zaterdag 30 juni 2012

Zaterdag 30 juni, 342e dag.

Als we van te voren hadden geweten dat het zo bleef doorwaaien, hadden we het wellicht vandaag nog kunnen halen. De gribfiles gaven echter een afnemende wind. Nu moet de rem erop anders is het nog nacht als we Bishop Rock passeren. Het grootzeil gaat naar beneden en op een stukje genua lopen we nog vijf knopen. Nu kunnen we heel gecontroleerd varen. Vannacht moesten we nog uitwijken voor een groot vrachtschip dat precies op onze koers lag. Op de AIS was te lezen dat ze on-manoeuvreerbaar was en haar snelheid 1.7 mijl. Ze dreef dus met de wind en de stroom wat weg.
Zoals het er op dit moment voorstaat kunnen we morgenochtend in alle vroegte bij de Scilly's zijn. Vanaf 04.00 wordt het alweer voorzichtig licht en dat is nodig want het is geen gemakkelijk gebied.
In de Reeds Nautical Almanac lezen we dat ze bestaan uit 48 eilanden, waarvan de meesten slechts rotsformaties. De Scilly's liggen zo'n 25 mijl WSW van Land's End. De eilanden St.Mary, St, Martin's, Tresco, Bryher, St.Agnes en Gugh zijn als enigen bewoond. De eilanden behoren tot het Graafschap van Cornwall. Bij het hoofdstukje 'shelter' lezen we dat het weer er heel snel kan veranderen en er dus rekening gehouden moet worden met harde wind en Atlantische swell. Het is geen plaats voor onervaren zeilers en/of onderbemande zeilboten. De ankergrond is meestal zand en dus betrouwbaar, verder zijn de eilanden zeer de moeite waard om te bezoeken, 'most attractive' aldus de Reeds. Nog één nachtje doorbijten dus, dan zitten de 1280 mijlen vanaf Horta erop. We slingeren momenteel wel heel heftig omdat er weinig zeildruk is en de golven nog onverminderd hoog. Ook verwachten we vannacht nogal wat scheepvaart want we komen weer in het gebied van de shipping lanes, de wegen zonder bermen voor de scheepvaart. Vissers wellicht minder omdat die meestal voor het weekend in de havens liggen.
Beer.

vrijdag 29 juni 2012

Vrijdag 29 juni, 341e dag.

De rust is weer gekeerd, met een snelheid van zes knopen zeilen we verder richting good old England. Het was mijn beurt om gisterenavond de maaltijd te maken. De restjes verse groente gebruiken en er was nog een pondje geruld en door ons zelf voorgebraden gehakt in de koelkast. We hebben alle twee zitten smullen dus hier het recept voor het Noord-Atlantische-Oceaan-Robeyne-éénpans gerecht: Een gesneden ui, handje vol gesneden prei, idem selderij, idem witte kool, dit met beetje olie roerbakken. Dan het voorgebakken gehakt erdoor. Eetlepel kerrie erbij, theelepel papikra poeder. Daarna een liter blik kidney bonen ( mogen ook bruine bonen zijn).Dan half potje tomaten pasta saus. Wij hadden nog een potje marinade saus van het merk 'Faja Lobi' ( voor een Surinaams kip gerecht) en hebben daar twee flinke eetlepels van door het gerecht gedaan. Lekkkrrrrrrrrrr........!
Oh,ja, en niet vergeten, ook nog wat klein gesneden olijven mogen erdoor. De maaltijd is sowieso een belangrijk moment op lange oversteken. Biertje of borrel vooraf en met een muziekje erbij gaat één van ons aan de slag. Je moet er samen wat van maken, met z'n tweeën op een bootje , je kunt er niet vanaf en er is op zee geen afleiding zoals we die op het land kennen. Even de fiets pakken, krantje lezen, bij de buren praatje maken, ommetje wandelen. Je moet het met elkaar uitzingen, uur na uur en dag na dag. Peter Stuivenberg schrijft er in zijn boek' Offshore zeilen,tips en trucs' een leuk stukje over. Voor echtparen die van plan zijn met hun schip lange reizen te gaan maken raadt hij het volgende aan: Huur in de winter een ongemeubileerd huisje aan het strand van Texel met twee eenpersoonsbedden voorzien van dunne matrassen en een campingtafeltje plus met op hun poten doorbuigende plastic stoelen. Doe de voordeur op slot, trek de stoppen eruit, sluit de waterleiding af. Schaf twee petroleumlampen en tien liter petroleum aan, vul 20 jerrycans van ieder 20 liter zoet water en 20 met zeewater. Sla blikvoer in, wat verse groente en wat fruit. Bewaar dit buiten de koeling. Breng zo een maandje met elkaar door in een wachtritme drie uur op en drie uur af. Geen krant, geen radio, geen post, geen bezoek, geen telefoon. Niets. En dan moet het 's nachts een paar keer ongelofelijk heftig gaan onweren met inslaande bliksem in het bloemenperkje voor de deur en het moet gedurende 30 uur flink gaan stormen van het karakter dat de dakpannen eraf vliegen. En dan in de plensregen en snijdende kou probeer jij met je geliefde met touwtjes en ducktape de dakpannen op hun plek te houden, terwijl het water op je bed gutst. Indien je daarna nog van elkaar houdt, red je het op zee ook wel! En dan komt hij bij zijn stokpaardje: Het is alleen de moeite waard om over de wereldzeeën te varen, wanneer je van de zee en de golven houdt en je gedachten hierin uur na uur kunnen verdwalen. Pak anders een caravan en ga naar de bergen of boek een strandvakantie. Daar is niks mis mee. Peter heeft 95.000 mijlen oceaan ervaring en is auteur van negen boeken. Terug naar de 'Robeyne', we naderen het Continentale plat. In een handvol uren loopt de diepte, nu 4000 meter terug naar 150 meter! Op de GPS staat, nog 179 mijl naar Bisshop Rock, de snelheid loopt wat terug, we rekenen op nog twee nachten op zee en hopen zondagochtend te kunnen ankeren bij de Scilly's.
Beer.

donderdag 28 juni 2012

Donderdag 28 juni, 340e dag.

Gisterenavond wakkerde de wind steeds verder aan. De Barometer zakte nog verder en beloofde niet veel goeds. Middernacht draagt René zijn ´Robeyne´ aan mij over. De windmeter geeft ruim dertig knopen wind. "Ik heb de zeilen nog verder ingedraaid en de planken voor de kajuit ingang gezet"zegt hij "en het schuifluik dicht".Aan de heftige bewegingen in de boot merk ik dat het buiten al wel flink te keer moet gaan. Het aankleden gaat lastig, altijd even wennen als je uren horizontaal in je kooi hebt gelegen. Als ik me in zeilkleding gehesen heb schuif ik het luik open en kijk in de mooiste nacht van de hele reis. De hemel is aardedonker maar de zee is één grote bruisende, lichtgevende, fonkelende en betoverende omgeving. Het oceaanwater is weer sterk fluorescerend en de hoge golven die overal om ons heen breken laten sporen van feeëriek groenachtig licht achter. Het kielzog, de boeggolven, ik weet niet wat ik zie en vind het zo ongelofelijk mooi, zo bijzonder en fascinerend dat ik tranen in m'n ogen krijg. Tot aan de horizon zijn de lichtgevende brekers te zien. Het bulderen van de wind. Ons trouwe schip moedig het geweld trotserend. Het wordt een nacht om nooit te vergeten. We gaan als de weerlicht door een schuimende en brekende zee. Nog verder daalt de barometer, de wind in vlagen naar de 40 knopen. Onze boot met drie reven in het grootzeil en twee ver ingedraaide voorzeilen, slingert door de als maar hoger worden golven. We lopen dik zeven knopen. Binnen rolt, rammelt, kraakt en slaat alles van bakboord naar stuurboord. Je goed vasthouden is een vereiste, toilet gaan, aan of uitkleden, koffie of thee maken, zijn handelingen de veel energie kosten. Uitkijk houden buiten, naar eventuele schepen die geen AIS signaal uitzenden is niet te doen. Een boordlicht ontdekken tussen de hoge lichtgevende water massa's lijkt me onmogelijk. Na vier uurtjes is het weer aan René om de wacht over te nemen. De wind huilt door de stagen, de golfhoogte is niet te schatten. Twee cappuccino's en één cup a soup verder mag ik weer. 08.00 uur. Het is nu volop licht en de Noord Atlantische Oceaan toont zich in volle glorie. De maximaal gemeten windsterkte afgelopen nacht is 42 knopen en daar komt de snelheid, zes of zeven, van ons eigen schip nog bij, want we lopen voor de wind weg. Golfhoogten schatten is erg moeilijk maar één ding is zeker , het zijn hele grote jongens die op ons af komen! Om tien uur SSB contact met de andere zeilers, de Zeevonkjes gaan goed, Tony, de Engelse solozeiler met zijn 22 voet bootje heeft het niet makkelijk gehad vannacht maar klinkt verder vastberaden. We noteren de posities en wisselen verder nog wat gegevens uit. In de gietregen gijpen, de wind begint te ruimen en neemt wat af. Een zonnetje breekt door en er komt weer blauw in de lucht. De Atlantic, nu een zilver wit glinsterend en bewegend heuvellandschap met de 'Robeyne' als middelpunt. De barometer klimt weer een puntje omhoog. De kern van de depressie met een barometer druk van 944 is ons op 200 mijl afstand gepasseerd, verdwijnt richting Ierland en diept daar verder uit. De rest van de middag gewoon nog dik dertig knopen wind maar het lijkt wel of we er aan wennen. De afstand naar Bisshop Rock bij de Scilly's is nog 307 mijl.
Beer.

woensdag 27 juni 2012

Woensdag 27 juni 339e dag.

