over de Noordzee en als even later de “ Tennessy wals “ gezongen door Eva Cassedy ons gezellige kuipje vult heb ik het niet meer. Nu al sentimenteel en de reis moet nog beginnen!
En weer wordt het nacht en in de verte glinsteren de lichtjes van Boulogne sur mer. Over de marifoon gesprekken tussen een aantal zeilboten van de vereniging van toerzeilers, duidelijk voor het eerst begonnen aan een oversteek naar Ramsgate ( G.B.) Ze hebben om de twee uur contact met een soort flottielje-leider en het doet me denken aan mijn eigen eerste oversteek.
Het Engelse Kanaal waar we nu in varen is het drukst bevaren gebied ter wereld en we zijn dan ook blij met onze moderne navigatie apparatuur, zeker 's nachts kan het moeilijk zijn.We varen op een digitale zeekaart, die Rene op zijn laptop heeft gedownload. Daaraan gekoppeld een GPS ( Global Position Systeem ) zodat je jezelf ziet varen op de kaart. De Robeyne is een klein rood pijltje, dat zich over de kaart verplaats. Daarbij is er sinds kort A.I.S ( Automatic indentification system ) Alle grote zeeschepen boven een bepaald tonnage zijn er mee uitgerust en zenden informatie uit met hun positie etc. We kunnen dan precies zien: hun voorliggende koers, hoe snel ze varen en vooral of ze op een aanvaringskoers liggen. Als ze binnen een bereik van 5 mijl zijn ,geeft de laptop een signaal en kunnen we onze koers aanpassen. Vissersschepen hebben vaak geen AIS omdat ze hun positie niet willen prijsgeven, het blijft dus een kwestie van goed in het donker blijven turen om alle scheepsbewegingen in de gate te houden.
Over de marifoon nog een bericht over een klein zeilschip dat wordt vermist, tot drie maal toe horen we deze Pan, pan oproep met opgaven van de laatste positie. Het is ver van ons vandaan, zeker 6 uur terugvaren. Gelukkig horen we later in de nacht dat het gevonden is en worden de zoekacties gestaakt.
In de vroege ochtend vliegt een klein volgeltje rond ons schip en even later landt ze op de buiskap.
René op zoek naar het vogelboekje, maar voor dat hij het gevonden heeft is ze weer vertrokken op weg naar..... Het was een groenling, we weten het zeker. Er komt nog meer uit de lucht naar ons toe, dit maal een helicopter van de Franse kustwacht die 'even' een kijkje komt nemen. Erg laag, ik denk zo,n drie mastlengtes, blijft hij klapwiekend hangen en de piloot zwaait enthousiast naar ons varende huisje daar beneden. Dan helt het toestel naar voren en met een laatste' handje omhoog' verdwijnt hij net zo snel als dat hij gekomen was, de Robeyne met klapperende zeilen achterlatend, we gingen net zo lekken! Maar al gauw bollen de zeilen en ligt ons geweldige schip weer op koers. Coen maakt een heerlijke maaltijd en we genieten van de rust op zee .Aan de uitgerolde vislijn spartelt een klein makreeltje maar bij het binnenhalen kiest ze eieren voor haar geld en verkiest ze het zilte nat voor de tefal koekenpan! Jammer, volgende keer beter. Tijdens happy hour gaan we door de Greenwich meridiaan en we zijn nu op het westelijk halfrond.
We lezen, controleren de navigatie, houden uitkijk, trimmen de zeilen, eten , drinken, praten en filosoferen over wereldproblemen en dromen over verre exotische bestemmingen terwijl Robeyne trouw haar mijlen maakt voortgestuwd door een flauwe koelte ( windkracht 3 ) Een visserman uit Port en bassin ( klein haventje bij Caen) kruist onze koers en we varen dicht langs hem heen, hij sleept zijn net over de bodem, een zwerm meeuwen begeleiden het schip in de hoop op een maaltje.
We gaan de laatste nacht in. Een prachtige zonsondergang maakt ons stil. Coen en Rene berekenen of we met het laatste tij Cherbourg kunnen binnenlopen, de wind kakt in en het wordt nog spannend, anders moeten we voor anker onder de kust en het volgende tij afwachten. De motor aan is geen optie, we gaan voor het ware zeilen, stil glijden we door de nacht met een fonkelende sterrenlucht, het kielzog licht op door het fluoriserende water, afgestorven alg weet Coen me te vertellen en als voormalig stuurman van de grote vaart geloof ik hem op zijn woord. Als het licht wordt is Cherbourg in zicht en dan moet de motor er toch echt even bij. Om 07.00 zijn we tussen de pieren van deze in de W.O 2 zo zwaar gebombardeerde havenstad , vlak bij de stranden Utah beach en Omaha beach. D-day , 6 juni 1944, 5000 schepen, 11000 !! vliegtuigen en 150.000 mannen bestormden de Atlantic wal, hun leven wagend voor onze vrijheid. En dan varen wij nu naar een jachthaven met wel 1500 luxe ligplaatsen voor jachten.! We meren af na drie dagen en nachten,een kleine 300 zeemijlen van Parkhaven. René gaat slaap inhalen, Coen douchen en ik lees een paar hele lieve brieven van dierbaren.

Beer