Gisterenavond omstreeks acht uur waren we op de helft van de afstand naar Zuid Engeland. Beetje afhankelijk avn of we naar de Scilly´s gaan of dat het Falmouth gaat worden. Op dit moment staat er nog 521 mijl naar het waypoint volgens het log. We zitten zo'n beetje ter hoogte van de golf van Biskaje. René had gisteren ineens de geest, hij heeft een brood gebakken en yoghurt gemaakt van het laatste potje uit de ijskast. Van Peter van de ´Friends´had hij het recept en de nodige gist gekregen voor het brood en na een uurtje in de oven kwam er zowaar een mooi exemplaar uit. De yoghurt is wat dun uitgevallen maar we vinden het al heel wat. Vanmorgen weer contact met Joke van de ´Zeevonk´. Ze zeilen zo'n 75 mijl voor ons en alles is wel aan boord. Ook zij had enkele nachten geleden genoten van de fluorescerende zee. Het was ook fascinerend om te zien, een extreem lang kielzog en met de om ons heen brekende zeeën waande je in een sprookjes wereld. Zelfs bij het doorpompen van het toilet in het donker waren er allemaal 'Zeevonkjes' aldus Joke. Het SSB contact met de zeilers om ons heen is een momentje om naar uit te zien. 's Morgens om tien uur en 's avonds om acht uur wisselen we kort wat informatie uit. Posities, windsterkte en golfhoogte en vooral hoe het verder gaat. De 'Zsa-Zsa', de 'Zeevonk', de 'Friends' en de 'La gouel '
zitten op het netje. George vraagt naar de hoogwater standen van Dover en gelukkig kan René hem die geven. René heeft een route uitgezet met waypoints waar we per dag zouden zijn. Tot op heden klopt het precies. Ook de weercondities heeft hij er bij staan en dit alles geeft veel vertrouwen. We maken ons weer op voor een overkomende depressie. De barometer is in 24 uur zeven millibaren gezakt. Volgens de laatste binnengehaalde gribfiles kunnen we 30 knopen of meer aan wind verwachten. Als voorbereiding wil René vanavond een derde rif in het grootzeil en beide voorzeilen uitbomen, Mocht het harder gaan waaien mag alleen het fokje het werk doen. Het begint al te regenen, we leggen de zeilkleding vast klaar. Buiten is het nat, koud en grijs. De wind begint al aan te trekken en de golven worden alweer volwassen. Dit keer geen walvis alleen nog een zeevogel die laag over de golven scheert, het lijkt wel of ze nooit rusten en nooit eten, alleen maar zweven en kijken, de hele reis lang.
Beer.

dinsdag 26 juni 2012

Dinsdag 26 juni, 338e dag.

Het grote NIKS,
Bij de wachtwisseling vanmorgen vroeg ik René, " Is er nog iets gebeurd, is er nog iets te melden"?
"Nee, niks, niks bijzonders, althans, niks wat het vermelden waard is. "Niks"? "Nee, echt niet, niks, helemaal niks, dat zei ik toch, gewoon niks! "Oké, niks dus". Raar woord eigenlijk niks, je moet het eens vijfentwintig keer zeggen, niks, niks....."Maar wat moet ik dan in het blog zetten? We kunnen toch niet niks schrijven? Zo van, vandaag 26 juni 2012, de 338e dag, midden op de Oceaan niks, helemaal niks". "Ja, kijk, als er niks is, moet je maar niks schrijven, we moeten wel eerlijk blijven. Je moet schrijven wat er wel is en niet wat er niet is, daar kun je niks over schrijven".
"Maar ik kan toch wel schrijven dat er gewoon niks is, trouwens met een zeilbootje de oceaan over crossen is toch niet niks en dat we elkaar na elf maanden in zo'n kleine bedompte ruimte nog niet in de haren vliegen is toch ook niet niks, nee, nou dan, dat zou bij mij trouwens niet zo makkelijk lukken. Niks is er gewoon, en gewoon is ook niet niks. We vinden dingen al snel gewoon. Als er niet een twintig meter lange potvis naast de boot zwemt omdat ie denkt eindelijk een leuk zwart vrouwtje te hebben gevonden, of we langs een ijsschots varen met vierentwintig van de Zuidpool verdwaalde pinguïns, vinden we het al niet de moeite waard om te vermelden. Maar vergis je niet in het grote niks. Rustig zittend in ons veilige kuipje, de ogen gesloten, de zalige warmte van de zomerzon op je gezicht. Ons scheepje zacht wiegend en meedeinend op de golven van de oceaan. Het ritme van de zee, het geluid van water. Het is zilte meditatie van het zuiverste water. Oceaan waardige transcendente diepzeegang. Niks, helemaal niks. Er is zelfs een werkwoord: niksen. Mijn lieve moeder riep het vroeger vaak tegen me,"Beer, wat loop je nou weer te niksen"
Niksen als werkwoord, daar zit het woord 'werk' in. Niksen is werken, niksen is denken en je realiseren dat het niet niks is dat je in goede gezondheid op je 71e ( voor René 10 jaar minder!) op 26 juni van het jaar 2012 op de Noord Atlantische Oceaan mag varen en kunt zien, horen, genieten en beleven van alles om je heen. Alle zintuigen nog operationeel en op scherp. Dat is niet niks, dat is alles. We zijn blij, gelukkig en tevreden, met de wind, met de zee, met de boot, met de 'sundowners' voor happy hour in de koelkast, met een kajuit vol vrolijke kindertekeningen van bevriende zeilers en een prachtig vooruitzicht, homeward Bound! We hebben de hele godganse dag genikst, of is het nou genixt?
Beer.

maandag 25 juni 2012

Maandag 25 juni, 337edag.

Vandaag zijn we op de kop af elf maanden onderweg. Het was 25 july van het vorige jaar toen we de trossen los gooiden en uitgezwaaid door geliefden, familie en vrienden Lelystad uitvoeren. Het Parkhaven lied, zo mooi gezongen door de uitzwaaiers klonk over het water en we gingen op weg het grote avontuur tegemoet. Het was een uitgesteld vertrek, zaterdag 23 july hadden we al weg gewild maar een zware depressie op de Noordzee met windkracht acht deed ons besluiten nog even bij moeders pappot te blijven. We hadden de open haard nog aan en keken naar de Tour de France, buiten waren het herfstachtige omstandigheden. Nu zijn we dan alweer een beetje op de thuisreis, over een maand willen we Parkhaven binnenvaren. Voorlopig is het echter nog lang niet zo ver. Eerst nog 800 mijlen Atlantische Oceaan overbruggen. Het leven aan boord wordt weer een eentonige, regelmatige aaneenschakeling van zich steeds herhalende verrichtingen, wachtlopen, eten, slapen, wachtlopen..ondertussen tikken de mijlen verder op het log. Vanochtend was het somber en koud, de zee grijs en de lucht zwaarbewolkt. Over de wind hebben we geen klachten, 20 tot 25 knopen geven daggemiddelden van ver over de honderd. Vanaf gisterenochtend acht uur tot vanmorgen acht uur zelfs 149 mijl! De Gribfiles geven voor later in de week weer een forse depressie die we niet meer ontlopen kunnen.
Beer.

zondag 24 juni 2012

Zondag 24 juni, 336e dag.

De harde wind van gisteren en vannacht hebben ons in een etmaal 144 mijl verder gebracht. Als een niet in toom te houden paard ging de 'Robeyne' er vandoor. Vooral gisterenavond met de zon nog volop in de kuip liepen er indrukwekkende golven onder ons door. We zitten op de rand van een hoge luchtdruk gebied, 1019 millibar terwijl een depressie van 1001 millibar ons links inhaalt. De kern ( was een tropische storm met de naam Chris) ligt overigens wel 500 mijl West van ons en is maandag voorbij. Tegen die tijd varen we naar de kern van een hoge luchtdruk gebied bij Biskaje en moeten we, als we niet uitkijken motoren. Nautisch meteorologisch balanceren, aldus René. Om acht uur vanmorgen nam ik zijn wacht over en kon hij nog wat gaan slapen. Er was niets bijzonders te melden, geen schepen in de buurt, koers 55 graden en een stabiele wind, kracht vijf tot zes. Wel fris in het kuipje en na rond gekeken te hebben nestelde ik me met E-reader op de bank. Verdiept in het verhaal werd ik plotseling opgeschrikt door een hard sissend geluid. Het was anders dan brekende golven. Binnen twee tellen ben ik aan dek en sta oog in oog met een enorme potvis. Het gigantische dier zwemt op z'n dooie gemak vlak naast onze boot en ik bedoel echt vlak naast. Gewoon enkele meters. Dan doe ik iets stoms, in plaats van te kijken naar dit prachtige zoogdier van de diepzee en de beelden tot me door te laten dringen, ga ik terug in de kajuit om de camera te pakken en gelijk René maar wakker te maken. Als we even later boven komen horen we haar aan de andere kant, ze is blijkbaar onder de boot door gezwommen, nog blazen en daarna zien we niets meer. Wat een prachtig cadeautje voor de zondag morgen. Om tien uur contact met onze mede zeilers via de SSB en kunnen we ons enthousiasme over de ontmoeting met walvis overbrengen. Beide schepen hebben nog meer wind ervaren als wij en de 'Zeevonk' liep uren lang 10 knopen, aldus Joke. Ook de 'Zsa-Zsa' zat in 30 knopen wind en hebben driftig moeten reven. De rest van de dag is grijs, er begint een hoge deining te lopen maar we houden het droog in de kuip. We hebben al flink wat mijlen afgesnoept van de afstand naar Zuid Engeland. Nog 920 mijl te gaan volgens het log van 16.00 uur. Nog maar een rijmpje uit Hollands Glorie van Jan de Hartog:

De zeemeeuw vliegt, de walvis zwemt
De bootsman vloekt, de kok wast zijn hemd
Zo is het geweest en zo zal het blijven
De zeeman arm en vals de wijven.....

Beer.

zaterdag 23 juni 2012

Zaterdag 23 juni, 335e dag.

Tijdens happy hour gisterenavond waren we dwars van Graciosa. Het is het laatste eiland dat we zien van de Azoren archipel. Op de mail krijg ik een fijn positief bericht uit de familiesfeer, een nieuwe baan voor mijn zoon David. René en ik drinken er een extra borrel op. We zitten nog met het glas in de hand als er een dozijn dolfijnen rond de boot spartelen. Het lijkt wel of ze meedoen dit heuglijke feit te vieren. In de avond valt de wind weg en rustig glijden we de nacht in. We komen duidelijk in Noordelijker streken, het blijft langer licht. Om 20.00 uur hebben we contact via de single side band met de 'Zsa-Zsa' en de 'Zeevonk'. Alles wel a/b bij beide schepen, die, naar we vernemen de motor bij hebben voor de voortgang. Wij zijn tevreden met de magere drie knoopjes en wachten op de wind zoals beloofd op de gribfiles. Die komt, precies om middernacht en blaast gelijk 25 knopen. Reven en indraaien van de zeilen voorkomt dat de 'Robeyne' oploeft met een protest van de stuurautomaat als gevolg. Nu alles onder controle en met een vaartje van zeven knopen snellen wij voort. De 'Zeevonk' zit ons op de hielen en loopt ons gedurende de nacht voorbij. George heeft zijn Grand Soleil een meer Noordelijke koers gegeven en stuift met acht knopen richting Dublin. Hij houdt ervan de teugels te vieren. De nacht is helder met een prachtige sterrenhemel. Vroeg begint het in het Oosten al vaag te kleuren. In de ogenblikken voor het licht het wint van de duisternis is de zee het indrukwekkendst. De blauw zwarte golven zijn wit gemarmerd, hun kammen met schuimend wit. Tijdens de koffie rond tien uur lezen we op het log dat we in het eerste etmaal 120 mijlen gemaakt hebben, voorwaar geen slecht begin. De zon breekt door en het wordt een prachtige zeildag, wind en zon, wat kan een zeiler zich nog meer wensen. René in het kuipje verdiept in Sudoku, ondergetekende op het voordek starend over de golven. Zee, zee, niets dan de zee, eindeloos, blinkend, soms helder blauw, soms donker groen, meestal indigo met talloze witte golfkammen rondom, waarin ons trouwe schip zijn kielzog borrelend en schuimend achterlaat, de horizon tegemoet.
Beer.

vrijdag 22 juni 2012

Vrijdag 22 juni, 334e dag.

Ja, de 334e dag! en niet de 333e. We blijken een dag over het hoofd te hebben gezien ergens in het verleden en Marijke maakte ons er op attent, waarvoor dank. Vanmorgen vertrokken uit Horta. Om 09.30 uur gingen de trossen los voor onze reis van 1200 mijl naar de Engelse Zuidkust. Het afscheid was erg hartelijk, een aantal boten blijven nog en we worden uitgezwaaid door de achterblijvers. De 'Zsa-Zsa' en de 'Zeevonk' vertrekken ook vandaag en we zullen de eerste dag wel in het zicht van elkaar zijn. Buiten de pieren staat er gelijk een dikke zes en heftige buien komen over ons heen. De lucht zit vol jagende wolkenflarden. Een vliegtuig, de wielen uit en klaar voor de landing verdwijnt totaal in het lage wolkendek. We koersen eerst door het Canal de Sao Jorge, tussen Faial en het eiland Pico. Dan ten Noorden van het eiland St.Jorge langs Punta dos Rosais om vervolgens koers te zetten naar het eiland Graciosa dat we aan de Zuidkant passeren. René heeft een wat Oostelijke koers uitgezet om de harde wind die in het weekend verwacht wordt een beetje te ontlopen. Voorlopig gaan we lekker, halverwege de middag klaart het weer op en kunnen de zeiljacks weer in de kast. We zijn blij weer te varen, twaalf dagen in een haven is best wel lang. We hebben ons niet verveeld en Horta is een gastvrije haven gebleken. Vriendelijke mensen, unspoiled en vooral nog heel betaalbaar. Van de restjes van het etentje gisterenavond met George, Melany en de kinderen, wat erg gezellig was overigens, maken we voor de lunch een heerlijke vissoep en zitten tevreden te genieten, blij dat we weer op zee zijn, de meeuwen zwieren om de 'Robeyne' met gespreide vlerken, de golven van de Atlantische Oceaan rollen weer onder ons door......morgen is maar een droom..... en gisteren bestaat niet meer.
Beer.

donderdag 21 juni 2012

Donderdag 21 juni, 332e dag.

Horta is en blijft een haven waar je uren kan rond dwalen, over de steigers lopen en het gedoetje van de wereldzeilers bekijken. Hier en daar een praatje maken over hun schip en de reis die ze maken. Het is een prachtige verzameling van avonturiers, zwervers en zeezigeuners waarvan sommigen helemaal aan dat beeld voldoen, qua kleding,(verweerd en versleten) uiterlijk, (baard en lange haren) en de staat van hun schip ( verkleurd en verroest) Maar soms ook helemaal niet, zoals die keurige Engelsman waar ik gisteren mee kletste. Zijn kleine zeilboot, een Twister 28 is om door een ringetje te halen. Het scheepje is meer dan twintig jaar oud maar oogt gloednieuw, de man zelf gaat richting de 80 en met z'n keurig gestreken overhemd met vlinderdasje vertelt hij enthousiast, in prachtig Oxford Engels over zijn reizen. Daarbij glimmen z'n ogen van enthousiasme. Wat een levenslust straalt hij uit en dan in z'n eentje even de oceaan over. Terwijl ik naar hem sta te luisteren komt er een grote driemaster binnenvaren en uit de verte al is het overduidelijk, de Nederlandse bark 'Europa'. In de middag, als René zich weer bezighoudt met de reparatie van lampen, zeilen en ander ongerief loop ik naar de andere kant van de haven waar het statige schip gemeerd ligt. Een reis met de 'Europa' staat hoog op m'n verlanglijstje. Al sinds 1994 maakt ze reizen naar de Zuidpool. Van uit de meest zuidelijke plaats van de wereld, Ushuaia in Argentinië, vertrekt de 'Europa' met gasten voor drie weken naar Antarctica. Langs Kaap Hoorn en door de 'roaring forties' en de 'screeming fifties' waar ongekende windsnelheden voorkomen. Pratend met één van de bemanningsleden kon hij mij overtuigen. “Die verhalen die er gaan over Kaap Hoorn en zo”, zei hij met een glimlach, “nou ik kan je vertellen, ze zijn waar”! Al zeven keer had hij de reis meegemaakt en windkracht negen is daar heel normaal. Verder zijn we druk met de voorbereidingen voor het vertrek. Uitklaren, boodschappen, water tanken en vanavond komen de 'Zsa-Zsa-tjes ' bij ons eten. Kortom genoeg te doen. Morgen willen we bijtijds vertrekken om aan de 1200 mijl naar Zuid Engeland te beginnen en als het daar niet te hard waait een bezoek brengen d.w.z voor anker gaan bij de Scilly's. Voorlopig waait het hier hard en we hebben de kachel aan vanwege de kou en de regen. Morgen maar eens kijken of we weg kunnen. Beer.

Dinsdag 19 tot woensdag 20 juni, 331e dag.

Dat het zelfs in een haven oncomfortabel kan zijn bewijst maar eens deze laatste nacht. Gisterenavond waren we uitgenodigd om aan boord van de ´Zsa-Zsa´ een drankje te komen drinken en gelijk maar te blijven eten. George had een meer dan voortreffelijke lasagne gemaakt en de rode wijn van het eiland Pico maakte het geheel tot een culinair avondje. We maakten het niet laat en terug op ons eigen schip merkten we al hoe hard de wind de haven in stond. We liggen in de buitenhaven en het was een geruk aan de landvasten van heb ik jou daar. René er 's nachts nog uit om er een lijn bij te zetten maar het bleef erg onrustig. Onze buren vertelden vanmorgen geen oog te hebben dicht gedaan en wilden verkassen naar een ligplaats in de binnenhaven. Met een beetje hulp van onze kant liggen ze nu op een rustig plekje en kunnen ze de schoollessen gaan geven aan de kinderen. Het mega jacht tegenover ons, dat al dagen de aandacht trekt van iedere voorbijganger wil ondanks de harde wind vertrekken. Het is een 35 meter lange Baltic met een mast van 50 meter hoog. De Italiaanse bemanning is druk in de weer met de voorbereidingen. Het zijn aardige lui en we hebben leuk contact met ze gehad de laatste dagen. We probeerden ze natuurlijk uit te horen wat dat bootje gekost heeft, begrijpelijk gaven ze dat niet helemaal prijs, maar toen wij een schatting gaven van tussen de twintig en dertig miljoen knikten ze instemmend. De kapitein vraagt om wat hulp bij het wegvaren, het is een enorme windvanger met die hoge mast en ze liggen tussen andere schepen in. Door met drie man hard aan de voorlijn te trekken houden we de kop van het schip vrij en kunnen ze zonder brokken wegvaren, hij bedankt ons, steekt zijn duim omhoog en we zwaaien tot ze de haven uitdraaien. Bestemming Griekenland waar de Italiaanse eigenaar met gasten aan boord zal komen. Terug aan boord is René weer bezig met reparatie, dit keer een lampje in onze sfeervolle kajuit, dat maar halsstarrig blijft weigeren licht te geven. Verder lezen maar in 'Hollands Glorie' het mooie boek van Jan de Hartog en dan prijs ik me gelukkig dat ik, kort voordat dat ik aan deze reis begon met Madee in het huwlijksbootje ben gestapt als ik het volgende gedichtje in zijn boek tegenkom: 'Varen zonder vrouw, die thuis op je wacht.. Is varen zonder licht in een stikdonkere nacht.. Al wie ter zeilvaart wil gaan.. Moet eerst voor de preekstoel staan.. Beer.

Van donderdag 14 tot maandag 18 juni, 329e dag.

Vanmorgen vroeg zijn onze meisjes vertrokken. De acht dagen hier op Horta zijn om gevlogen. Het weer was wisselvallig, afwisselend regen met droge periodes. De temperatuur blijft daarbij wel lekker. We hebben de dagen gevuld met wandelen, veel wandelen en zijn gisteren nog op scootertjes het hele eiland Faial rondgereden. Helaas ging het aan het einde van de tocht mis. Het regende en de weg was spekglad geworden. Vlak voor een bocht gingen Marijke en René onderuit en schoven over het asfalt. Dat was even schrikken. Marijke, onder de schrammen en heeft waarschijnlijk wat ribben gekneusd. Gelukkig was er een hulpvaardige jongeman die haar en Madee met zijn auto naar de boot wilde brengen. Met veel pijnstillers de nacht doorgekomen. Vanmorgen bij het vertrek ging het gelukkig al iets beter. Toen René en ik daarnet de scooters terug brachten vertelde de verhuurder dat het veel voorkomt met regenachtig weer en dat je dan beter niet met de voorrem kan werken. Terug naar de tocht, blauwe hortensia´s groeien als onkruid langs de wegen en het is een erg leuk, groen en sfeervol eiland. Het doet wat aan Ierland denken. Het bezoek aan het Lava museum was buitengewoon interessant, alleen dat maakte de rondreis al helemaal goed. In het jaar 1958 was er een enorme onderzeese eruptie die zeven maanden duurde. Het gebeurde vlak bij de vuurtoren, die, met de gebouwen er om heen tegen die tijd voor de helft bedolven waren onder de lava en asregens. De Azoren zijn een eldorado voor vulkanologen en geologen. Ze liggen precies op de scheiding van de z.g platen van Amerika, Europa en Afrika. Ze vormen een bijzondere driehoek. Sinds de ontdekking van de Azoren hebben al meer dan dertig erupties plaats gevonden. De presentatie van al dat ondergrondse geweld is heel goed in beeld gebracht en we kijken onze ogen uit. Je zou bijna aan een nieuwe hobby beginnen, vulkanologie voor beginners. Terug aan boord zien we dat er een boot naast ons is komen liggen, een Westerly Typhoon. Ze komen net van Bermuda. We maken kennis met Robbert, zijn vrouw Lydia en twee stoere meiden Nikita & Christy, hun jonge dochters. Ze maken een soortgelijke reis als wij, alleen hebben zij voor de noordelijke route gekozen. Vertrokken vanuit Stellendam, vorige zomer via Engeland, Schotland, de Orkney's naar de Faröer eilanden. Vandaar de oversteek naar Ijsland, wat zijn naam gelukkig geen eer aandeed en verder naar Groenland waar ze in ijsvelden terecht kwamen. De kachel begaf het op dat traject, maar gelukkig hadden ze nog een reserve aan boord. Verder naar Labrador en New Foundland. Een reis met veel wind en veel nattigheid. Hebben 50 knopen wind ervaren. De mensen op New Foundland waren ongelofelijk aardig en begaan met het jonge Nederlandse stel. Ze kregen zomaar een auto aangeboden om boodschappen te doen en toen er een stormwaarschuwing kwam wilde het vissersdorp waar ze lagen niet dat ze aan boord bleven en boden ze slaapruimte aan op de wal. Die nacht blies het met orkaankracht in de haven. Met de kerstdagen lagen ze in New-York, in een haventje vlak bij de Bronxs. Daarna Main, de beroemde Chesepeake bay, de Everglades, Bahama's, Bermuda en nu dan de Azoren. Ze houden duidelijk niet van de warmte, boven de 30 graden vinden ze al veel te warm. Ze hebben ook een blog waar ze hun ervaringen delen met het thuisfront. www.rijkelijkhuizen.net Nog even terugkomend op onze reis van Bermuda naar hier, er komt een lang artikel in het Zilt magazine over de aanvaring van het zeilschip´Outer Limits´ met een walvis. De redding door een vrachtschip en het hele verhaal van de opvarenden. Even googelen naar Ziltmagazine.nl dan zoeken naar aflevering 75. ( gratis! ) De vooruitzichten voor ons vertrek zien er gunstig uit. Vanaf a.s vrijdag komt er een mooi weather window om richting Zuid Engeland te koersen. In het weekend veel wind en ook veel regen, maar de windrichting is perfect. Met de meisjes aan boord was het al een beetje thuiskomen, de verhalen van kinderen en kleinkinderen, de gebeurtenissen in ons kleine Parkhaven gaven ons het gevoel al een beetje terug te zijn. Toch moeten we nog zo'n twee duizend mijl varen voor het echt zover is. In de haven heerst een zekere onrust, veel bemanningen hebben waarschijnlijk dezelfde plannen om vrijdag richting Europa te varen. Zeilen worden gecontroleerd, mannen of vrouwen in masten gehesen voor de laatste cheque, boodschappen aan boord gebracht en op de kade de laatste hand gelegd aan de schilderingen nu het eindelijk weer een beetje droog is. Zonder een fraaie herinnering mag je Horta niet verlaten, dat zou ongeluk brengen volgens de verhalen. Snel nog maar even met kwasten en verf de kant op! Beer.

Van maandag 11 juni tot en met woensdag 13 juni 324e dag.

De eerste dag glipt gewoon door de vingers, de gang naar de supermarkt neemt al bijna de hele ochtend in beslag. Maar gewoon rond kijken naar het gedoetje op alle schepen is al iets wat nooit verveeld. Er liggen een paar megajachten waar je je ogen op verzwikt. Zo mooi, zo groot, zo indrukwekkend en waarschijnlijk ook zó duur. Het kan ook anders, hele simpele bootjes van zeven of acht meter waar echtparen al jaren op wonen en intussen de hele wereld overzeilen. Achter ons ligt er zo een, een sympathiek Engels echtpaar en de vrouw des boot zit achter een naaimachine zeilen te repareren. Voor twintig eurootjes per uur probeert ze wat bij te verdienen en aan de stapel zeilen te zien, die er op de kade ligt, heeft ze werk genoeg. “Zo komen jullie hier nooit meer weg” roep ik naar ze, “I am afraid so” is het antwoord van haar man! In de middag wordt het een wandeling naar de oude walvisfabriek. Het is wel duidelijk dat het een belangrijke industrie geweest is en de Azorianen zien de restanten als een toeristische trekpleister. De dinsdag krijgt wat meer structuur, met de hele bubs, het ludieke zestiental wat zondag nog in de kuip zat, gaan we met de ferry naar het eiland Pico. De tocht duurt maar een half uur, de afstand is niet zo groot en de ferry is supersnel. George van de 'Zsa-Zsa' is goed in regelen en binnen de kortste keren staat er een busje en een taxi om ons over het eiland te rijden. De vulkanische eilanden van de Azoren zijn qua natuur bijzonder mooi, erg groen en de kustweg die we volgen levert adembenemende vergezichten op. Onze chauffeuse spreekt perfect Engels, ze heeft jaren in Canada gewoond en heeft leuke info over het leven op Pico. De huizen zijn er bijvoorbeeld niet duur en ze wijst ons een prachtig alleen staand pand op de rotsen gebouwd met uitzicht over de oceaan. Tussen de honderd en honderdvijftig duizend euro. Het leven is sowieso niet duur op de Azoren. In bars en restaurants, als je een euro neerlegt voor koffie of bier krijg je nog geld terug. Een heerlijke pasta met garnalen voor zeven en een half. Ons doel is het walvismuseum en na drie kwartier staan we voor een strak modern gebouw. Tot het jaar 1984 werd er intensief gejaagd op de walvis. Alles in open boten en met het handje de harpoen gooien. Het museum heeft een prachtige verzameling attributen, boten en alles wat aan de vangst herinnert. Een film, gemaakt in de zeventiger jaren geeft een goed beeld hoe het in zijn werk ging. De jagers hadden allemaal nevenfuncties, kapper, slager, boer, timmerman en als er één of meerdere walvissen werden gespot vanaf het land werden de jagers gewaarschuwd en lieten ter plaatse hun werk in de steek, holden naar de boot en roeiden uit alle macht richting de jachtvelden. Het laatste deel werd een zeil gehesen om de walvis rustig te benaderen. Er volgt een bloedig gevecht met de jagers als overwinnaars. Soms ging het ook wel fout en sloeg de walvis de boot finaal aan splinters en lagen de mannen in het water. Als het goed ging werden beesten naar de wal gesleept en de kant opgetrokken met stoomlieren. Sommigen wogen wel 10 ton. Alles werd er van gemaakt, kaarsen, parfum, cosmetica, smeermiddelen, zeep en het ging om duizenden beesten per jaar. De kinderen vonden het maar een bloederig geheel. We laten ons terugrijden naar de haven en bezoeken nog een wijnproeverij onderweg. De druiven, die tussen van lava stenen gebouwde muurtjes groeit, geven een speciaal karakter aan de wijn, mede door de vulkanische bodem. We eten met het hele stel in een door Braziliaanse vrouwen gerunde tent vlak bij de haven, super lekker, super veel, super gezellig en super goedkoop. Moe, voldaan varen we met de ´Cruzio de Canal´terug in de avondschemering naar Horta. Jongens, morgen voetbal kijken, eerst Portugal-Denemarken en later Nederland-Duitsland. Spannend!!! De volgende dag lopen de kinderen al vroeg met oranje shirtjes, vlechtjes en rood, wit en blauw op de wangen over de kade. Naast café Sport is een zaaltje waar we de wedstrijden kunnen volgen. De eerste wedstrijd zijn we natuurlijk voor Portugal en delen het plezier van de overwinning met de aanwezigen Azorianen. Als een paar uur later het Wilhelmus klinkt zingen we enthousiast mee, er is wel enige verbazing over de opstelling van het Nederlandse elftal, vooral bij de vrouwelijke aanwezigen van ons clubje. Maar ja, het is van Marwijk zijn keuze. Gedurende de wedstrijd worden we steeds minder vrolijk en hier en daar verdwijnt het oranje. Gelukkig nog één doelpunt van Van Persie om de eer een beetje te redden. Met stille trom verlaten we het pand en drinken nog een afzakkertje op de 'Robeyne', de bal is rond en elk nadeel heb z'n voordeel, maar in dit geval........... Beer.

Zondag 10 juni, 321e dag.

We stonden al vroeg op om naar het vliegveld te gaan om onze meisjes op te halen. Het was pot dicht van de mist. De taxi chauffeur die we aanspraken overtuigde ons dat er geen vliegtuig zou landen en het had helemaal geen zin om naar de airport te gaan. Goed, dan maar naar café Sport om te kijken of die al koffie hebben. Gelukkig open en even later konden we met een heerlijke cappuccino voor ons, op de de laptop de vluchten opvragen. Nog steeds gaf de info aan dat ze op Horta zouden landen. Een smsje naar onze geliefden dat, indien ze op Horta zouden landen maar snel een taxi moesten nemen naar café Sport. We hadden de koffie nog maar nauwelijks op of er stopte al een taxi en konden we Marijke en Madee verwelkomen. Een leukere plaats op het eiland is er niet te bedenken om je gasten te ontvangen. Na de eerste verhalen, nieuwtjes en roddels van Parkhaven te hebben vernomen lopen we naar de boot en kunnen de dames zich installeren. De rest van de dag wordt besteed aan boodschappen doen en een begin maken van een schildering op de kade. Horta staat er om bekend, de hele haven en omgeving is één grote verzameling van herinneringen van zeilers die er hun ´footprint´achterlaten. De één nog mooier, ludieker en kleurrijker dan de ander, een soort graffiti van het zeilersvolkje. Honderden, misschien wel een paar duizend, uit werkelijk alle delen van de wereld. Je ziet ook regelmatig zeilers, zittend op de grond omringd met potjes verf, met de tong uit de mond, geconcentreerd bezig met kwastjes om weer een nieuw ontwerp aan de verzameling toevoegen. Met happy hour nodigen we de bemanning van ´Zsa-Zsa' , de 'Friends' en de 'Hitch-Hike-Heidi' uit om bij ons aan boord te borrelen. Het is tenslotte de verjaardag van onze trouwdag. Precies één jaar zijn Madee en ik getrouwd en dat willen we vieren ook. Tien volwassenen en zes kids op de 'Robeyne', De drank vloeit rijkelijk en de hele kuip ligt vol met chips. Het is weer bere gezellig en ze zijn niet weg te slaan. Jongens , blijven jullie lekker zitten, wij gaan naar Café Sport want daar hebben we een tafeltje voor vier gereserveerd. We sluiten de avond af met een dineetje, behalve lekker bier hebben ze er ook een goede keuken. Beer.

maandag 11 juni 2012

Zaterdag 9 juni, 320e dag.

We hebben het gered, we voeren gisterenavond met het laatste beetje licht de haven van Horta binnen. Qua zicht waren de omstandigheden ronduit slecht. Het eiland Faial lag onder een dik wolkendek en pas op een halve mijl van de kust zagen we plotseling land. Wat groen en huisjes er tussen. In de havenkom lagen twee zeeschepen voor anker. In de mist zagen we de rood en groene opstanden die de haveningang markeren. De zeilen konden naar beneden en we maakten ons klaar voor ankeren of langs de kade. De stootwillen langszij en langzaam motoren richting de overige boten. Dan horen we geschreeuw en zien in de verte mensen zwaaien. Het is de ´Zsa-Zsa´
roept René en we kunnen bij hun langszij. Het weerzien is hartelijk, hé jongens welkom, gefeliciteerd, "nou mag je echt die rode broek dragen" zegt George. Twee maal de oceaan over. De kinderen Lotte en Puck mochten speciaal nog even opblijven tot wij er waren maar toen moesten ze toch snel hun kooitjes opzoeken en moeder Melany jaagt ze onderdeks. De 'Zsa-Zsa 'ligt naast de 'Friends' met Peter, Anita en hun kinderen Louise en Jasper. We kletsen honderd uit over de reis, hoe het gegaan is, maar kom jongens laten we in café Sport verder praten. Er gaat een babyfoon mee voor contact met de kinderen. Café Sport is het absolute Mekka, het Walhalla voor de zeilers. Al sinds de eerste zeilers de oversteek durfden te maken waren ze hier welkom. De oude eigenaar, Peter, bood de zeilers dan zijn telefoon aan zodat ze naar huis konden bellen om te melden dat alles goed was. We hebben het dan over zo'n bakelieten geval dat aan de muur hing. Het interieur is één en al zeilen. Honderden vlaggen, stickers, stukken zeil,stukken mast, honderden foto's met handtekeningen, onderschriften en enthousiaste verhalen. We vallen met onze neus in de boter, er is live muziek en we staan gelijk met een grote pul bier in ons handen. De rondjes gaan snel ,we zijn met z´n zessen en binnen no time heeft ieder een rondje gegeven. Zo, dat waren er al zes dus. Het bandje speelt muziek van de Stones, Seal en de Beatles. Dan gaan we dansen, eerst met elkaar, dan met Azoriaanse, Braziliaanse, Amerikaanse, Duitse en Franse schoon en minder schoonheden, we draaien, hossen, huppen, springen, schudden, swingen en zwaaien op het ritme van de als maar meer opzwepende muziek, tussendoor de dorst lessend aan de tap. Hoe bedoel je moe van een lange oceaan oversteek! Een stelletje ongeregeld is het dat zeilers volkje, maar het plezier spat de tent uit. Het is allemaal opgekropte energie en hormonen, verzameld tijdens de lange oversteken die de meesten achter zich hebben. Hoe laat het geworden is weten we niet meer. Een afzakkertje op de ´Friends´, waar een fles Beerenburg op tafel komt doet ons de das om. Vandaag is het de ´morning after the night before´ en het bonkt behoorlijk in t ´heuft´.Met het hele stel gaan we in de middag voetballen kijken, de kinderen zijn helemaal in het oranje, ook de ´Hitch-Hyke-Heidi 'bemanning is solidair met ons en zijn in rood, wit en blauw. Wij krijgen drie kleuren op onze wangen gestift en op naar de kroeg. Over de wedstrijd zullen we het maar niet hebben, over het eerste biertje......mwaaaa.
Beer.

vrijdag 8 juni 2012

Vrijdag 8 juni, 319e dag.

Eerst even een kleine correctie op het blog van gisteren. De totale oppervlakte van de Azoren archipel is: 2335 km2 en niet de twee en een half die ik noteerde. Verder hebben de Azoren een mild klimaat, in de zomermaanden een gemiddelde van 19 graden, het wordt er zelden extreem warm. Vandaag staat helemaal in het teken van aankomen. Vannacht zag het er nog naar uit dat het de nacht van vrijdag op zaterdag zou zijn. De aantrekkende wind brengt daar rap verandering in. De ETA, onze verwachte aankomsttijd gaat op het computertje met het uur naar voren. Zoals het er op dit moment uitziet kunnen we wellicht vanavond nog net voor donker bij Horta zijn. Normaal zouden we al wat gereefd hebben maar dit keer laat René zijn 'Robeyne' de vrije teugels. Met bijna vol tuig worden de laatste mijlen naar Horta afgelegd. We spuiten door het water en de achterop lopende golven helpen ons en duwen ons in de goede richting. Doordat we iets te veel zeil op hebben staan giert het schip behoorlijk en de stuurautomaat kan het maar net bijhouden. Een race tegen de klok gaat het worden. Bij aankomst hebben we er dan 1861 mijl opzitten en dat in 18 en een half dagje. Mooi op ons streefgemiddelde van 100 mijl per dag. Het volgende traject om thuis te komen is minder lang. Een goeie 1200 mijl zal het zijn naar Zuid Engeland. Mocht het met de wind op dat stuk uit de hand lopen, kan het ook Frankrijk worden. Maar voorlopig eerst maar kijken of we een douche kunnen vinden in de haven van Horta en dan snel naar café 'Sport'
Beer.

donderdag 7 juni 2012

Donderdag 7 juni, 318e dag.

Tegen zonsopgang is het duidelijk dat dit weer een grijze dag gaat worden. Nog maar een kledingstuk erbij aan om de ochtend kou te weerstaan. Golven, golven en nog meer golven, ze klimmen en dalen in een eindeloos ritme, geen horizon, geen schip, geen vogel. Het kunstvisje aan de lange vislijn is er alweer afgebeten, althans, het zit er niet meer aan. Met wat muesli als ontbijt en een grote pot thee maar weer verder lezen over onze bestemming. De Azoren bestaan uit een groep van negen eilanden. Vijf ervan liggen redelijk dicht bij elkaar. Terceira, Saõ Jorge, Graciosa, Pico en Faial. Het laatste is onze bestemming, met Horta als haven. De overige eilanden liggen op ruim honderd mijl van deze centrale groep. Corvo en Flores ten Noordwesten en de eilanden Sao Miguel en Santa Maria ten Zuidoosten. 750 mijl ten westen van het vaste land van Portugal, zo'n beetje ter hoogte van Lissabon. Het zijn maar hele kleine eilanden, totaal, dus alle negen bij elkaar hebben ze een oppervlakte van nog geen twee en een halve vierkante kilometer.
Dat in oceaan van 58.000 Km2. Het zijn maar speldenknopjes op de kaart. De economie is de laatste 500 jaar weinig veranderd. Er is haast geen industrie, wat landbouw voor eigen gebruik en natuurlijk visserij. De walvisvangst, nu geschiedenis, was decennia lang een belangrijke bron van inkomsten. Ze worden niet meer gevangen, wel bekeken door de toeristen en het z.g 'whale-watching' is erg populair. Ook voor Big Game fishing moet je op de Azoren zijn. Ze hebben wereld records bij het binnenhalen van tonijn, zwaardvis, ocean bonito en haaien. Horta en Ponta Delgada op het eiland Saõ Miguel zijn favoriete vertrekhavens voor enthousiaste diepzee vissers. Faial, onze bestemming, is een van de weinige eilanden in de wereld, waar meer bezoekers per jacht van overzee komen dan via de lucht. In 1930 waren dat maar een paar jachtjes., op één hand te tellen. In 1970 was dat al opgelopen naar 59. Twee honderd in 1978 en over de 800 in 1988. Elk jacht wat binnenloopt wordt vermeld in het plaatselijke dagblad. Of dat nu nog zo is weet ik niet maar daar komen we snel genoeg achter. Het is nog maar 142 mijl naar Horta en het ziet er naar uit dat het weer een nacht aanloop gaat worden. Eind van de middag doemt er plotseling een zeilschip op, nauwelijks nog zichtbaar door het regenachtige weer. Haar kleur, knalgeel, helpt. Ze vaart aan stuurboord van ons en we lopen iets sneller. We marifonen even. Het is een Frans echtpaar met hun dochter en een kat. Ze hebben een reis van drie en een half jaar achter de rug, zijn op weg naar Horta en zullen daarna hun tocht vervolgen naar Marseille. Ze zijn van Barbuda vertrokken ( vlak bij St.Maarten) en zijn al een maand onderweg. We spreken af in café Sport elkaar te ontmoeten en een bière blonde te nuttigen. Hoewel de meeste zeilers Horta als tussenstop hebben om water en diesel te tanken en het dorstige lijf vol te gooien met bier in bovengenoemd café, wordt aanbevolen om ook de andere eilanden te bezoeken die, als je de enthousiaste verhalen hoort van zeilers die er geweest zijn, zeer de moeite waard moeten zijn. Wellicht een plan om met onze meisjes te gaan verkennen.
Beer.

woensdag 6 juni 2012

Woensdag 6 juni, 317e dag.

Het was gisteren een grijze, saaie, ongezellige en mistroostige dag. Te koud om buiten te zijn en te benauwd om binnen te zitten. Motregen op de Noord-Atlantic. Het enige positieve is de wind, krachtig en nog steeds uit de goeie hoek. Stilletjes zitten we elk in een hoekje met een boek voor onze snuffert te wachten tot het weer tijd is voor ´happy hour´.René stapt even uit zijn boek van Jan de Hartog , werpt een blik op de laptop en ziet dat er een schip recht op ons afkomt. Op ramkoers. Hij staat binnen no time buiten en vraagt mij de kaart snel uit te vergroten. Geen paniek, ze is nog ruim twee mijl van ons vandaan. De AIS begint nu ook te waarschuwen, exact zoals we hebben ingesteld, op twee mijl. Het zicht buiten is door de regen uitermate slecht, we schatten nog geen halve mijl. Het is de afstand waarop we het schip zullen passeren volgens de AIS en dat over negen minuten. Bij het opvragen van de gegevens blijkt het een tanker te zijn, de ´Valle di Castiglia´ 176 meter lang en op weg naar New Jersey met een snelheid van 12.8 knopen. Zou hij ons nou zien op de radar René, zeg ik. Vraag 't hem maar is het antwoord. Pak de marifoon en vraag het. O.K daar gaan we "Motor vessel 'Valle di Castiglia', this is sailingyacht 'Robeyne' do you copy? Even stil en dan "Sailingyacht Robeyne',I receive you loud and clear, go ahead. Yes sir, good evening, we are at your portside at half a myle distance, just for a cheque, do you see us on your radar?.... Negative Robeyne, negative, what is your position, course and speed and spel your name please. We geven wat hij vraagt en spellen: romeo-oscar-bravo-echo-yankee-november-echo. O.K, Robeyne, we will keep clear of you, continue your course. We bedanken hem en wensen elkaar 'A good watch'. Ik kijk René aan, we hebben toch een radar reflector en ook nog eens een stalen schip. We kunnen niet anders bedenken dan dat de hoge deining de oorzaak moet zijn. In de avond klaart het weer een beetje op, er volgt een nacht onder zilver en blauw nevelig maanlicht. Het rooie lampje in onze kajuit geeft een sfeer van een klein bordeeltje, het is er goed toeven, alleen de dames ontbreken! ( nog) Bij het ochtendgloren een heiige kim en onbegrensde ruimte tussen hemel en de oceaan. Plotseling breekt de zon door en wordt het een stralende dag. Weer een schip in de buurt, een oploper dit keer. Het verhaal van de radar laat me niet los, oproepen maar weer "Motor vessel "Maria Schulte, this is sailingyacht 'Robeyne'................. Dit keer ziet hij ons wel op z'n radar scherm en het sterkt ons vertrouwen dat we bij mist en slecht zicht als een stipje hopelijk op hun scherm komen. Nog even een blik op de GPS, nog 257 NM naar Horta. Staan wij straks bij het het vliegveld om onze meisjes te omhelzen of staan zij straks op de pier van Horta met hun handen boven de ogen te turen over de wijde oceaan op zoek naar dat stipje dat langzaam, heel langzaam, stapje voor stapje, dichterbij komt.....dat...... is nog steeds 'the question'
Beer.

dinsdag 5 juni 2012

Dinsdag 5 juni, 316e dag.

Brrrrrrr, jeetje, de nachten worden echt veel kouder. Het begint al vroeg in de avond en buiten eten is er al lang niet meer bij. Herb geeft gunstige weersomstandigheden voor ons traject naar Horta. Wind, oplopend tot 20 knopen, en uit de goede richting. Wel oppassen voor squalls is zijn advies. De nacht valt over de oceaan en aan de horizon schuiven de wolken voorbij. Als René om middernacht zijn ´Robeyne´ weer aan mij toevertrouwd voor de komende vier uurtjes lijkt het wel het bekende verhaal van het paard en de stal. Door een maan verlichte nacht jaagt zij over de golven, het witte schuim van de boeggolf verwaaid in het donker. De eerste tien minuten zit ik dan in niemandsland, tussen slapen en waken, een beetje voor me uit te staren met een gezicht van, waar zijn we in Godsnaam en waarom beweegt alles toch zo heftig. De tweede tien minuten worden één en al verwondering voor de overweldigende grootsheid van de oceaan met als contrast de nietigheid van ons kleine vaartuig, dat als een satelliet in het heelal zich voortbeweegt in ruimte en tijd. Tot dat een plens buiswater me echt wakker maakt en ik maar snel naar binnen ga in ons knusse roefje en met de nieuwste, driehonderd vijftien pagina's tellende, Karin Slaughter met m´n knieën opgetrokken op de bank de uren traag voorbij laat tikken. Om de tien minuten even je kop door het luik en een blik op de laptop zijn voldoende om een verantwoorde wacht te lopen. De dag begint grijs en het waait nog steeds zes. De golven schuimen steeds verder in dezelfde westelijke richting. Met de lunch maar een blikje haring in tomaten saus op een zacht geworden Wasa knäckebrödje. De middag maar gebruiken om 'in te lezen' over negen eilanden die de Azoren archipel vormen. De afstand naar Horta is nog 371 NM. Als alles meezit kunnen we er zaterdag al zijn, maar ja, daar mogen we niet teveel op rekenen. Niks zo veranderlijk als het weer, Toch?!
Beer.

maandag 4 juni 2012

Maandag 4 juni, 315e dag.

Gisterenavond passeerde ons nog een groot vrachtschip, dat duidelijk even zijn koers verlegde en ons netjes de ruimte gaf. Tweehonderdvijfentwintig meter staal gleed langs ons heen. Haar groene stuurboord licht twinkelde in de avondschemering en de lichten van de bemanningsverblijven waren goed zichtbaar. De AIS waarschuwde keurig, dat ze op een halve mijl zat. Altijd fijn om te constateren dat alles werkt zoals het moet werken. De rest van de nacht verliep rustig. De maan, bijna vol, keek af en toe brutaal door de wolken om te zien wat zich daar beneden op die grote oceaan allemaal afspeelde. In haar zilveren schittering over het water, waren de lange golven die aan kwamen rollen goed te zien. In de ochtend is René weer met de antenne bezig en de soldeerbout komt er zelfs aan te pas. Het eerste mailtje dat na de succesvolle reparatie binnenkomt is van onze meisjes, Z E K O M E N !!!!!!!!!!
10 juni, een dag die me bekend voorkomt, zullen ze op het eiland Faial landen en naar de haven van Horta komen. Yes!!!, dat is heerlijk nieuws. We verleggen onmiddellijk onze koers die op ´landfall´ Flores stond, één van de meer Noordelijk gelegen eilanden. 38.31.30 N en 28.37.92 W is de nieuwe positie die we in de GPS zetten, zijnde de uiterton van de haven van Horta. Koers 72 graden en nog 522 mijlen te gaan. Het tweede mailtje is van de ´Zsa-Zsa´.George schrijft dat ze gisteren heerlijk gezeild hebben. De grote spinnaker, en die is mega groot op hun schip, stond fier te trekken en de ´Zsa-Zsa' doorkliefde de golven van de oceaan, een wedstrijd schip waardig. Awel, de knopen op de knopenteller liep al hoger en hoger en bereikten een windkracht zes en dat was nou net even teveel van het goede. De Grand Soleil, toch wel wat gewend, liep uit het roer en de krachten die op de blokken kwam te staan rukten de dekputtings finaal uit het polyester dek. Twee zware bevestigingsbouten braken af als luciferhoutjes. Wij kennen de leuke, gezellige en zeewaardige familie van de de 'Zsa-Zsa' inmiddels wel een beetje en kunnen ons een voorzichtige voorstelling maken hoe dat zo ongeveer gegaan is gisteren. George met een grijns van oor tot oor, staand achter zijn immens grote stuurwiel, intens genietend van de wijze waarop hun schip door de oceaan jakkert. Yes! Dit is bluewater sailing in optima forma.. man..!! Twintig knopen wind, moet kunnen, kan ze hebben. De 'Zsa-Zsa' slingert van bakboord naar stuurboord en de hoeken van de spi tippen af en toe de golven van de oceaan. Yes! Go,go,go...Horta here we come. Dan steekt Melany haar hoofd door het kajuitluik, ze is bezig haar kinderen Puck en Lotte les te geven, "George, dat ding d'r af", hoor je, onmiddellijk d'r af. George: "Wat zei je Mel", d'r af, nee joh, gaat toch lekker zo, kicken joh, gaan met die banaan, Yes!!! Horta, here we come!! Melany: "Ja, we zijn hier niet in de Antigua sailing week, die kans heb je gehad" Intussen binnen in het schip, Lotte tegen Puck, "Pappa wil altijd hard, dat vindt ie leuk" Puck wil net zeggen dat ze dat ook wel leuk vindt als plotseling al het lesmateriaal van de tafel glijdt en ze alle twee ineens op de bank terechtkomen waar mamma net nog zat. Holy Moly, jeetje wat doe je Pap. De kastjes vliegen spontaan open en de hele stapel voor het naar bed gaan spelletjes vliegen door het fraaie interieur, Mens erger je niet, Rummicup, Monopoly en Dr.Bibber schuiven van links naar rechts over de glanzende vloer. In het keukentje zijn bakjes, doosjes en potten met rijst, macaroni, cup a soup, suiker en zoutstengels gelanceerd en een eigen leven gaan lijden. De inhoud verspreidt zich over de vloer en vermengt zich met het geld van de Monopoly en de dobbelstenen van Mens erger je niet. Het rode lampje van Dr. Bibber knippert vervaarlijk rond de hartstreek. De pan met avondeten blijft nog net staan in haar dwangbuis constructie op het fornuis, echter de pot schenkstroop voor de pannenkoeken heeft zijn dop verloren en zijn evenwicht niet kunnen bewaren. De inhoud stroomt als een waterval in slow motion door de keukenkastjes en grote slierten hangen boven de pan met avondeten en druppelen gestaag in het door Melany zorgvuldig en met liefde gemaakte gerecht. Een zoete weeïge lucht verspreidt zich door de boot. Intussen heeft George bovendeks alles weer geklaard, de Spi, zijn Spi, heeft hij drijfnat uit de oceaan weten te vissen en onderdeks opgeborgen. De genua uitgeboomd, het grootzeil gereefd en de 'Zsa- Zsa' weer op haar juiste koers gebracht. Badend in het zweet staat hij zijn zwemvest uit te doen en schudt als een natte hond het zoute water van zijn kleren. Melany overhoort net de kinderen over de topografie van ons land, Hoogezand, Sappemeer, Uithuizen, Rode School en alle hoofdsteden van de Provincies. De kinderen hebben hun lessen goed geleerd. "He Mel wat eten we vanavond" zegt George met een grijns terwijl hij zich een mooie rooie en ronde Bourgogne inschenkt. "Je lievelingsgerecht George, Chili Concarne", whooo, heerlijk, lekkerrrrr, yes,yes... Horta, here we come.
Ja, zo zou het gegaan kunnen zijn!! Laat het duidelijk zijn dat dit slechts de fantasie is van een door verveling geteisterde zeiler op deze lange en vaak eentonige oversteek van de oceaan. Gekweld door het gebrek aan externe impulsen, alles aangrijpend om het blog te verrijken, alles ter leeringhe ende vermeack.
Beer.

zondag 3 juni 2012

Zondag 3 juni, 314e dag.

De rust is weer gekeerd. Het is een mooie zondagochtend. Windkracht drie tot vier en achterop lopend. De zeilen zijn maximaal uitgereefd. Wat gebleven is ,is de swell. Enorme heuvels van water die ons doen rijzen en dalen. René probeert nog wat te slapen. Alles ademt de rust van een zondagochtend. Uit het niets, gewoon even niet naar de lucht gekeken!!, begint het plotseling te waaien en worden we 'overvallen' door een squall ( regenbui, met eventjes harde wind) binnen no time staat er weer 35 kopen op de windmeter en de 'Robeyne' loeft sterk op. De stuurautomaat begint te piepen en we houden geen koers. Het is even hard werken om het grootzeil te reven en de beide voorzeilen in te draaien. Tegen de tijd dat we er mee klaar zijn is de bui alweer over. We zijn gewaarschuwd en houden de luchten aan de horizon nu beter in de gaten. De rest van de dag zijn we druk met schoonmaken van het vooronder, er heeft iets gelekt en de bodem is besmeurd met vies zwart water. Al het bier en de cola moet er uit en afgespoeld worden. We hebben geen idee waar het vandaan komt. In de middag nog wat regenbuien met een veranderlijke en zwakke wind. Nog ruim 500 mijl naar onze bestemming. Onder tussen maken we taco's, doen de afwas, mailen, schrijven het blog en voor we het weten is de zondag alweer bijna voorbij. Straks, om zes uur, tijdens de borrel hebben we nog contact met wat zeilers op de route om te horen hoe het hun vergaat.
Beer.

zaterdag 2 juni 2012

Zaterdag 2 juni 313e dag.

Gisterenavond hadden we nog contact met George van de ´Zsa-Zsa'. Alles wel a/b en ze bereiden zich ook voor op de komende depressie. Volgens George komt die vanaf vannacht vanaf 04.00 uur over ons heen. Ook René sluit zich daar bij aan. Hij heeft de Gribfiles over de digitale zeekaart geprojecteerd en laat me precies zien welke dag, op welk punt en hoe laat we zoveel knopen wind zullen gaan krijgen. Voor dat het donker wordt gaat er nog een tweede rif in het grootzeil en de twee voorzeilen krijgen de oppervlakte van een optimisten zeiltje. De barometer is in 24 uur negen punten gedaald. De plankjes gaan in de kajuit ingang. Van slapen komt niet veel. Je ligt te schudden in je kooi. George en René krijgen helemaal gelijk, de hele nacht al tegen de dertig knopen en een krimpende wind. Maar vanaf dat het licht wordt begint de wind pas echt hard door te zetten. De golven bouwen zich op tot indrukwekkende hoogte. Binnen, met het schuifluik gesloten hoor je de golven tegen de romp bonken. Buiten openbaart zich een machtig schouwspel. Als er voorzichtig een vaag zonnetje doorbreekt zit ik te genieten in de kuip. Overal brekende golven die een lang wit, groen en turquoise spoor achter laten. Enorme kuilen water komen achterop de 'Robeyne' aanrollen. De Oceaan laat zijn tanden zien en dit is nog maar kinderspel. De windmeter op 35 knopen en schiet in vlagen over de 40. Windkracht 7 met uitschieters naar 8. Ons trouwe schip jaagt met volle snelheid door onstuimige zee. Het is waar ik diep in mijn hart altijd naar heb verlangd, om te ervaren en mee te maken. Hoe ziet de Noord Atlantische oceaan eruit onder zulke omstandigheden en hoe gedraagt een zeilschip zich bij zulk weer. Genoeg kan ik er niet van krijgen probeer de beelden op mijn netvlies te safen. René bakt pannenkoeken met spek en het is nog vroeg in de ochtend als we samen zitten te smullen. Er moet toch heel wat veranderd zijn in mijn lijf, dat ik onder deze omstandigheden drie van de vette jongens zit weg te werken. Eigenlijk hoort daar jenever bij, maar dat gaat voor mij een brug te ver. Omstreeks drie uur in de middag begint de wind te ruimen en lijkt minder te worden. De twee bomen moeten uit de voorzeilen en René zal straks, met life-jack dit keer op het voordek dat karweitje gaan klaren. Er lopen nog steeds enorme golven onder ons door. De depressie trekt in noord-oostelijke richting weg en heeft ons heel wat mijlen verder gebracht. Honderd mijl in de laatste 16 uur. De afstand op de GPS geeft nog 635 naar de Azoren. Alles wel aan boord.
Beer.

vrijdag 1 juni 2012

Vrijdag 1 juni, 312e dag.

Onze positie: 34.44.86 N en 46.33.24 W, de nog af te leggen afstand naar de Azoren 785 mijl. We zijn dus over de helft! Yes! Weer zo'n ijkpuntje om de moed er in te houden. Het gaat goed, met de wind, met de boot en met ons. De omstandigheden zijn dan ook optimaal vandaag. Zon en wind. Het eerste wat ik vanmorgen zag, na te weinig uren slaap, waren dolfijnen rond de boot. Hé, jongens zijn jullie d'r weer of zijn jullie anderen. Ze zien ons schip duidelijk als een speelobject, een beetje afleiding, gezien de sprongen die ze maken hebben ze er plezier in. Zesendertig jaar geleden maakte Herman Jansen, de Godfather van de solozeilers, als eerste Nederlander een reis om de wereld met zijn negen meter lange Pionier, een van der Stadt ontwerp. In 1972 vertrekt hij uit Ijmuiden. In 1976 vaart hij het zelfde traject wat wij nu doen. Bermuda-Azoren. In exact dezelfde periode. Op twee uur na, doet hij er 22 dagen over. Hij treft het slechter met het weer dan wij tot nu toe. Dagenlang moet hij hoog aan de wind tegen de zeeën opboksen terwijl wij nu passaat omstandigheden ervaren. Hij schrijft: donderdagavond stijgt de naald van de windmeter boven de dertig knopen. Hoge golven, zware brekers, gieren en oploeven. Het grootzeil wordt weggenomen en een stormfok tegenover fok twee geplaatst. Nog af te leggen afstand 1000 mijl. Na middernacht kalmeert het weer zover, dat ik liggend kan slapen. Grauw weer vrijdagochtend en in de middag draait de wind op Noord-West. De zondag gaat in de zelfde trant voorbij, dat betekent binnen zitten en wachten op betere tijden. Lezen is niet mogelijk, de letters dansen voor de ogen. Aldus Herman in zijn prachtige boek 'de horizon zeilde mee, dag na dag'
Ook wij hebben wel 30 knopen wind gehad maar mooi van achteren en dat maakt een groot verschil. De volgende depressie is in aantocht, morgen middag zal die over ons heen komen en belooft ook veel wind. We gaan het beleven en zijn er klaar voor.
Beer.